เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 207

ในขณะที่พวกเขาทานอาหารเช้า เวอเรียนยังคงพึมพำกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอรู้สึกงุนงงกับมันเป็นอย่างมาก

ฮีลตันมักจะค่อนข้างร้อนรนเมื่อเขาตื่นขึ้นมา เมื่อความโกรธจุดประกายในใจของเขา เขาพูดด้วยอารมณ์ไม่ดีว่า “กินดี ๆอย่าพูดระหว่างมื้ออาหาร”

ฮีลตันรู้สึกหึงอย่างไม่มีเหตุผล เมื่อได้ฟังว่าเวอเรียนคิดถึงฮีลตันที่เรียกเธอว่า ‘ที่รัก’ จากเมื่อคืนนี้มากแค่ไหน

มีน้ำส้มสายชูชนิดหนึ่งที่มีรสเปรี้ยวมากที่สุด และนั่นก็คือน้ำส้มสายชูที่ไม่มีสิทธิ์ได้ลิ้มรส

การอิจฉาตัวเองเป็นเพียงการตั้งใจหาปัญหาเนื่องจากคลื่นแห่งความโกรธนี้ไม่สามารถระบายออกได้ และอาจหาที่เปรียบไม่ได้

เวอเรียนรู้สึกรำคาญเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงปิดปากขณะที่กินอาหารเช้าอย่างเงียบ ๆ

เขาเป็นคนที่เปลี่ยนบุคลิกอย่างรวดเร็วดังนั้นเขาจะโกรธเธอได้อย่างไร?

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเวอเรียนก็กลับไปที่บ้านเพื่อแพ็คของโดยไม่พูดอะไรสักคำฮีลตันเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “คุณจะไปไหน?”

เวอเรียนยังคงเงียบ

เวอเรียนไม่พูดอะไรสักคำ

"พูด" ชายหนุ่มขมวดคิ้วลึกขึ้นขณะที่น้ำเสียงของเขาเริ่มร้อนรนขึ้นเล็กน้อย

ในขณะที่กัดริมฝีปากเธอจงใจพูดว่า “... ก่อนหน้านี้คุณไม่ยอมให้ฉันพูดไม่ใช่เหรอ?”

เนื่องจากเขาบอกเธอว่าไม่ต้องพูด จึงเป็นการดีที่สุดที่เธอจะไม่พูด น่ารำคาญแค่ไหนกัน

เป็นเรื่องยากที่ฮีลตันจะกลับคำพูดของเขา เขาลุกขึ้นยืนแล้วดึงเธอกลับก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ เขาพูดว่า “นั่งที่นี่แล้วผมจะไปเก็บของเอง”

เวอเรียนพูดไม่ออก

น้ำเสียงของเขาไม่อ่อนโยนแม้แต่ท่าทางของเขาก็ดูไม่มีเหตุผลเล็กน้อย อย่างไรก็ตามอารมณ์ของเวอเรียนดูเหมือนจะดีขึ้นในช่วงเวลานั้น

เวอเรียนรู้สึกเปี่ยมไปด้วยความสุขขณะที่เธอมองดูชายผู้สง่างามเก็บข้าวของในห้องเล็ก ๆ ของเธอด้วยสีหน้าขมขื่น

เขาต้องจำวิธีที่เขาปฏิบัติกับเธอเมื่อคืนนี้อย่างแน่นอน บางทีเขาอาจจะอายเกินไป และพยายามอย่างยิ่งที่จะปฏิเสธมันหรือเปล่า?

ดูเหมือนว่าฮีลตันก็รู้สึกอายเช่นกัน? ทันใดนั้นเวอเรียนก็รู้สึกว่าฮีลตันดูน่ารักเล็กน้อยในใจของเธอ ...

อย่างไรก็ตาม คำว่าน่ารักนั้นดูไม่เหมาะกับภาพลักษณ์ที่เยือกเย็น และสง่างามของฮีลตันเป็นอย่างมาก...

ฮีลตัลมีประสิทธิภาพในการทำสิ่งต่าง ๆ มาโดยตลอด ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาไม่นานในการจัดกระเป๋าของเวอเรียนให้เสร็จ

ความจริงก็คือไม่มีอะไรสำคัญมากนักที่เวอเรียนจะเก็บของ เธอไม่ได้นำมามากนักเมื่อมาที่เอส ซิตี้ และไม่ได้ซื้ออะไรที่มากเกินไปในช่วงครึ่งเดือนที่เธออาศัยอยู่ที่นี่ ด้วยเหตุนี้กระเป๋าเดินทางขนาดเล็กก็เพียงพอที่จะบรรจุสิ่งของทั้งหมดของเธอกลับไปได้

“ลองดูว่ามีอะไรที่คุณลืมไว้หรือเปล่า?”

เวอเรียนนึกถึงบางสิ่งที่สำคัญ “แปปนะ”

เวอเรียนหยิบภาพวาดสีน้ำออกมาจากลิ้นชักของเธอก่อนจะวางลงในกระเป๋าเดินทางอย่างระมัดระวัง

"นั่นมันอะไร?"

“มันเป็นภาพวาดที่เจลลี่ บีนมอบให้ฉัน ฉันเก็บมันไว้กับฉันเสมอ”

ในภาพวาดสีสดใสเป็นครอบครัวที่มีความสุขสามคน มันเป็นภาพวาดของ ฮีลตัน และเวอเรียนที่จับมือเธอไว้

เมฆแห่งความขมขื่นที่ด้านล่างของดวงตาของฮีลตันจางหายไปเล็กน้อย

เสียงกริ่งประตูดังขึ้นและเวอเรียนพูด “ฉันจะไปเปิดประตู อาจจะเป็นเค้กเกาลัดที่ฉันสั่ง”

เนื่องจากการขับรถกลับไปที่นอร์ท ซิตี้จะใช้เวลาสี่ถึงห้าชั่วโมง เวอเรียน จึงสั่งเค้กเกาลัดสองชิ้นเพื่อกินระหว่างการเดินทางเมื่อเธอเบื่อ

เมื่อมาถึงระเบียงหน้าบ้านเธอก็เปิดประตูเพื่อรับคำสั่งซื้อกลับบ้านทันที ทันใดนั้นมีดปลายแหลมปักลงบนคอเรียวของเธอ ขอบของใบมีดกดลงบนเส้นเลือดคอของเธอ ใบหน้าของเวอเรียนเปลี่ยนเป็นซีดทันทีขณะที่เธอหวาดกลัว เธอไม่สามารถร้องขอความช่วยเหลือได้เนื่องจากเธอพบว่าตัวเองไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้แม้แต่คำเดียว

เธอรู้สึกหวาดกลัวอย่างมากเมื่อเธอจ้องไปที่ชายที่ถือมีดอยู่ตรงหน้าเธอ ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ