เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 254

แม้ว่าเวอเรียนจะใจอ่อนกับสิ่งที่ซาเวียร์พูด แต่เธอก็ไม่ได้ปลดล็อคกุญแจมือของเขาออก

ซาเวียร์ถามด้วยสายตาที่ลึกซึ้งว่า "แสดงว่าคุณไม่เชื่อผม"

"ฉัน..."

เมื่อมองไปที่ใบหน้าของฮีลตัน เธอก็ไม่สามารถใจแข็งได้

ซาเวียร์ยังคงพูดต่อไปว่า "ไม่เป็นไร ปล่อยให้ผมถูกใส่กุญแจมือไว้ที่นี่แบบนี้ ถ้าผมต้องต้องถูกใส่กุญแจมือที่นี่เป็นเวลา 10 วันหรือนานถึงครึ่งเดือน ผมอาจจะต้องทุกข์ทรมานจากโรคซึมเศร้า"

เวอเรียนกัดริมฝีปากของเธอ และไม่พูดอะไรอีก

เมื่อใกล้จะถึงเวลาอาหารกลางวัน เวอเรียนก็มองไปที่ซาเวียร์ ที่หลับตาอยู่ และกำลังพักผ่อน เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "คุณพักผ่อนอีกสักพักนะ ฉันจะออกไปซื้ออาหารกลางวันมาให้คุณ"

ซาเวียร์ไม่ได้ตอบเธอ เวอเรียนรู้ว่าตอนนี้เขาต้องโกรธแน่นอน

เมื่อเวอเรียนซื้ออาหารกลางวันกลับมา เธอก็ป้อนเขาเหมือนเดิม อย่างไรก็ตาม ซาเวียร์ไม่ได้รู้สึกหิวมากนัก หลังจากกินไปสองคำ เขาก็หงุดหงิดและพูดว่า "ผมไม่อยากกินแล้ว!"

มือของเขาถูกมัด ดังนั้นมันจึงไม่สะดวกอย่างมากสำหรับเขาที่จะกิน ตลอดทั้งเช้า เวอเรียนคิดอย่างมาก เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า "ฉันจะคลายมือขวาของคุณออก นี้จะช่วยให้คุณกินได้ง่ายขึ้น ถูกต้องไหม?"

ดวงตาของซาเวียร์สว่างขึ้น เขาตอบอย่างไร้อารมณ์ว่า ‘อืม’ เวอเรียนเดินไปอีกด้านหนึ่ง และใช้รีโมทคอนโทรลเพื่อปลดล็อคกุญแจมือข้างขวาของเขาออก

ซาเวียร์ยืดกระดูก และกล้ามเนื้อมือขวาของเขา เวอเรียนเดินเข้ามา และส่งตะเกียบให้เขา แต่ชายหนุ่มกลับจับคอของเธอไว้แน่น

“คุณทำอะไร…แค็ก…”

“ผมต้องการให้คุณปล่อยผมไป!”

แรงของมือของเขานั้นเยอะมาก เขาบีบมือของเขาแน่นจนเกือบทำให้เธอหายใจไม่ออก คิ้วของเวอเรียนขมวดอย่างหนัก “คุณบีบฉันไว้แบบนี้…แค็ก…ฉันจะปล่อยคุณไปได้ยังไง?"

ในขณะนี้ ประตูหลักของฐานทางการแพทย์เปิดออก

"เวอเรียน!"

เมื่อเซรีนเข้ามา เธอก็เห็นซาเวียร์กำลังบีบคอของเวอเรียน!

เซรีนก่นด่าเขาอย่างหนัก "อีลตัน ฟัดด์! เวอเรียนเป็นภรรยาของคุณ! ปล่อยเธอไปเดี๋ยวนี้! คุณต้องการทำอะไรกันแน่?!"

ดวงตาสีดำของซาเวียร์หรี่ลงขณะที่เขาสั่งเธอ "ใช้รีโมทตรงนั่นปลดกุญแจมือของผมเดี๋ยวนี้!"

“เซรีน…อย่า ... ”

ซาเวียร์เพิ่มแรงของเขาบีบเวอเรียนจนเธอแทบหายใจไม่ออก ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง

"ถ้าคุณยังไม่ปลดกุญแจมือ ผมจะบีบเธอให้ตาย"

"ไม่ ไม่ ไม่! ฉันจะปลดกุญแจมือให้คุณ โอเคนะ? ทำไมคุณถึงบ้าคลั่งขนาดนี้!ปล่อยเวอเรียนไปนะ!"

"คุณปลดล็อคผมก่อน แล้วผมจะปล่อยเธอไป!"

น้ำตาของเวอเรียนไหลออกมาจากหางตาของเธอ ไม่รู้ว่านี่เป็นเพราะการบีบของเขาที่ทำให้เธอรู้สึกแย่ หรือความจริงที่ว่าบุคลิกที่สามของฮีลตันทำกับเธอแบบนี้มันทำให้เธอทุกข์ใจ

เซรีนหยิบรีโมทคอนโทรล และปลดกุญแจมืออีกข้างบนมือของซาเวียร์ทันที ทันทีที่มือของซาเวียร์เป็นอิสระ เขาก็จับเวอเรียนและเดินไปที่ประตู

"เปิดประตู!"

เซรีนทำได้เพียงทำตามสิ่งที่เขาพูด เธอเปิดประตู "คุณปล่อยเวอเรียน!"

เมื่อประตูเปิดออก ซาเวียร์ก็ผลักเวอเรียนเข้าไปหาเซรีนแล้วเดินออกจากฐานไป!

เซรีนอุ้มเวอเรียนทันที “เวอเรียน เธอโอเคไหม? ไอ้สารเลวนั้นทำให้เธอเจ็บหรือเปล่า?”

ผับบลูส์

ซาเวียร์สั่งบรั่นดีขวดหนึ่ง ทุกจิบที่เขาดื่มทำให้เขามืดมน

คนสวยที่แต่งหน้าหนาเดินเข้ามาเพื่อเริ่มพูดอ่อยเขา เธอทาเล็บสีแดง และพวกมันวางอยู่บนไหล่ของซาเวียร์ "รูปหล่อ คุณดื่มเหล้าเก่งจัง ถ้าไม่รังเกียจ เลี้ยงเหล้าฉันสักแก้วได้ไหม?"

"ไม่สนใจ"

คนสวยคนนั้นไม่ต้องการยอมแพ้ ท้ายที่สุดแล้ว มันเป็นเรื่องยากที่จะได้พบกับผู้ชายที่หล่อเหลาเช่นนี้

ดังนั้น เธอจึงคุยกับเขาต่อไปแม้ว่าเขาจะเย็นชากับเธอก็ตาม “รูปหล่อ คุณเล่นตัวเหรอ?”

ขณะที่ซาเวียร์กำลังจะขยับมือของเธอออกจากไหล่ของเขา ก็มีคนทำมันให้เขา

"เขาเป็นของฉัน"

ยูนาจับมือของหญิงสาว โยนมันไปข้าง ๆ อย่างดูถูกเหยียดหยาม และแสดงความโกรธ หญิงสาวต้องการที่จะมีเรื่อง แต่เธอเห็นว่าบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังยูนาไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เธอทำได้เพียงกระทืบรองเท้าส้นสูงของเธอ และจ้องไปที่ยูนาก่อนจะจากไปอย่างไม่เต็มใจ

ยูนานั่งข้างซาเวียร์ แล้วหยิบแก้วที่ซาเวียร์จิบแล้ว เธอช่วยตัวเองด้วยการเทบรั่นดีให้ตัวเองหนึ่งแก้ว ริมฝีปากสีแดงของเธอแตะที่ขอบแก้วขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อดื่มมันหมดในอึกเดียว

ที่ขอบแก้ว ยังเหลือคราบลิปสติกที่ยั่วยวนสีแดงฉาน

ยูนาโค้งริมฝีปากของเธอ "ฉันคิดว่ามันดีกว่าที่คุณจะกลับไปกับฉัน และเป็นบอดี้การ์ดของฉันเพื่อไม่ให้ถูกใครบางคนลักพาตัวไปอีก"

ซาเวียร์ไม่ได้พูด นิ้วเรียวของเขากำลังเล่นกับแก้วไวน์

ยูนากอดคอของเขา และขยับใบหน้าหล่อเหลาของเขาเข้าหาเธอ ริมฝีปากแดงของเธอจูบริมฝีปากบางของชายหนุ่มอย่างบังคับ

วิลสันพาเวอเรียน และเซรีนไปที่ผับบลูส์ เมื่อพวกเขาไปถึง เวอเรียนยืนอยู่ใต้แสงไฟหลากสี สิ่งแรกที่เธอเห็นคือพวกเขาทั้งสองคนกำลังจูบกันอยู่ที่บาร์