เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 308

"คุณไม่ชอบฉันแล้วใช่ไหม?"

ฮีลตันตกใจเมื่อได้ยินคำถามนี้โดยไม่ทันตั้งตัว

เวอเรียนถามเหมือนเด็ก เขาคิดว่าเธอหึง และระแวง

เขาปล่อยให้เธอจับมือเขาข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างนึงกอดเธอ แล้วปล่อยให้เธอพิงบนเอวของเขา

เขาลูบหลังเธอเบา ๆ แล้วถามเสียงแหบ "คุณคิดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่?"

เธอกอดเอวเขาแน่นแล้วถามเสียงอู้อี้ "งั้นก็บอกฉันมาสิ ว่าคุณหลงรักคนอื่นหรือเปล่า?"

เขานั่งลงข้างเธอแล้วมองเธอ "ผมเปล่า"

"แต่คุณเพิ่งพูดว่าผู้หญิงที่ไปกินข้าวด้วยสวยนี่"

เขาพยายามพูดอย่างจริงจังเพื่อปลอบเธอ

ฮีลตันเคยเห็นผู้หญิงสวยมาแล้ว ตอนกินข้าวกับลูกค้า แต่เขาชินแล้วและเขาก็ไม่ได้สนใจ แม้ว่าพวกเธอจะสวยแค่ไหน

ลูกค้าพยายามจับคู่ฮีลตันกับหลานสาวของเขาตอนที่กำลังกินข้าวเมื่อคืนนี้ เขาปฏิเสธอย่างสุภาพ และไม่มองผู้หญิงคนนั้นทั้งคืน อย่าว่าแต่จะจำได้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไง

ผู้หญิงคนนั้นสวย แต่เขาไม่สนใจ เธอเทียบกับเรนนี่ไม่ได้

เธอกอดคอเขา รู้สึกโล่งอก "คืนนี้คุณดื่มมาเยอะ ไหวรึเปล่า?"

ดูจากกลิ่นเหล้าที่มาจากตัวเขาแล้ว เห็นได้ชัดว่าคืนนี้เขาดื่มหนัก

เขาถอนหายใจเธอออกจากคอแล้วกุมมือเธอไว้ "ผมจะไปอาบน้ำก่อน คุณนอนต่อเถอะ"

เวอเรียนพยักหน้า นอกจากกลิ่นเหล้าแล้วเธอยังได้กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิง คงติดมาตอนเขากินข้าว

ฮีลตันกำลังอาบน้ำอยู่ เธอนอนลงบนเตียงแต่ก็นอนไม่หลับ

ตอนที่ฮีลตันออกมาจากห้องน้ำ เขาใส่ชุดนอนผ้าคอตตอน เขานอนลงบนเตียงอย่างสบาย เวอเรียนรีบเกาะแขนเขาเหมือนจิงโจ้น้อย ทั้งสองคนนอนกอดกัน

เขาลูบคาง หลับตาแล้วถาม "คุณกินอะไรเมื่อตอนเย็น"

"ฉันกินบะหมี่"

เขาตกใจ "บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเหรอ?"

เธอเงียบ เห็นด้วยกับที่เขาพูด

ทั้งผิดหวังทั้งโกรธ เขาดุเธอ "คุณล้อผมเล่นรึไง?"

"ก็คุณยังไม่กลับบ้านและฉันก็ไม่อยากทำอาหาร อีกอย่าง ฉันก็ฟื้นตัวแล้ว คงไม่เป็นอะไรถ้าฉันกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป"

เธอไม่ได้พิถีพิถันเรื่องอาหารเหมือนฮีลตัน เธอคิดว่าแค่นี้ก็พอแล้ว ตราบใดที่เธอไม่ อดอยาก แล้วเธอก็ไม่ค่อยดูแลสุขภาพเท่าไหร่

หนึ่งเดือนหลังจากทำแท้ง เธอไม่ได้กินอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการ และสมุนไพรต่าง ๆ เธอกินไม่ลงถ้าเขาไม่บังคับให้เธอกิน

แต่ก็เหมือนคำพูดที่ว่า 'ยาดีจะมีรสชาติขม' ในเวลาแค่หนึ่งเดือน น้ำหนักของเธอเพิ่มขึ้นมาหลายกิโล

ฮีลตันถอนหายใจ รู้สึกสิ้นหวังนิดหน่อย เขาโกรธจนอยากจะปลดปล่อยมันออกมาแต่ก็ทำแบบนั้นไม่ได้ เขาดื่มมาเยอะและรู้สึกเมา เขาต้องการจะหลับอย่างสบายและกอดร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขน เขาต้องทำให้ลูกค้าสนุกและมีความสุข เพราะใกล้จะสิ้นปีแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขากังวลเรื่องตัวตนที่แท้จริงของเวอเรียน เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ปล่อยเธอไป แต่ถ้าความจริงของเวอเรียนถูกเปิดเผย เขากลัวว่าเธอจะเจ็บปวด

โลกนี้โหดร้ายกับผู้หญิงเสมอ

แม้ว่าเวอเรียนจะเป็นคุณนายฟัดด์แล้ว แต่เธอยังเป็นเด็กสาวอายุ 24 ปี เขาเก็บความลับจากเธอจะดีกว่า

"นอนเถอะ"

เวอเรียนนอนมาเยอะแล้วในตอนบ่าย เธอจึงตื่นอยู่ เธอเงยหน้าขึ้นมาถามเขา "แต่ฉันอยากคุยกับคุณ"

ฮีลตันเงียบ