เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 301

ในตอนเย็นฮีลตัน และเวอเรียนกำลังทานอาหารเย็นในห้องคนไข้

เจมส์เข้าเยี่ยมอย่างกะทันหัน และเมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นเวอเรียนกำลังถือหมูตุ๋นชิ้นหนึ่งด้วยตะเกียบของเธอเพื่อป้อนฮีลตัน ด้วยการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเจมส์ หูของเวอเรียนก็แดงระเรื่อ

ฮีลตันสงบ และเย็นชาตามปกติ ท่าทางเฉยเมย เขาวางตะเกียบลง และทำลายความเงียบ “คุณลุง ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”

เจมส์เหลือบมองพวกเขา และยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา “ฮีลตัน ฉันมีบางอย่างจะบอกแก”

“คุณลุง มีอะไรรึเปล่า?”

“แก…” เจมส์มองไปที่เวอเรียน “แกไปเดินเล่นกับฉันได้ไหม?”

ดูเหมือนว่าคุณลุงต้องการคุยกับฮีลตันตามลำพัง

ฮีลตันลุกจากเตียง และพาดเสื้อคลุมไว้ที่ไหล่ของเขา จากนั้นเขาก็หันไปทาง เวอเรียน “กินก่อนก็ได้”

เวอเรียนพยักหน้า และเตือนเขา “รีบกลับมานะ อาหารเย็นจะไม่อร่อยถ้ามันเย็นชืดหมด”

ฮีลตันเหยียดแขน และปัดผมนุ่ม ๆ ของเธอ "ตกลง"

ฮีลตันเดินตามเจมส์ออกจากห้องคนไข้ไปที่สวนด้านหลังของโรงพยาบาล ระหว่างนั้น เจมส์ก็ขมวดคิ้ว ขณะที่ไม่พูดอะไร

ฮีลตันเริ่มการสนทนา “คุณลุงถ้ามีอะไร ก็พูดออกมาเลย”

เจมส์หยุดเดิน และฮีลตันสามารถมองเห็นการดิ้นลน และการใคร่ครวญในดวงตาของเขา “ฮีลตัน ฉันคิดเรื่องนี้มานานแล้ว แทนที่จะรู้ความจริงจากคนอื่น ฉันคิดว่าฉันควรมาหาด้วยตัวเอง และอธิบายตัวเองกับแก”

“อธิบายงั้นเหรอ?”

คุณลุงต้องอธิบายอะไรกับคนรุ่นหลานกัน?

เจมส์พยักหน้าอย่างจริงจัง ทั้งสองคนเดินไปยังพื้นที่เงียบสงบในสวนด้านหลัง เจมส์มองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ก่อนที่จะหายใจเข้าลึก ๆ “ฮีลตัน เวอเรียน…เธอเป็นลูกสาวของฉัน”

ฮีลตันสะดุ้งครู่หนึ่ง และหัวเราะหลังจากนั้นไม่นาน “คุณลุง เรื่องนี้ไม่ตลกเลย”

เขาหันกลับไป และกำลังจะจากไปตอนที่เจมส์พูดต่อว่า “ฉันรู้ว่าแกไม่เชื่อเรื่องนี้ แต่โจลินแม่ของเวอเรียนคลอดลูกของฉันในช่วงเวลานั้น”

มือของฮีลตันแน่นขึ้น เขาถามอย่างเย็นชาว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้น คุณจะแน่ใจได้อย่างไรว่ารีอาน่าเป็นลูกสาวของคุณ?”

“ฉันขอให้ใครบางคนตรวจสอบมัน เกรย์สัน มอนท์ มีเลือดกรุ๊ป A และ โจลิน ก็เช่นเดียวกัน

อย่างไรก็ตาม กรุ๊ปเลือดของเวอเรียนคือ AB มันมีความเป็นไปได้ที่ฉันกำลังบอกกับแก”

"แล้ว?" ฮีลตันกำหมัดแน่นยิ่งขึ้น กระดูก และเส้นเลือดบนมือของเขามองเห็นได้

เจมส์จ้องมองไปที่เขา “กรุ๊ปเลือดของฉันก็ AB เหมือนกัน”

ฮีลตันตกตะลึง และเป็นเวลานาน ที่เขาไม่พูดอะไรสักคำ

“ไม่มีเรื่องบังเอิญแบบนี้ในโลกนี้ เมื่อฉันได้พบกับเวอเรียนครั้งแรกฉันรู้สึกได้ถึงความคุ้นเคย และความใกล้ชิดที่ไม่อาจอธิบายได้ต่อเธอ ฮีลตันทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะบาปครั้งก่อนของฉัน ฉัน…"

ขณะที่เจมส์อธิบายตัวเอง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และเสียใจ เขาก้มศีรษะลง และไม่สามารถพูดต่อได้ในเร็ว ๆ นี้

ฮีลตันหลับตาลง และนึกถึงช่วงเวลาที่รีอาน่าพูดว่า เธอรู้สึกว่าคุณลุงเป็นกันเองเมื่อเธอพบกับเขาครั้งแรก

เป็นไปได้ไหม…ว่ารีอาน่าเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของคุณลุง?

แล้ว…พวกเขาคืออะไร? ลูกพี่ลูกน้องฝั่งพ่องั้นเหรอ?

พวกเขาได้รับทะเบียนสมรส และเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย พวกเขามีลูกสาวด้วยซ้ำ

ในขณะที่เขานึกถึง เจลลี่ บีน ที่แสนฉลาด และน่ารักของเขา เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเวอเรียนเป็นลูกพี่ลูกน้องฝั่งพ่อของเขา

เมื่อเขาคิดเช่นนี้ น้ำเสียงของเขาที่มีต่อเจมส์ก็กลายเป็นเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็ง “หลังจากบอกผมทั้งหมดนี้ คุณกำลังพยายามบอกเป็นนัยว่าอะไร?”

“ฮีลตัน ฉัน…” เจมส์ลังเล

อย่างไรก็ตาม คำพูดของฮีลตันดังก้อง “รีอาน่าและผมได้รับใบทะเบียนสมรส และเป็นสามีภรรยากันแล้ว ผมไม่สนใจว่าเธอจะเป็นลูกสาวของใคร สิ่งนี้จะไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่าเธอเป็นภรรยาของผม หากจุดประสงค์ของการมาเยือนครั้งที่สองของคุณลุงคือ การแยกเราสองคนออกจากกัน เพราะคุณต้องการยอมรับว่าเธอเป็นลูกสาวของคุณ ผมจะบอกคุณได้เลยว่าตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้”

“ฮีลตัน แกเข้าใจผิด ฉันไม่เคยคิดที่จะแยกแกทั้งสองคน ฉันไม่มีสิทธิ์ทำให้แกสองคนแตกแยกกัน ฉันสามารถเก็บความลับนี้ไว้ได้ตลอดไป แต่... ความลับไม่สามารถเก็บไว้ได้ตลอดไป หากมีคนอื่นค้นพบเรื่องนี้จะส่งผลกระทบต่อแก และเวอเรียน…”

“คุณลุง ตราบใดที่คุณเก็บความลับนี้ไว้ คุณจะไม่ต้องกังวลเรื่องอื่นรีอาน่าเป็นภรรยาของผม ผมจะปกป้องเธอ”