เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 31

เจลลี่ บีน ยืนอยู่บนทางเดินชั้นสอง เธอพยามยามเขย่งเพื่อมองเข้าไปในห้องนั่งเล่น สิ่งที่เธอได้เห็นก็คือเวอเรียน กำลังกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่ที่โต๊ะในห้องครัว เด็กน้อยขมวดคิ้วอย่างสงสัย

เธอไม่เคยกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาก่อนเพราะพ่อบอกว่ามันไม่ดีต่อร่างกาย

เธอเม้มริมฝีปากและเดินเตาะแตะด้วยขาสั้น ๆ ของเธอไปที่ห้องทำงาน

ฮีลตันเห็น เจลลี่ บีน เข้ามาในห้อง เขาหยุดการกระทำทุกอย่างที่กำลังทำอยู่ และมองไปที่เด็กน้อยอย่างรวดเร็ว พร้อมบอกว่า “มาหาพ่อมีอะไรหรือเปล่า พี่ชายของลูกอยู่ที่ไหนล่ะ ไม่ได้เล่นอยู่ด้วยกันเหรอ”

เจลลี่ บีน ใช้ทั้งแขนและขาเล็ก ๆ ของเธอปีนขึ้นไปนั่งบนตักของฮีลตัน เธอพูดว่า “พ่อคะ มอนตี้กำลังกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่ค่ะ ทำไมคืนนี้เราถึงไม่รอให้เธอมาทานอาหารเย็นกับเราด้วยล่ะคะ”

โอ้ สงสัยผู้หญิงคนนั้นอยากกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมากกว่าการมาขอร้องเขา?

ฮีลตัน เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับบีบจมูกของลูกสาว เขายิ้มและพูดว่า “เวลาที่ทำผิดจำเป็นต้องมีการลงโทษกันบ้าง”

เจลลี่ บีน ถามอย่างสงสัย “มอนตี้ทำอะไร?”

“เธอไม่เชื่อฟัง”

ดูเหมือนว่าเด็กน้อยนั้นเข้าใจความหมายที่คนเป็นพ่อพูด เธอขมวดคิ้ว แล้วลงจากตักของพ่อแล้วพูดว่า “พ่อคะ หนูไปเล่นเลโก้กับพี่ต่อนะคะ”

ฮีลตันลูบหัวลูกสาวแล้วพูดว่า “ไปเล่นเถอะค่ะ”

เจลลี่ บีน เดินออกจากห้องทำงาน เธอปิดประตูด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ เสียงหัวเราะของพ่อดังมาจากข้างใน หลังจากแน่ใจว่าพ่อของเธอไม่ได้ตามหลังเธอจึงทำสายตาเจ้าเล่ห์และลงไปด้านล่าง

ในขณะที่ เวอเรียน มอนท์ จัดการกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของเธอไปครึ่งชาม เจลลี่ บีน วิ่งมาหาอย่างรวดเร็วพร้อมดึงมือเธอและพูดว่า “มอนตี้คุณมาที่ห้องของหนูได้ไหม”

เวอเรียน มอนท์ ที่ยังไม่อิ่ม เธอจ้องไปที่ชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของเธออย่างอิดออด เธอพูดเบา ๆ ว่า “อีกสักครู่ค่อยไปเล่นกับหนูได้ไหม หลังจากกินเสร็จแล้วได้ไหม ตอนนี้ฉันกำลังหิวมากจริงๆ”

เด็กน้อยยิ้มอย่างมีเลศนัยขณะที่ร่างเล็ก ๆ ของเธอเข้ามาใกล้พร้อมกับกระซิบข้างหู เธอบอกว่า “ในห้องของหนูมีของดีมากมาย คุณขึ้นไปชั้นบนและกินกับหนูก็ได้นะ แต่อย่าให้พ่อรู้!”

เวอเรียน มอนท์ ตะลึงหัวใจของเธอก็ละลายในทันทีหลังจากได้เห็นว่าเด็กน้อยน่ารักขนาดไหน เธอตอบตกลงโดยไม่ลังเล

หลังจากที่ เจลลี่ บีน พา เวอเรียนเข้าไปในห้องของเธอ เธอก็ดึงขนมถุงใหญ่ออกมาจากตู้และส่งให้เวอเรียน

เธอหัวเราะเบา ๆ อย่างตื้นตัน เธอตอบว่า “ว้าว มีของดีมากมายจริงด้วย”

เวอเรียน มอนท์ นั่งบนพรมกับ เจลลี่ บีน เจ้าตัวน้อยก็ดันกองขนมไปทาง เวอเรียน มอนท์ เธอกอดกองขนมและพูดอย่างใจดีว่า “มอนตี้กินอะไรก็ได้ที่คุณชอบ หนูยินดีแบ่งให้แค่คุณ ปกติหนูจะไม่แบ่งปันของพวกกับพี่ชายด้วยซ้ำ!”

เวอเรียน มอนท์ ลูบไปที่ผมทรงเห็ดของเจ้าตัวน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมหนูช่างน่ารักขนาดนี้!”

เจลลี่ บีน หยิบขนมปัง และนมออกมา เธอส่งมันไปในมือของเวอเรียนและพูดว่า “มอนตี้รีบกินเถอะ ถ้าคุณพ่อมาแวะมา คุณจะไม่สามารถกินได้อีกต่อไปนะ”

อยู่ๆ เวอเรียนรู้สึกตื้นตันใจขึ้นมา

นับตั้งแต่พ่อของเธอจากไปมีเพียงไม่กี่คนที่ปฏิบัติต่อเธอด้วยความอ่อนโยน แม้ว่า เจลลี่ บีน อายุเพียงสามขวบ แต่การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้าตัวน้อยก็ทำให้หัวใจของเธออบอุ่น

เจ้าตัวน้อยดูงุนงงเมื่อสังเกตเห็นดวงตาของ เวอเรียน มอนท์ เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอเอื้อมมือขาว ๆ เล็ก ๆ มาหาแล้วพูดว่า “มอนตี้คุณร้องไห้เพราะรู้สึกตื้นตันใช่หรือเปล่า?”

เวอเรียน มอนท์ หัวเราะเบา ๆ และพูดว่า "ใช่แล้ว คุณดีกับฉันมากและแน่นอนฉันรู้สึกประทับใจ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณห้ามร้องไห้อีกนะ เพราะหนูจะดูแลคุณเป็นอย่างดีเอง อย่าร้องไห้อีกตกลงไหม? ถ้าคุณทำอย่างนั้นคุณจะเจ็บตา”

เวอเรียน มอนท์ หัวเราะเสียงดังขณะที่เธอกอด เจลลี่ บีน ไว้ในอ้อมแขนของเธอพร้อมจูบที่หน้าผากอย่างเอ็นดู

ในตอนนี้เจ้าตัวน้อยช่างอบอุ่น เธอไม่เหมือนกับพ่อของเธอ ที่อารมณ์ร้อนและเย็นชา ไม่มีอะไรเหมือนกัน เธอเริ่มสงสัยว่าเจ้าตัวน้อยเป็นลูกสาวของเขาจริงหรือ!

แม่ของ เจลลี่ บีน จะต้องเป็นคนที่อ่อนโยนมากอย่างแน่นอน!

ไม่อย่างนั้น เจลลี่ บีน จะทำให้หัวใจของผู้คนรู้สึกอบอุ่นได้อย่างไร?