เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 213

ฮีลตันจ้องมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่คลุมตัวเธอเองด้วยผ้าห่มอย่างแน่นหนา มีความสุขที่ลึกซึ้งที่สามารถเห็นได้จากในดวงตาของเขา เขาเอื้อมมือไปดึงผ้าคลุมออกและพูดว่า “ระวังอย่าทำให้ลูกหายใจไม่ออก”

เวอเรียนดึงผ้าคลุมออกขณะที่เธอจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เอ่อคลอ เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ทั้งหมดที่คุณรู้ตอนนี้คือการดูแลลูกน้อย ฉันอยากไปนอนแล้วตอนนี้ อย่ารบกวนการนอนของฉัน”

เธอพลิกตัวและหันหลังให้เขา

ฮีลตันขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาลดศีรษะลง และโน้มตัวเข้าใกล้หูของเธอขณะที่เขาถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ไม่อยากเข้าใจผมหน่อยเหรอ?”

เวอเรียนจ้องกลับมาที่เขาและพูด “ฉันจะเข้าใจคุณได้อย่างไร?”

อย่างที่เธอคิด เธอรู้ว่าเรื่องเหล่านี้สามารถเข้าใจได้อย่างช้า ๆในวันข้างหน้า ...

อย่างไรก็ตามชายหนุ่มก้มศีรษะลง และจูบเธอ เขากล่าว “เริ่มจากร่างกายและหัวใจ ไม่มีวิธีอื่นที่เร็วกว่าวิธีนี้ คุณอยากลองดูไหม?”

เวอเรียนพูดไม่ออก

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเวอเรียนแดงระเรื่อจากการถูกเขาจูบ เธอกล่าว “ฮีลตัน ฟัดด์…คุณมันเป็นคนเกเรจริง ๆ!”

…

ไม่นานหลังจากที่ฮีลตันมาถึงสำนักงานในเช้าวันรุ่งขึ้น เวอเรียนก็เพิ่งตื่น หลังจากทานอาหารเช้าท้องของเธอก็เริ่มเจ็บ มันทำให้เธอเจ็บจนไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้

เธอสัมผัสท้องโดยสัญชาตญาณและสัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่าลูกของเธออาจตกอยู่ในอันตรายทำให้ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอซีดลงทันที

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาฮีลตัน

ฮีลตันอยู่ในการประชุมเมื่อเขารับโทรศัพท์

เมื่อฮีลตันสังเกตเห็นโทรศัพท์ของเวอเรียนคิ้วของเขาก็กระตุกขณะที่เขารับสายอย่างรวดเร็ว

“ฮีลตัน…จู่ ๆท้องของฉันมันก็เจ็บ…”

สายตาของฮีลตันตกตะลึงขณะที่เขาบอกคุชที่อยู่ข้าง ๆเขาทันทีว่า “ส่งรถพยาบาลไปที่แชลโลว เบย์ แมนชั่น”

คุชรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเป็นอย่างมากในขณะที่เขาเรียกรถพยาบาล

ฮีลตันไม่มีเวลาปิดการประชุมขณะที่เขาเดินออกจากห้องประชุมด้วยสีหน้าจริงจังขณะที่ถือโทรศัพท์

คณะกรรมการทุกคนงงงวย

“ผู้ช่วยคุชเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“ใช่ ทำไมประธานฟัดด์ถึงดูกังวลขนาดนี้?”

คุชอธิบาย “เจ้านายต้องไปทำธุระเรื่องส่วนตัวบางอย่าง การประชุมของวันนี้จะสิ้นสุดลงตอนนี้ชั่วคราว”

หลังจากที่คุชพูดเสร็จ เขาก็หันหลัง และออกจากห้องประชุมตามฮีลตันไป

ฮีลตันกำโทรศัพท์ของเขาขณะที่เขาบอกกับเวอเรียนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสายว่า “ผมโทรเรียกรถพยาบาลแล้ว และกำลังจะกลับในตอนนี้ อย่าวางสายนะ”

เวอเรียนล้มลงบนโต๊ะขณะที่กำโทรศัพท์ของเธอ เสียงของเธอฟังดูอ่อนแอเล็กน้อย “ฮีลตันฉันกลัวนิดหน่อย”

“อย่าคิดมาก คุณจะไม่เป็นไร”

คุชขับรถ และฮีลตันก็คุยโทรศัพท์กับเวอเรียนตลอดเวลาแม้ว่าเขาจะอยู่ในรถก็ตาม

จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงไซเรนจากรถพยาบาลผ่านท่าสายโทรศัพท์ทำให้อารมณ์ที่ตึงเครียดและประหม่าของฮีลตันก็ผ่อนคลายลง

“ฮีลตันฉันจะต้องวางสายตอนนี้รถพยาบาลอยู่ที่นี่แล้ว”

“โอเค อีกแปปผมจะตามไปโรงพยาบาล ไม่ต้องกลัวนะ”

…

เมื่อเวอเรียนมาถึงโรงพยาบาล เธอก็พบวิลสันโดยบังเอิญ วิลสันบังเอิญถามหมอแบบมั่ว ๆ

“เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนั้น?”