เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 304

พวกเขาอยู่ในห้องคนไข้ในโรงพยาบาล

หลังจากไฟดับลง เวอเรียนก็นอนลงในอ้อมแขนของฮีลตัน เมื่อสูดดมกลิ่นยาสูบที่ยังอบอวลอยู่บนร่างกายของเขา ด้วยแขนของเธอที่กอดอยู่รอบคอของเขา เธอพึมพำว่า "อย่าสูบบุหรี่มากเกินไป ในอนาคตมันไม่ดีต่อสุขภาพของคุณ"

ในตอนนั้น เจมส์มักจะสูบบุหรี่ทุกครั้งที่พบปัญหาในธุรกิจ ทำให้เขาไอตลอดเวลา ด้วยเหตุนั้น เวอเรียนจึงทำน้ำลูกแพร์หิมะให้เขาบ่อย ๆ "ฉันจะทำน้ำลูกแพร์หิมะให้คุณ และ เจลลี่ บีน หลังจากที่ฉันออกจากโรงพยาบาล"

ฮีลตันกอดเธอ และฮัมเบา ๆ โดยไม่มีอารมณ์มากนัก

เวอเรียนเปิดตาที่สดใสของเธอ และมองไปที่ฮีลตัน จากนั้นเธอก็พูดว่า "คุณทำตัวแปลก ๆ หลังจากพบกับคุณลุงของคุณเมื่อเย็นวานนี้"

“ฟัดด์ กรุ๊ป อยู่ในช่วงวิกฤตงั้นหรือ?”

วิกฤตของ ฟัดด์ กรุ๊ป ไม่ได้คลี่คลายเองหลังจากที่ฮีลตันกลับมางั้นเหรอ?

ฮีลตันยื่นมือออกมา และปิดตาของเวอเรียน เธอกระพริบตาหลายครั้ง ขนตายาวของเธอเสียดสีกับฝ่ามือของเขา และทำให้เขาจั๊กจี้ เขาก้มศีรษะลง และจูบขมับของเธอ จากนั้นเขาก็พูดด้วยเสียงแหบว่า "นอนเถอะ"

"ราตรีสวัสดิ์"

เวอเรียนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วจูบที่คางของเขา หลังจากนั้น เธอก็พิงเข้ากับแขนของเขา และหลับตาลงอย่างสงบ

ฮีลตันลดสายตาของเขาลงในขณะที่สายตาของเขาจ้องมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอหายใจอย่างสม่ำเสมอ

เขามองคิ้ว ตา จมูก และริมฝีปากของเธออย่างระมัดระวัง พยายามปฏิเสธความจริงที่ว่าเธอเป็นลูกสาวของลุงของเขาผ่านรูปลักษณ์ของเธอ อย่างไรก็ตาม ยิ่งเขามองเธอมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งสังเกตเห็นความคล้ายคลึงกันเล็กน้อยระหว่างพวกเขา

ดวงตาของฮีลตันสั่นสะท้าน เขาหลับตา และกระชับอ้อมกอดของเขาขึ้น

ไม่ว่าเธอจะเป็นลูกสาวของใคร เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไป

เช้าวันรุ่งขึ้น ฮีลตันออกไปนอกห้องพักเพื่อโทรหาเจมส์ในขณะที่เวอเรียนยังคงหลับอยู่

“ฮีลตัน?” เจมส์รู้สึกประหลาดใจที่ได้รับโทรศัพท์จากฮีลตัน

"คุณลุง ผมไม่คิดว่ากรุ๊ปเลือดของรีอาน่าอย่างเดียวจะเพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าเธอเป็นลูกสาวของคุณได้"

เจมส์ถอนหายใจ “ฉันเคยเก็บผมของเธอได้สองสามเส้นเพราะฉันสงสัยในตัวตนของเธอ อย่างไรก็ตามฉันไม่ได้ส่งไปตรวจดีเอ็นเอ เพราะฉันต้องการเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับจนกว่าจะถึงที่สุด อย่างไรก็ตามถ้าแกต้องการรู้ผลตรวจ ฉันสามารถทำการทดสอบเพื่อพิสูจน์ได้ ฉันขอโทษ ฮีลตัน ฉันไม่เคยคิดว่าลูกสาวของฉันกับโจลินจะกลายเป็นภรรยาของแก"

ฮีลตันเม้มริมฝีปากของเขา และพูดว่า "คุณลุง ผมหวังว่าคุณจะรักษาสัญญา คุณต้องไม่บอกใครเกี่ยวกับภูมิหลังของรีอาน่ากับใครทั้งนั้น รวมทั้งรีอาน่าด้วย"

ฮีลตันวางสายทันทีหลังจากที่เขาพูดเสร็จ

เจมส์กำโทรศัพท์ของเขา แล้วถอนหายใจ เขาถือซองจดหมายที่มีตัวอย่างผมของเวอเรียน หลังจากครุ่นคิดอยู่นานเขาก็ตัดสินใจโทรหาเรน

ครอบครัวไฮย์ดี้ และครอบครัวฟัดด์เป็นเพื่อนสนิทกัน นอกจากนั้น เรนยังเป็นคนที่ไว้วางใจได้ เจมส์กลัวว่าเรื่องนี้จะถูกเปิดโปงหากเขาไปหาหมอคนอื่น นั่นคือเหตุผลว่าทำไมคนแรกที่เขานึกถึงเมื่อเขาต้องการขอความช่วยเหลือคือ เรน

เมื่อสายถูกรับก็สามารถได้ยินเสียงสุภาพของเรนจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ "คุณลุง ฉันไม่ได้เจอคุณมานานแล้ว ทำไมจู่ ๆ คุณถึงโทรหาฉันล่ะ?"

“เรน ฉันต้องการให้เธอทำอะไรให้ฉันหน่อย”

พวกเขาอยู่ในห้องส่วนตัวที่เงียบสงบในโรงน้ำชา

เจมส์ และเรนนั่งหันหน้าเข้าหากัน

เจมส์ไล่พนักงานเสิร์ฟทุกคนในห้องออกไป เขายกกาน้ำชาขึ้น และกำลังจะรินชาหนึ่งถ้วยให้เรน เรนรับมันพร้อมถ้วยน้ำชาของเธอทันทีขณะที่เธอพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเธอ "คุณลุง ฉันจะรินด้วยตัวเอง มันเป็นเกียรติมากเกินไปที่คุณจะรินชาให้ฉัน"

“ไม่มีปัญหา”

เรนถามว่า "คุณลุง ฉันขอทราบเหตุผลที่คุณมาพบฉันในวันนี้? ช่วงนี้คุณรู้สึกไม่สบายใจหรือเปล่า?"

เจมส์ตอบว่า "เธอจำได้ไหมว่าฉันบอกเธอว่าฉันมีรักครั้งแรกก่อนที่ฉันจะพบแม่ของเจนนี่?"

เรนพยักหน้า "ค่ะ ฉันจำได้ คุณบอกว่าคุณไม่สามารถลืมเธอได้ และเธอก็อยู่ในสถานที่พิเศษในใจคุณ คุณรู้สึกผิดกับเธอมาตลอด เมื่อไม่นานมานี้เธอปรากฏตัวออกมางั้นหรือค่ะ?"

เจมส์ส่ายหัว และพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าว่า "เธอตายไปแล้ว"

"คุณลุง ฉันเสียใจด้วยที่ได้ยินแบบนั้น"