เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 311

"ไม่มีใครสอนฉันเรื่องนี้หรอก ฉันเรียนรู้ด้วยตัวเอง"

เมื่อเขาได้ยินแบบนี้ เขาก็กัดคอเธอ เธอหันไปมองแล้วถามเขา "คุณกัดฉันทำไม?"

"ใครสอนคุณเรื่องน่ารังเกียจแบบนี้?"

เวอเรียนพูดไม่ออก

ดวงตาของฮีลตันสั่นไหว เขากดเธอให้ติด แน่นระหว่างโซฟาและหน้าอกของเขา ทำให้เธอต่อต้านเขาไม่ได้

คืนนี้ไม่ต้องได้นอนกันแล้ว

จนถึงตอนเที่ยงคืน เวอเรียนคิดว่าเธอต้องบ้าไปแล้วจริง ๆ ที่เธอใส่ชุดชั้นในเซ็กซี่แบบนี้เพื่อที่จะอ่อยฮีลตัน

เช้าวันรุ่งขึ้น เวอเรียนหมดแรงและนอนสลบอยู่บนเตียง

ฮีลตันลุกขึ้นไปอาบน้ำ

เวอเรียนตื่นเมื่อได้ยินเสียงอาบน้ำ เธอลองขยับตัวและพบว่าร่างกายขยับได้แล้ว สายตาเธอมองไปบนพรม

แค่สายบาง ๆ และผ้าลูกไม้ไม่กี่ชิ้นบนพื้น ชุดชั้นในเซ็กซี่นั้นได้ถูกดึงออก

เมื่อคืนนี้ ฮีลตันโกรธอย่างบ้าคลั่งเหมือนอสูรร้าย

เธอโกรธขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น

พนักงานขายที่ร้านพูดถูก ผู้ชายจะมีอารมณ์ง่าย

เมื่อฮีลตันออกมาจากห้องน้ำ เขาเห็นว่าหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงตื่นแล้ว เขาจึงเดินไปนั่งข้างเตียง ลูบศีรษะเธอแล้วถาม "ให้ผมช่วยพาคุณไปอาบน้ำไหม?"

เธอรู้สึกอาย"ไม่ ไม่ต้องหรอก ฉันอาบน้ำเองได้ แล้วคุณไม่ไปทำงานเหรอ?"

เขามองเธอแล้วนึกขำ "เมื่อคืนนี้คุณเพิ่งขอให้ผมรักคุณอย่างน่าสงสาร แล้วตอนนี้ยังจะรีบไล่ให้ผมไปอีกเหรอ?"

เธอเลยเงียบไป

เขาหยอกเธอต่อ "คุณนายฟัดด์ มันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ ที่คุณจะเขี่ยผมทิ้งหลังจากเล่นกับผมเสร็จแล้ว?"

เธอยังคงเงียบแล้วดึงผ้าห่มคลุมหน้า

เขาวางมือลงบนผ้าห่ม แล้วตบเบา ๆ สอง ครั้ง และเขาก็เห็นชุดชั้นในวาบหวิวที่ถูกดึงออกตกอยู่บนพื้น "ใครยุให้คุณซื้อเสื้อผ้าแบบนี้กัน?"

เธอก็ยังไม่ตอบ

ฟังจากน้ำเสียงจริงจังของเขาแล้ว เวอเรียนโผล่หน้าขึ้นมาจากผ้าห่ม เธอพูดพึมพำเบา ๆ "ตอนนี้ทำเป็นมาบ่นฉัน แล้วเมื่อคืนนี้ใครกันล่ะ ที่เลือดกำเดาไหลตอนเห็นฉันใส่ชุดนั้น"

ฮีลตันตกใจกับคำพูดนั้น เขากระแอ็มแล้วลุกขึ้นหันหลังไปดูเสื้อเชิ๊ตในตู้เสื้อผ้า

แต่เวอเรียนเห็นชัดว่าหูของเขาแดง

มันยากเหมือนกันที่จะคิดว่าฮีลตัน ก็มีท่าทางแปลก ๆ กับเขาด้วย

เธอคลานออกมาจากผ้าห่ม แล้วลุกออกจากเตียง และกอดเขาจากด้านหลัง ซบหน้าบนหลังของเขา

"ฉันคิดว่าคุณไม่สนใจฉันอีกแล้ว แต่ตอนนี้ฉันเห็นว่าคุณยังชอบฉันอยู่"

ถ้าเขาไม่ชอบ เลือดกำเดาเขาคงไม่ไหลต่อหน้าเธอเหมือนเด็กน้อย

ฮีลตันมองมือเล็ก ๆ ของเธอที่โอบรอบเอวเขา เขาผลักเธอออกแล้วหันหลังมา ก้มหน้าลงมองเธอแล้วพูด "คุณคิดว่าผมชอบคุณมากเหรอ"

ช่วงเวลาที่เวอเรียนอยากถามว่ามันคืออะไร ริมฝีปากเธอก็ถูกริมฝีปากเขาปิดไว้ ได้ยินแค่เสียงเขาพูดด้วยเสียงนุ่มลึก "ผมรักคุณมากนะ อย่าได้สงสัย หรือปฏิเสธความรู้สึก ที่มีให้คุณง่าย ๆ แบบนี้อีก"

เวอเรียนใจเต้นแรง และละลายไปเลย

หลังจากที่ฮีลตันออกไปแล้ว เวอเรียนอาบน้ำแล้วทานอาหารเช้า เธอรู้สึกเหนื่อยมาก เนื่องจากออกกำลังกายแล้วใช้แรงเยอะเมื่อคืนวานนี้ แล้วก็กลับไปที่เตียง

ในโทรศัพท์ เซรีนถาม "ศึกเมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง?"

เวอเรียนส่งรูปใบหน้ายิ้มไป

เซรีนรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว "สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง เขาไม่ติดกับดักเหรอ?"