เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 226

มันคือเรื่องที่หายากสำหรับฮีลตันที่จะเซอร์ไพรส์เธออย่างโรแมนติก แต่ความพยายามของเขาถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์แบบโดยเวอเรียน เมื่อเธอเรียกเขาว่าฟุ่มเฟือย

หลังจากเวอเรียนขอคืนเงินของทั้ง 50 ชิ้นที่ถึงกำหนดส่ง เธอถอนหายใจออกอย่างยืดยาว

เธอมองไปฮีลตันและถาม “ฮีลตัน คุณไม่เคยเจอโปรโมชั่น 11.11 มาก่อนเหรอ?”

“ผมควรเข้าร่วมมันแบบนั้นเหรอ?”

เวอเรียนพูดไม่ออก

ขอบปากของเวอเรียนกระตุก ฮีลตันรวยมาก และมันโชว์อยู่บนหน้าของเขา ‘เนื่องจากผมรวยมากอยู่แล้ว ผมจำเป็นจะต้องสนใจเกี่ยวกับส่วนลด 11.11ของชาวบ้านแบบนั้นหรอไง?’

ฮีลตันหยิบบัตรธนาคารจากกระเป๋าเงินของเขา และส่งมันให้เธอ เขาพูด “รหัสคือวันเกิดของคุณ”

หลังจากที่เวอเรียนรับบัตรธนาคารนั้นแล้ว เธอถาม “ทำไมจู่ ๆ คุณถึงต้องการให้บัตรธนาคารกับฉันล่ะ?”

“คุณจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อซื้อแหวนนั้น ใช่ไหม?”

เวอเรียนตะลึง เธอยกนิ้วและพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง “มากกว่าหนึ่งหมื่นเหรียญ ตั้งแต่ครอบครัวมอนท์ล้มละลาย ฉันก็ไม่เคยซื้อของอะไรที่มีราคาเกินห้าพันเหรียญในครั้งเดียว อย่างไรก็ตาม หลังจากคิดว่ามันคือของขวัญให้คุณ ฉันก็สามารถอดกลั้นความเจ็บปวดของฉันไว้ได้”

นอกจากนั้น เรนก็ปรากฏตัว ถ้าเธอไม่ซื้อมัน มันจะไม่เป็นความอับอายสำหรับเธอเหรอ?

ฮีลตันยกมือของเขาขึ้นเพื่อลูบหัวของเธออย่างนุ่มนวล เขาจ้องไปที่เธออย่างเห็นอกเห็นใจ และพูด “ครั้งหน้าถ้าคุณจะซื้ออะไร ใช้บัตรนี้นะ”

“ใช้เงินของคุณเพื่อซื้อของขวัญให้คุณเนี่ยนะ มันดูเหมือนไม่ค่อยจริงใจเลย ถูกไหม?”

“คุณคือผู้หญิงของผม ดังนั้นมันเป็นเรื่องยอมรับได้อย่างสมบูรณ์แบบสำหรับผู้หญิงของผมจะใช้เงินของผม”

หัวใจของเวอเรียนเต้นแรงเหมือนกลองขณะที่เธอหน้าแดงระเรื่อ

มันเป็นเรื่องยากสำหรับฮีลตันที่จะพูดอะไรโรแมนติก อย่างไรก็ตาม เมื่อไรก็ตามที่ชายหนุ่มพูดจาหวาน ๆ เธอจะไม่สามารถตั้งสติของเธอไว้ได้เลย

ทั่วร่างกายของเธอรู้สึกอ่อนนุ่มขณะที่เธอพิงไปที่เขา เธอจับมือที่ใหญ่ของเขาในขณะที่เล่นกับแหวนบนนิ้วมือของเขา เธอพูด “ยิ่งฉันมองมันมากเท่าไร มันก็ยิ่งดูดีขึ้น รสนิยมของฉันช่างน่าทึ่งจริง ๆ”

ฮีลตันล้อเลียนเบา ๆขณะที่เขาพูด “นี่คุณหลงตัวเองขนาดไหนกัน?”

เวอเรียนพูดไม่ออก

มือถือของฮีลตันดังขึ้น หลังจากที่มันดังอยู่นาน ฮีลตันไม่ได้รับสาย และวางมันทันที

เวอเรียนงง เธอพูด “ถ้ามันเป็นสายที่สำคัญล่ะ ทำไมคุณถึงไม่รับมัน?”

“ไม่มีอะไรมากไปกว่าสายที่เล่นพิเรนทร์หรอก ลุกขึ้น กลับบ้านกันเถอะ”

เวอเรียนลุกขึ้นอย่างช้า ๆ และหลังจากที่เธอใส่เสื้อเจ๊คเกต เธอก็ออกมากับฮีลตัน ขณะที่พวกเขาเพิ่งออกมาจากออฟฟิส มือถือของฮีลตันก็ดังขึ้นอีกครั้ง เหมือนก่อนหน้านี้ ฮีลตันไม่รับสาย

ขณะที่เวอเรียนกำลังจะแอบดูว่าใครคือคนที่โทรมาหาฮีลตัน ชายหนุ่มก็ทำอย่างรวดเร็วที่เขาบล็อคหมายเลขนั้นแล้ว

เวอเรียนเสียใจ “ตอนนี้คุณหยาบคายขึ้นนะ คุณจะบล็อคเบอร์คนอื่นอย่างลวก ๆ แบบนั้นได้อย่างไร?”

“สำหรับเบอร์ที่รบกวนผมบ่อย ๆ ผมก็เมตตามากพอแล้วที่ไม่ฟ้องคนคนนั้น”

เวอเรียนพูดไม่ออก

เวอเรียนจ้องไปที่เขา จากนั้นฮีลตันก็เลิกคิ้วของเขาขึ้น และพูด “ทำไมคุณถึงจ้องผมล่ะ?”

เวอเรียนหรี่ตาของเธอ จากนั้นยิ้มและเอื้อมมือไปกอดเอวของเขา เธอพูดขณะถอนหายใจ “ไม่มีอะไร ฉันแค่รู้สึกว่าผู้ชายของฉันช่างเด็ดขาดอย่างมาก ฉันชอบมันน่ะ”

เมื่อใครคนหนึ่งอยู่ในห้วงของความรัก ทุกอย่างที่คนนั้นทำก็จะสำคัญอย่างจับใจ

“ฮีลตัน ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันหลงคุณมากตอนนี้ และดูเหมือนคุณช่างไม่มีที่ติใด ๆ ฉันแค่กลัวว่าคุณจะพบว่าฉันเข้ากับคุณไม่ได้ในสักวันหนึ่ง”

ชายหนุ่มฉีกยิ้มด้วยริมฝีปากบางของเขา “แม้ว่า คุณจะไม่หลงผมอีกต่อไป คุณจะยังคงเห็นว่าผมสมบูรณ์แบบ” ผู้ชายคนนี้ช่างหยิ่งยโส และหลงตัวเองจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม ทำไมเธอถึงรักเขามากขนาดนี้?

…