เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 288

เวอเรียนมีท่าทางงุนงงขณะที่เธอจ้องมองเขา

“ตอนนี้บ้าไปแล้วเหรอ?”

ฮีลตันอุ้มเธอไปที่เตียงโดยให้ขาทั้งสองข้างของเธอห้อยออกมาด้านข้าง ฮีลตันหยิบทิชชู่ออกมา แล้วเริ่มเช็ดเท้าสีขาวเล็ก ๆ ของเธอ

ด้านล่างของเท้าเธอสกปรกเล็กน้อย

ทันใดนั้นเวอเรียนก็เอื้อมมือไปหยิกใบหน้าของเขา

ฮีลตันไม่ขมวดคิ้วแม้แต่นิดเดียว และไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง เขาค่อนข้างชินกับการที่เธอทำเรื่องเล็ก ๆ แบบนั้น

เมื่อใดก็ตามที่เธอรู้สึกไม่แน่ใจ เธอมักจะหยิกใบหน้าของเขา และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำเช่นนั้น

หัวใจของเวอเรียนรู้สึกเต็มอิ่มเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสที่เป็นของแข็ง จากนั้นเธอก็เอนตัวไปกอดคอเขาแน่น ๆ ด้วยแขนทั้งสองข้าง

ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ของตัวเองได้ เธอจึงเริ่มร้องไห้อีกครั้ง “ฉันคิดว่าคุณถูกไฟเผาจนตายเพื่อที่จะช่วยฉัน…ฮีลตัน…ฉันกลัวมากกับเรื่องก่อนหน้านี้…”

ฮีลตันกอดเธอแน่นในขณะที่ลูบหลังเธอด้วยมือใหญ่ของเขา เขาถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า “ก่อนหน้านี้ผมบอกคุณว่า ผมจะไม่จากไปเร็วกว่าคุณ”

น้ำตาของเวอเรียนเริ่มไหลออกมาทันที เธอกำหมัดแน่น และทุบหลังเขาอย่างแรง เธอบอกว่า “ก่อนหน้านี้ฉันกลัวแทบตาย…”

“คุณพยายามจะฆ่าผมเหรอ มาดามฟัดด์?”

"อา?"

เธอลุกจากแขนของเขาอย่างลนลาน และสังเกตว่าเขาดูซีดเซียวจากความเจ็บปวด

เวอเรียนจับไปที่หน้าของเขา แล้วถามว่า "คุณไม่สบายตรงไหน ฮีลตัน?"

เธอหันกลับมาสนใจหลังจากเธอถามเสร็จ แล้วก็เลื่อนสายตาของเธอไปที่หลังของเขา

ใช่แล้ว เพื่อปกป้องเธอในตอนนั้น เขาปกป้องเธอจากคานไม้ที่ถล่มลงมาจากด้านบน ถ้าคานไม้นั้นไม่โดนเธอก็ต้องโดน... หลังของฮีลตัน

หน้าอกของเวอเรียนสั่นสะท้านขณะที่เธอพูดว่า “ฉันขอโทษ…ฉันขอ ... ขอดูหลังของคุณได้ไหม…?”

ฮีลตันนั่งอยู่ข้างเตียงในขณะที่หันหลังให้เธอ เวอเรียนถอดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างระมัดระวัง โชคดี ที่เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้านานเกินไป และเสื้อผ้าก็ไม่ติดบาดแผลของเขา

เวอเรียนคิดว่าเธอเตรียมใจมาแล้ว อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เธอถอดเสื้อของเขาออก และเมื่อเธอสังเกตเห็นรอยไหม้ที่หลังของเขา หัวใจของเธอก็บิดอย่างแรง

มันเป็นรอยไหม้ขนาดใหญ่ และมันดูน่ากลัวมากดังนั้นมันต้องเจ็บมาก

ก่อนหน้านี้เธอทุบหลังของเขาจริง ๆ...

เธอสูดจมูก และพูดด้วยดวงตาสีแดงที่ร้องไห้ “ฉันขอโทษ ฮีลตัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทุบแผลของคุณก่อนหน้านี้ มันยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?”

ในตอนนี้ เธอรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เมื่อฮีลตันได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้เพื่อเธอ

ฮีตันหันไปเล็กน้อยและยื่นมือมาเช็ดน้ําตาของเธอ เขาจ้องเธออย่างใจจดใจจ่อว่า "คุณฟอร์ดช่วยชีวิตคุณนายฟอร์ดได้เต็มที่แล้ว ซึ่งนั่นเป็นเหตุให้เขาได้รับบาดเจ็บ แล้วทําไมคุณถึงต้องร้องไห้ล่ะ" ผมยังไม่ตาย ยังดีอยู่ต่อหน้าคุณ อีกอย่างผมยังไม่ตาย"

ฮีลตันหันกลับมาเล็กน้อย เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาของเธอ เขามองไปที่เธออย่างจริงจัง และพูดว่า “คุณฟัดดช่วยชีวิตมาดามฟัดด์เอาไว้ได้เต็มที่แล้ว ซึ่งนั่นเป็นเหตุให้เขาได้รับบาดเจ็บ แล้วคุณจะร้องไห้เพื่ออะไร? ผมยังมีชีวิตอยู่ และแข็งแรงดีตรงหน้าของคุณ และนอกจากนี้ผมยังไม่ตาย”

เวอเรียนใช้มือปิดริมฝีปากบางของเขา แล้วพูดว่า “คุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคำนั้น”

ฮีลตันดึงมือเธอออก และจูบมัน จากนั้นเขาก็ลดศีรษะของเขาลง และกดหน้าผากของเขากับเธอพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ผมควรจะเป็นคนที่ต้องขอโทษ ถ้าผมพบคุณเร็วกว่านั้น บางทีเด็กคนนั้นอาจจะ…”

หัวใจของเวอเรียนรู้สึกราวกับว่ามันถูกเฉือนเมื่อพูดถึงลูกของเธอ ฮีลตันจะไม่เสียใจกับการสูญเสียลูกได้อย่างไร?

“คุณจะโทษตัวเองแบบนั้นได้อย่างไร ฮีลตันเรามี เจลลี่ บีน อยู่แล้ว และบางทีเราอาจจะมีลูกเพิ่มอีกในอนาคต แต่คุณเป็นคนเดียวที่ฉันมี”

พวกเขายังเด็ก และหากพวกเขาต้องการลูก พวกเขาจะมีโอกาสมากมายในอนาคต อย่างไรก็ตาม หากเธอต้องสูญเสียฮีลตัน จากนั้นจะเป็นการสูญเสียอย่างถาวร

มี ฮีลตัน ฟัดด์ เพียงคนเดียวในโลกนี้

ฮีลตันจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ที่ริมฝีปากของเขา เขาพูดว่า “งั้นผมคือคนสำคัญที่สุดในหัวใจคุณใช่ไหม?”

เวอเรียนกอดคอของเขา โน้มตัวเข้ามาใกล้ และจูบริมฝีปากบางของเขา…