เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 280

เวอเรียนยังคงถามเรื่องนี้ในรถ "ที่คุณพูดเมื่อกี๊ หมายความว่ายังไง ที่บอกว่าฉันเป็นคนเดียวที่จะทำให้ฮีลตันปรากฏตัวได้? ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง?"

เขามองเธอแล้วพูด "เราไม่พูดชื่อเขาจนกว่าผมจะไปได้ไหม? ตอนนี้คุณเป็นของผม"

เธอไม่พูดและเริ่มเงียบ

หลังจากไซออนสตาร์ทรถ เธอมองเขาแล้วถามอีก "งั้นฉันถามคำถามคุณได้ไหม?"

"คุณถามได้ ถ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องของเขา"

"ทำไมคุณชอบฉันมากขนาดนั้น? คุณเจอฉันแค่สองครั้ง แต่ก็ไม่น่าจะชอบฉันได้ขนาดนั้น ใช่ไหม?"

เธอรู้สึกว่าไซออนรักเธอมาก ไม่น้อยไปกว่าฮีลตันเลย

เขาจ้องเธอแล้วพูด "ถ้าไม่ใช่เพื่อคุณ ฮีลตันกับผมคงตายไปนานแล้ว"

เธอตกใจ "คุณกำลังจะบอกว่าฉันเคยช่วยคุณไว้เหรอ?"

"ใช่ มันคือตอนที่ผมเจอคุณครั้งแรก"

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

เราเริ่มอธิบาย "สิบปีก่อน หากฮีลตันเสียใจ เขาจะสร้างผมขึ้นมาให้แบกรับความเสียใจและความเศร้าเอาไว้ ถ้าเขาเสียใจนาน ผมก็จะอยู่ได้นาน เขาจะไม่รู้สึกตัว และลืมเรื่องเสียใจทั้งหมด ให้ผมจมอยู่กับความทุกข์ ที่ผมมีตัวตนก็เพราะอารมณ์ของเขา และมีแค่ผมคนเดียว ที่แบกรับความทุกข์ของเขาทั้งหมด"

นี่คือสิ่งที่ ดร.จาร์เร็ต พูดถึงสินะ? เมื่อคนเราไม่สามรถทนต่อความรู้สึกด้านลบและไม่ยอมเปิดใจ จิตใจของพวกเขาจะต่อต้านการแสดงอารมณ์นั้น แล้วเปลี่ยนเป็นอีกบุคลิก เพื่อแบกรับความเจ็บปวดนั้นไว้?

ในใจของเวอเรียนเริ่มรู้สึกเจ็บปวด

เธอเจ็บเพราะช่วยฮีลตันไม่ได้ และรู้สึกแย่ต่อไซออนที่เขาต้องทนกับความเจ็บปวดของฮีลตัน

"เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น? คุณมาเจอฉันได้ยังไง?"

"ผมคิดจะฆ่าตัวตายในปีนั้น"

ไซออนนึกย้อนไปเมื่อสิบปีก่อน เขากำลังเดินลงไปในทะเล เขาเกือบจะถูกคลื่นยักษ์กลืนหายไปในทะเล เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอยู่ใกล้ ๆ

"นี่!"

หญิงสาววิ่งเข้ามาหาและจับเขาไว้ เธอตะโกน "คุณบ้ารึเปล่า? รู้ไหมมันอันตรายมากนะ?"

เธอดึงแขนเขา พยายามดึงกลับมาที่ชายหาด

"คุณไม่ได้กำลังพยายามจะฆ่าตัวตายใช่ไหม? คุณอายุยังน้อยอยู่ แล้วยังจะอยากฆ่าตัวตายไปทำไม?"

คืนนี้ปกคลุมไปด้วยความมืด ไม่มีแม้แต่แสงจันทร์ส่องลงมาที่ชายหาด พวกเขาเห็นแค่โครงร่าง และได้ยินแค่เสียงของแต่ละฝ่าย แต่ไม่เห็นใบหน้า

เขาตามหญิงสาวกลับชายฝั่ง และนั่งบนชายหาดด้วยกัน "ผมไม่มีอะไรนอกจากเป็นเพียงแค่เงา และไม่มีใครสนใจหรอกถ้าผมตาย"

เธอหัวเราะออกมา "จะเป็นไปได้ยังไง คุณไม่มีครอบครัวเหรอ? แล้วทำไมคุณเรียกตัวเองว่าเงาล่ะ? คุณก็คือคุณ แล้วคุณก็ไม่ใด้เป็นเงาของใคร คุณต้องมีชีวิตอยู่ต่อ มันจะไม่น่าเสียดายเหรอถ้าคุณตายไป ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ห้ามคุณไว้?"

"ผมไม่ได้มีครอบครัว หรือมี...เพื่อน" เขาดูสิ้นหวัง

เธอยื่นมือมาดึงมือเขา เมื่อได้สัมผัสมือของเขา เธอก็เขย่ามือและพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง "ฉันชื่อ เวอเรียน มอนท์ และฉันก็ไม่ได้มีเพื่อนมากเท่าไหร่ ทำไมเราไม่มาเป็นเพื่อนกันล่ะ?

เขาอึ้ง

แล้วก็มีเสียงเรียกดังมาจากระยะใกล้

"เวอเรียน! เวอเรียน!"

เวอเรียนรีบลุกขึ้น "แม่เลี้ยงกำลังเรียกฉันอยู่ ฉันอยู่คุยนานกว่านี้ไม่ได้ ฉันต้องรีบกลับบ้าน ถ้าไม่อย่างนั้น เธอจะบ่นฉันให้พ่อฟัง"

เธอหันหลังแล้วรีบออกไป แต่ก็รีบหันกลับมาถามเขา "อ้อ จริงสิ คุณชื่ออะไร?"

"ผม..."

เขาไม่มีชื่อ

"ทำไมฉันไม่รอฟังชื่อคุณพรุ่งนี้เลยล่ะ? ฉันบอกชื่อฉันไปแล้วนะ"