เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 27

เวอเรียน มอนท์ รู้สึกหอบขณะที่เธอกำลังวิ่งออกจากห้องพักผู้ป่วยเด็ก

ภาพของฮีลตัน จูบกับแนนซี่ ยังติดอยู่ในแววตาของเธอ

เธอสะบัดหัวไปรอบ ๆ และก่อนที่เธอจะหันไปเจอ เลฟี่ โบดด์ ร้องเรียกเธอ “เวอเรียน ทางนี้” ผมคิดว่าคุณออกจากห้องน้ำ และออกไปแล้ว ผมกำลังจะไปหาคุณ

เมื่อเลฟี่เดินเข้ามาหาเธอ เขาพาเธอไปยังทางออกของโรงพยาบาลพร้อมกับถามว่า “เออใช่! แล้วข้อตกลงในการแสดงของคุณกับลุงของผมจะหมดเมื่อไหร่?”

เวอเรียน ชะงัก “นั่น...ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

เลฟี่ โบดด์ พยักหน้าขณะที่เขาโทรศัพท์หาแม่ เพื่อจะพาแฟนสาวไปแนะนำที่บ้าน เขาจึงวางแผนที่จะรับประทานอาหารกลางวันพร้อมกัน ดังนั้นเขาควรจะพาเวอเรียนไปที่บ้านด้วยใช่ไหม?

นอกจากนี้ เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับลุงของเขา ก็ไม่ใช่ความจริง และไม่มีอะไรมากไปกว่าความเข้าใจผิด เขาตัดสินใจว่าจะโทรหาลุงของเขาคืนนี้ และคุยกับลุง เขาจะบอกกับลุงของเขาว่าเขาชอบ เวอเรียน มอนท์ และขอให้ลุงของเขาคืนคฤหาสน์มอนท์ให้กับเธอ เพื่อยุติข้อแลกเปลี่ยนที่ไร้สาระทั้งหมดนี้

ความคิดของ เวอเรียน มอนท์ ยุ่งเหยิงไปหมดหลังจากที่เธอขึ้นรถ จิตใจของเธอหมกมุ่นอยู่กับฉากที่แนนซี่ จูบกับฮีลตัน

อาการของความไม่พอใจเกิดขึ้น

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างเธอก็ตะลึง นี่ไม่ใช่เส้นทางกลับไปที่คฤหาสน์ของฟัดด์

“เลฟี่ โบดด์ คุณจะพาฉันไปไหน”

“บ้านของผม แม่ของผมอยากจะเลี้ยงอาหารกลางวันคุณวันนี้”

เวอเรียนรู้สึกไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า คุณบอกว่า “คุณแม่อยากพบฉัน? ทำไม?”

เลฟี่มองไปที่เธออย่างอ้อนวอนและพูดว่า “แม่ของผม เห็นรูปของคุณมาตลอดและคิดว่าคุณดูดีมาก เธออยากเจอคุณมาตลอด”

ขณะที่ปอร์เช่เข้ามาในลานบ้านของตระกูลโบดด์ แล้ว เวอเรียนกังวลว่าจะมีบางอย่างหลุดออกไป ดังนั้นขณะที่เธอลงจากรถเธอจึงหันหลังตั้งใจที่จะหลบหนี เธอบอกกับเลฟี่ว่า “วันนี้ฉันคงกินข้าวที่บ้านกับคุณไม่ได้”

เลฟี่จับมือของเธอแล้วพาเดินมายังบ้านของเขา “คุณมาถึงแล้ว คุณจะกลัวอะไร? แม่ของผมเข้ากับคนง่าย คุณไม่ต้องกังวล”

ดังนั้น เวอเรียน มอนท์ เธอ จึงถูกลากเข้าไปในบ้านของครอบครัวโบดด์ เขาพูดว่า “แม่ ผมกลับบ้านแล้ว”

เมเปิ้ล ฟัดด์ แม่ของเลฟี่ เดินลงมาที่ชั้นล่างในชุดคลุมหรูหรา ทันทีที่เธอสังเกตเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เลฟี่ เธอก็ยิ้มกว้าง “เลฟี่ นี่คือ...แฟนของลูกเหรอ”

“คุณน้าคะ…”

เลฟี่รีบพูดแทรกขึ้น และแนะนำเธอด้วยรอยยิ้ม “แม่นี่คือผู้หญิงที่ผมเล่าให้ฟังก่อนหน้านี้ เรารู้จักกันตอนที่เราเรียนอยู่ที่ปารีส เวอเรียน มอนท์”

เมเปิ้ล ฟัดด์ ยิ้มแย้มแจ่มใส ขณะที่เธอมองไปที่เลฟี่ เธอพูดกับเวอเรียนอย่างอบอุ่น “เธอคือเวอเรียน มอนท์ นั่นเอง เลฟี่มักจะเล่าให้ฉันฟังบ่อย ๆ หลังจากที่เขากลับมา เขาบอกว่าเธอมักจะดูแลคนอื่น ๆ เสมอ ต้องขอบคุณเธอมากที่ดูแลเขาในขณะที่อยู่ที่ปารีส”

เวอเรียนเขินเล็กน้อย เธอรู้สึกเขินอายจากคำชมเหล่านั้น เธอบอกว่า “คุณน้าคะ หนูไม่ได้ทำขนาดนั้นหรอกค่ะ หนูควรจะขอบคุณเลฟี่มากกว่า ที่คอยดูหนูตลอด หนูต่างหากที่ไม่ได้ช่วยอะไรเขามากมาย”

เมเปิ้ล ฟัดด์ สังเกตเห็นว่า ทั้งคู่ดูเข้ากันได้ดีแค่ไหน เธอพูดอย่างเร่งรีบว่า “วันนี้วิเศษมาก โทรหาน้องสาวของลูกบอกให้เธอกลับมาทานอาหารด้วยกันสิ”

ระหว่างที่รอเลฟี่โทรศัพท์ เมเปิ้ล ฟัดด์ หล่อนลากเวอเรียนมาอีกทาง และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอน “เวอเรียน วันนี้เธอทานอาหารกลางวันที่บ้านของฉันเถอะนะ”

ตั้งแต่เธอเข้ามาที่นี่ ถ้าเธอจะปฏิเสธหล่อนก็คงไม่ดีแน่ สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้คือพยักหน้าและตอบว่า “ตกลงค่ะ”

เมเปิ้ลดูอารมณ์ดีขึ้นมาก เธอบอกกับเลฟี่ว่า “วันนี้จะต้องดูแล เวอเรียน มอนท์ เป็นพิเศษสักหน่อย แม่จะบอกให้ป้าสโนว์ เตรียมอาหารกลางวันให้”

ดังนั้นเวอเรียน จึงถูกเลฟี่ ลากขึ้นไปชั้นบน เมเปิ้ลเห็นแบบนั้น ก็รู้สึกดีใจเมื่อจ้องมองไปที่เด็ก ๆ เธอดูเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจ เธอเดินไปที่ข้างบันไดและกดโทรศัพท์ไปชักชวนผู้คนมาที่นี่ หลังจากที่วางสาย เนื่องจากทุกคนตกจะมาที่นี่ นี่เป็นโอกาสที่หายาก เธอจึงตัดสินใจโทรชวน ฮีลตัน ฟัดด์ การตัดสินใจของพี่ชายของเธอนั้น มักจะแม่นยำเสมอ ดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดที่จะให้มาช่วยเป็นกำลังใจให้กับเลฟี่

…

ในโรงพยาบาลประชาชน

หลังจากที่ฮีลตัน พา เจลลี่ บีน ไปล้างแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็กลับไปที่ห้องของเวอเรียน เพื่อดูว่าเธอเอาสายน้ำเกลือออกเรียบร้อยแล้วไหม