เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 236

ระหว่างเดินทางกลับมาที่คฤหาสน์ แชลโลว์ เบย์ เวอเรียนกำลังคิดถึงความจริงที่ว่า เจมส์กับซาร่า รู้จักแม่ของเธอ

"ฮีลตัน คุณไม่คิดเหรอว่าตอนที่คุณอากับคุณน้าเห็นฉัน พวกท่านทำตัวแปลกไปหน่อยนะ?"

ถ้าเวอเรียนมองเห็นแบบนั้น แน่นอนว่าเขาก็ต้องมองเห็นเหมือนกัน แต่ว่า เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ เธอไม่ควรคิดมาก

"บางที พวกท่านอาจจะตกใจก็ได้ โดยเฉพาะหลังจากที่ผ่านมานี้ พวกท่านยังได้พบกับลูกสาวของเพื่อนเก่า ที่กลายมาเป็นหลานสะใภ้อีก"

เวอเรียนพยักหน้า "นั่นก็จริง"

เจลลี่ บีน ที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของเวอเรียน มือเล็กของเธอกำลังนับเงินที่อยู่ในซองสีแดง

เวอเรียนยิ้มแล้วถาม เจลลี่ บีน นับเงินเป็นด้วยหรอคะ?"

เด็กน้อยพนักหน้า แล้วยื่นมือเล็กๆ ออกมา "หนูกำลังนับระหว่างเดินทาง หนูนับเสร็จแล้วล่ะ มีธนบัตรอยู่ 50 ปึก มอนตี้ ธนบัตร 50 ปึก เป็นเงินจำนวนเท่าไหร่เหรอคะ?"

"50 ปึก ก็เท่ากับ 5000 เหรียญ"

"ตุ๊กตาตัวใหญ่ ราคาเท่ากับสองก้อน เงิน 50 ปึก หนูก็ซื้อตุ๊กตาได้หลายตัวเลย!"

ระหว่างทางฮีลตันฟังเสียงคุยกันเจี๊ยวจ๊าวระหว่างเด็กและผู้ใหญ่ เขารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

เจลลี่ บีน ตามฮีลตันและเวอเรียนกลับไปที่คฤหาสน์ แชลโลว์ เบย์ จากนั้นไม่นานเธอก็นอนหลับบนโซฟา

หลังจากอุ้มยัยเปี๊ยกตัวจิ๋วเข้าไปในห้องนอนและปล่อยให้เธอหลับสบาย เขากอดเวอเรียนแล้วถามเสียงต่ำ "คุณยังเจ็บมืออยู่รึเปล่า?"

"มือไม่พอง และไม่เจ็บแล้ว"

พูดถึงเหตุการณ์นี้ เธอนึกถึงเจนแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา "น้องสาวทุกคนอยากเป็นเจ้าของพี่ชายมากขนาดนั้นเลยหรอ?"

"คุณหึงเหรอ?"

เธอถอนหายใจ "ถึงแม้จะรู้ว่าเจนเป็นน้องสาวคุณ แต่ฉันยังไม่คุ้นที่เห็นเธอวิ่งเข้ามากอดคุณทั้งที่อยู่ในชุดนอน เมื่อตอนเช้า"

หัวเราะแล้วพูด "ผมก็ไม่คุ้นเหมือนกัน"

แต่คุณก็ไม่ได้ผลักเธอออกนี่? ฉันเห็นคุณฟัดด์ดูสนุกนะ จริงไหม?"

เขาพูดแหย่เธอที่ข้างหู "คุณรู้ได้ยังไงว่าผมกำลังสนุกอยู่ เธอกอดผมแล้วนะ มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าผลักเธอออก"

เธอถลึงตาใส่เขา

"คุณอยากได้งานแต่งงานแบบไหน"

เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดเรื่องงานแต่งงาน ทำให้เธอตั้งตัวไม่ติด "เราจะจัดงานแต่งงานจริงๆหรอ?"

เขาเป็นถึงประธานบริษัทฟัดด์ ถ้าเขาจัดงานใหญ่โต สื่อมวลชนจะต้องให้ความสนใจแน่

เวอเรียนไม่อยากเปิดเผยชีวิตส่วนตัว กับเขาต่อสาธารณะ

"คุณไม่รู้สึกเสียดายเหรอถ้าไม่จัดงานแต่งงาน?"

"เราจัดงานแต่งเล็กๆ แค่เลี้ยงอาหารกับคนในครอบครัวดีไหม"

ฮีลตันมองเธอ "แต่ผมอยากให้ทุกคนได้รู้ว่าภรรยาของผมคือ เวอเรียน มอนท์"

"..."

คำพูดที่ลึกซึ้งนั้นทำให้เธอหน้าแดง

"ยิ่งไปกว่านั้น ถึงเวลาต้องบอก เจลลี่ บีน ว่าคุณคือแม่ที่แท้จริงเธอ"

"ถึงแม้ฉันจะอยู่กับ เจลลี่ บีน มานาน และเธอก็ชอบฉันมาก ฉันกลัวว่าลูกจะยอมรับไม่ได้ในทันที"

"เด็กนั้นอ่อนไหวง่ายไปกับสิ่งแวดล้อม ถ้าเราบอกตอนลูกโตขึ้น มันคงจะไม่ดี"

เวอเรียนเห็นด้วยกับความคิดของเขา

หลังจากที่ เจลลี่ บีน ตื่นนอนแล้ว เวอเรียนถือน้ำผลไม้ปั่นเข้ามา ยัยเปี๊ยกตัวจิ๋วรับมาดื่มอย่างมีความสุข

เวอเรียนถาม "อร่อยไหม?"

ยัยเปี๊ยกตัวจิ๋วตอบ "อื้ม อร่อย!"

เวอเรียนลังเลอยู่นาน พยายามหาบทสนทนาที่เหมาะสม "เจลลี่ บีน ถ้าฉันบอกว่าฉันคือแม่แท้ๆ ของหนู หนูจะมีความสุขไหม?"

"ค่ะ หนูมีความสุขมาก"

เวอเรียนพูดไม่ออก "..."

นี่ไม่เหมือนกับที่เธอคิดไว้ เธอคิดว่าเจลลี่ บีน จะต่อต้าน "มอนตี้ หนูไม่คิดว่าแม่แท้ๆ ของหนูจะกลับมาจากดวงจันทร์ ตั้งแต่คุณแต่งงานกับคุณพ่อ คุณก็จะเป็นแม่ของหนู แต่ถ้าคุณมีน้อง คุณจะเลิกชอบหนูไหมคะ?"

"ไม่หรอกจ้ะ! ฉันหมายถึ แม่แท้ๆ คนที่กลับมาจากดวงจันทร์น่ะ"

"..."

จากที่เห็นยัยเปี๊ยกตัวน้อยมองเธอเงียบๆ เวอเรียนใจเต้นรัว หรือว่าเธอโกรธ?

เธอพูดสีหน้าเย็นชา "ทำไมคุณทิ้งหนูกับคุณพ่อไปตั้งแต่หนูเกิดล่ะ"

อย่างที่คิดไว้ เธอยังไม่ยอมรับ

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ เจลลี่ บีน รู้คือเธอไม่มีความรับผิดชอบในการทำหน้าที่ของคนเป็นแม่

"ในตอนนั้น แม่ไม่มีทางเลือก เจลลี่ บีน แม่ไม่รู้จะอธิบายยังไง...?

"แต่คุณผิดที่ทิ้งหนูกับคุณพ่อไป ออกไป! หนูไม่อยากเห็นคุณอีก!"

แม้แต่เด็กก็ยังโกรธแค้น

เจลลี่ บีน ผลักเวอเรียนออกจากห้องแล้วกระแทกประตูปิด เวอเรียนยืนอยู่หน้าประตู รู้สึกสิ้นหวัง "เจลลี่ บีน แม่ไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งหนูไป"

ฮีลตันเดินเข้ามาถาม "เกิดอะไรขึ้น?"

"ฉันบอกเจลลี่บีนว่าฉันคือแม่ของเธอ เธอพูดว่าฉันทิ้งเธอไปตอนเธอเกิด และไม่อยากเห็นฉันอีกแล้ว"

ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้วเคาะประตู "เจลลี่ บีน เปิดประตูหน่อย"

เจลลี่ บีน ที่ล็อคประตูอยู่ในห้อง พูดขึ้นมา " ฮึ่ม คุณพ่อ! พ่อกับผู้หญิงคนนี้โกหกหนู เคยคิดไหมว่าผู้หญิงคนนี้จะทิ้งเราไปอีก?"