เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 252

เมื่อซาเวียร์ตื่นขึ้น ก็เป็นเวลาสามโมงเช้าแล้ว เขาเพิ่งตื่น และพยายามที่จะขยับแขนของเขาตอนที่เขาพบว่ามันถูกจับไว้แน่นโดยสิ่งที่เล็กนุ่ม

คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย

เขาลดสายตาลงเพื่อมองออกไป มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนหลับอยู่ข้าง ๆเตียงโรงพยาบาลของเขา

ซาเวียร์เห็นว่าเธอจับมือของเขาแน่น จึงพยายามดึงมือของเธอออกไป อย่างไรก็ตาม เวอเรียนไม่ได้หลับลึก ดังนั้นเธอจึงไหวตัวจากการกระทำของเขา และตื่นขึ้นมา

“ฮีลตัน?”

เธอเพิ่งตื่นขึ้นมา ดังนั้นเสียงของเธอจึงแหบแห้ง มีเสียงขึ้นจมูกอย่างรุนแรง

เธอมองไปที่ชายหนุ่มบนเตียงของโรงพยาบาลอย่างว่างเปล่า เธอมองเขาเป็นเวลานาน และความสดใสในดวงตาของเธอก็ค่อย ๆจางลง

ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของเธอยังคงเป็นซาเวียร์

ฮีลตันจะไม่จ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชาที่แปลกประหลาดเช่นนี้

เวอเรียนคลายมือของเธอ และถาม "คุณยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือเปล่า? ฉันจะโทรหา ดร.จาร์เร็ต"

อย่างไรก็ตาม ซาเวียร์พูดอย่างเย็นชาว่า "แม่งเอ๊ย ดร.จาร์เร็ตที่วางยาสลบผม และพาผมมาที่นี่นะหรอ คุณคิดว่าผมจะเชื่อใจเขาไหม?"

เวอเรียนขมวดคิ้ว "เป็นเพราะคุณไม่ให้ความร่วมมือ ดังนั้น ดร.จาร์เร็ต... "

"ทำไมผมต้องร่วมมือกับคุณด้วย? ผมควรร่วมมือกับคุณเพื่อค้นหาฮีลตันงั้นหรือ?"

แม้ว่าซาเวียร์ ที่อยู่ตรงเธอ จะเป็นบุคลิกที่สามของฮีลตัน แต่นิสัยของเขาก็แตกต่างจากฮีลตันมาก แม้ว่าฮีลตันปกติจะทำตัวเย็นชา แต่เขาก็ไม่ได้ไร้เหตุผลเหมือนซาเวียร์

“ซาเวียร์ คุณต้องได้รับการรักษาเดี๋ยวนี้ มีเพียง ดร.จาร์เรตเท่านั้นที่ช่วยคุณได้”

“ทำไมผมต้องเข้ารับการรักษาด้วยล่ะ?”

เวอเรียนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เธอไม่สามารถบอกซาเวียร์ได้ว่าเขาเป็นเพียงบุคลิกที่แตกแยกอันเป็นผลมาจากโรคสองบุคลิกภาพของฮีลตัน ถ้าซาเวียร์รู้เรื่องนี้ เขาจะไม่ให้ความร่วมมือกับการรักษา ยิ่งไปกว่านั้น เขาจะไม่ปล่อยให้ฮีลตันกลับมา

เมื่อเห็นว่าเวอเรียนเงียบไป ซาเวียร์จึงเอาผ้าห่มออก และลุกจากเตียง เขาใส่รองเท้ากำลังต้องการที่จะออกไป

เวอเรียนหยุดเขาด้วยการยืนอยู่ตรงหน้าของเขา “คุณไปไม่ได้!”

“ทำไมผมไปไม่ได้? หรือคุณพยายามกักขังผมอย่างผิดกฎหมาย?”

ซาเวียร์ตีแขนของเธอที่ขวางเขาอยู่ เขาเดินผ่านเธอ และไม่ต้องการที่จะมองเธอ

แม้ว่า เวอเรียนจะรู้อย่างชัดเจนว่าผู้ชายคนนี้ที่ทำร้ายเธอ ไม่สนใจเธอ และปฏิบัติกับเธอเหมือนคนแปลกหน้าไม่ใช่ฮีลตัน แต่เขาก็ยังคงมีใบหน้าและร่างกายของฮีลตัน ดังนั้นเธอจึงยังคงรู้สึกหดหู่อย่างมาก

ขณะที่ซาเวียร์กำลังจะออกไป เวอเรียนก็กัดฟันของเธอ และไล่ตามเขาไป กอดเขาไว้แน่นจากด้านหลัง

"ได้โปรด ... คืนฮีลตันกลับมาให้ฉัน"

ในหัวใจของเธอ เวอเรียนภาวนาซ้ำแล้วซ้ำเล่า 'ฮีลตัน ได้โปรดกลับมา ได้โปรดกลับมาเร็ว ๆ... '

เธอไม่รู้ว่าเธอจะทนกับเรื่องนี้ได้นานแค่ไหน เธอไม่รู้ว่าจะจัดการกับซาเวียร์อย่างไร

"ปล่อยนะ!"

มือของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้โอบกอดเขาจากด้านหลังเอวไปด้านหน้าของตัวเขาเหมือนเป็นเงื่อนชั่วคราว เขาไม่สามารถเอาตัวเองออกจากอ้อมกอดของเธอได้

"คุณไปไม่ได้ ซาเวียร์ ฉันจะไม่ปล่อยคุณไป!"

ดวงตาของซาเวียร์เต็มไปด้วยความไม่ทน เขาปลดมือของเวอเรียนออก และผลักเธอออกไปทันที “ถ้าคุณติดกับผมแบบนี้อีก คุณกำลังบังคับให้ผมโจมตีคุณ!”

“คุณไปไม่ได้!”

ซาเวียร์ผลักเวอเรียนที่ขวางเขาออกไป เรี่ยวแรงของเธอมีไม่มากนัก และซาเวียร์ก็ไม่ยับยั้งพละกำลังของเขาไว้เลย เวอเรียนเริ่มทรงตัวไม่อยู่ และเกือบล้มลงไปกองกับพื้น

อย่างไรก็ตาม ซาเวียร์ไม่สนใจเกี่ยวกับเธอเลย เขาเดินก้าวใหญ่และออกไปจากหอผู้ป่วย

วิลสันได้ยินการเคลื่อนไหวบางอย่าง และรีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ดร.จาร์เร็ต หยุดเขา!”

เพื่อที่จะหยุดซาเวียร์ไม่ให้ออกไป วิลสันต่อสู้กับเขาอย่างหนัก เมื่อมือของซาเวียร์กำลังจะจับคอของวิลสัน วิลสันก็ฉีดยาเข้าที่แขนของซาเวียร์อย่างรวดเร็วด้วยสายตาที่เฉียบคม และมือที่คล่องแคล่วของเขา

ซาเวียร์เป็นลมล้มลงกับพื้น

“ฮีลตัน!” เวอเรียนกรีดร้อง

วิลสันใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดคราบเลือดที่มุมปากของเขา เพื่อนคนนี้ใช้กำลังทั้งหมดเพื่อต่อสู้กับเขา!

"เขาไม่เป็นไร แต่เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป"

“ทันทีที่เขาตื่นขึ้น เขาก็อยากจะออกไป เขาจะไม่ให้ความร่วมมือในการรักษา”

"ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเราบอกให้ซาเวียร์รู้ว่าเรากำลังขับไล่เขาออกไปโดยการปลุกจิตสำนึกของฮีลตัน เขาจะปฏิเสธการรักษามากยิ่งขึ้น เมื่อสังเกตพฤติกรรมของ ซาเวียร์ในตอนนี้ เขาจะไม่เต็มใจที่จะมีจิตสำนึกร่วมกับฮีลตันอย่างแน่นอน"

“ดร.จาร์เร็ต ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี?”

วิลสันอุ้มซาเวียร์ที่หมดสติขึ้นมา เขาพูดว่า "พาเขาไปที่ฐานทางการแพทย์ส่วนตัวของผม"

ในกลางดึก วิลสันย้ายซาเวียร์ไปที่ฐานทางการแพทย์ของเขา

เมื่อพวกเขามาถึงอาคารสีขาวกึ่งวงรีขนาดยักษ์ ดวงตาของเซรีนก็เบิกกว้างมาก

นี่มันเหมือนกับนิยายวิทยาศาสตร์!

เมื่อเปิดประตู เธอเห็นวิลสันวางฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนเครื่องระบุลายนิ้วมือ หลังจากผ่านไปสามวินาที มีเสียงบี๊บดังขึ้น และมีเสียงหุ่นยนต์ตามมา

"ลายนิ้วมือตรงกัน ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ อาจารย์"

เซรีนดูเหมือนคนโง่ เมื่อเธอเข้าไป เธอดูเหมือนคนบ้านนอกที่เพิ่งมาถึงเมืองใหญ่ "อาจารย์ ที่ของคุณทันสมัยมาก!"