“เวอเรียนแค่คิดว่าฉันขอความช่วยเหลือจากเธอ หรือฉันขอร้องเธอ แต่โปรดอย่าติดต่อฮีลตัน โอเค? เธอรู้จักเขาดีกว่าใคร ๆ แม้ว่าเธอทั้งคู่จะมีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด และแม้ว่าจะมีความเป็นไปได้ที่ตัวตนของเธอจะถูกเปิดเผย แต่เขาก็จะไม่หยุดทำอะไร อย่างไรก็ตาม หากเขายังคงอยู่กับเธอต่อไปโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา เธอรู้หรือไม่ว่าจะมีใครสักกี่คนที่ต้องจมอยู่กับมัน?”
ดวงตาของเวอเรียนเป็นสีแดง เธอสูดจมูกในขณะที่พยักหน้าอย่างหนักขณะที่เธอพูดว่า “ฉันเข้าใจค่ะ คุณพ่อ ฉัน…ฉันจะไม่ติดต่อฮีลตัน”
เวอเรียนยื่นโทรศัพท์ของเธอให้นายใหญ่ฟัดด์ นี่หมายความว่าเธอจะไม่ติดต่อกับใครจากนอร์ท ซิตี้ อีกต่อไป
หลังจากนายใหญ่ฟัดด์รับโทรศัพท์ของเธอ เขาพูดว่า “ระวังตัวด้วยเมื่อเธอไปถึงฟลอเรนซ์ เนื่องจากมันยังเป็นต่างแดน และเธอก็เป็นผู้หญิงคนเดียว แล้วแต่เธอว่าต้องการหางานทำหรือไม่ หากเธอไม่มีเงิน โทรหาผู้ช่วยของฉัน เส้นทางในการติดต่อเขาอยู่ในกระเป๋าแล้ว
ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นายใหญ่พูดว่า “ถ้ามีปัญหาอะไร มาดามโทรหาผมได้ตลอดเวลา”
เสียงประกาศดังขึ้นในล็อบบี้หลัก
“ผู้โดยสารเที่ยวบินไปฟลอเรนซ์ หมายเลขเที่ยวบิน LH654343 พร้อมสำหรับการขึ้นเครื่องแล้ว โปรดตรงไปที่ประตูผู้โดยสารขาออก เพื่อตรวจสอบบัตรขึ้นเครื่องของคุณ”
เวอเรียนถือซองจดหมาย กัดริมฝีปากของเธอ แล้วพูดว่า “ฉัน…ฉันจะต้องไปแล้ว”
“ไปเลย เดี๋ยวนี้”
นายใหญ่ส่งเธอออกไปในขณะที่กำไม้เท้าของเขา น้ำตาของเขาไหลทันทีที่เวอเรียนหันกลับไป
ครั้งสุดท้ายที่เธอไปต่างประเทศคือสามปีที่แล้ว
นั่นคือตอนที่พ่อของเธอจากไป และควีนน่าไล่เธอออกจากคฤหาสน์ตระกูลมอนท์ เธอไม่เหลืออะไร และสิ้นหวังไปหมดเมื่อเธอออกจากนอร์ท ซิตี้ เธอไม่มีความตั้งใจที่จะอยู่อย่างแน่นอน และสิ่งเดียวที่เธอคิดคือออกจากดินแดนแห่งความเศร้านี้โดยเร็วที่สุด เธอแม้กระทั่งคิดที่จะไม่กลับมา
อย่างไรก็ตาม คราวนี้ เธอจากไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาของเธอ จากนั้นเธอก็หยุดชั่วคราว หันกลับมา และบอกนายใหญ่ว่า “งั้นฉันจะปล่อย เจลลี่ บีน ให้อยู่ในความดูแลของคุณ คุณพ่อ”
“ไม่ต้องกังวล ฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดี และจะสั่งสอนเธอ”
น้ำตาของเธอเริ่มไหลอย่างควบคุมไม่ได้
เธอบีบแหวนเพชรรอบนิ้วนางของเธอ และสิ่งที่เธอรู้สึกได้คือความแน่น และความทรมานที่เกิดขึ้นรอบ ๆ หน้าอกของเธอ เธอไม่หันกลับมา แต่กลับรีบวิ่งไปที่อาคารผู้โดยสารขาออกแทน
จอนห์ถอนหายใจ ในขณะที่จ้องมองร่างที่กำลังจากไปของเวอเรียน
ผู้ช่วยของเขาถามด้วยน้ำเสียงกังวลว่า “เราจะตอบประธานฟัดด์อย่างไรถ้าเขาถามเกี่ยวกับเรื่องนี้?”
“เราจะบอกเขาตรง ๆ เขาไม่ได้โง่ ดังนั้นเขาจะไม่มีทางไม่รู้ถึงผลที่ตามมาหากเขาตัดสินใจที่จะอยู่กับเวอเรียน”
…
เวอเรียนพิงหน้าต่างเครื่องบินในขณะที่กำลังกำซองจดหมาย เธอร้องไห้อยู่นานจนหลับไป
เมื่อเธอตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็มืดแล้ว และสิ่งที่เธอได้ยินคือเสียงฮัมเบา ๆ ของเครื่องยนต์
ตอนนั้นเป็นเวลา 20.00 น. เมื่อเวอเรียนมองไปที่เวลา
ฮีลตันน่าจะกลับบ้านแล้วในเวลานี้ เขาจะพบแล้วหรือยังว่าเธอหายไป?
เขาอาจจะตามหาเธอไปทุกหนทุกแห่งอย่างบ้าคลั่ง...
ด้วยความคิดนั้น เวอเรียนก็เริ่มร้องไห้อย่างไม่สามารถควบคุมได้
จู่ ๆ ผ้าเช็ดหน้าสะอาดก็ยื่นมาให้เธอจากผู้โดยสารที่นั่งข้าง ๆ เธอ
เวอเรียนตกตะลึงในขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมอง
คน ๆ นั้นเป็นหน้าตาหล่อเหลาหน้าตาเหมือนคนตะวันออก
"เอาไปสิ"
ชายหน้าตาเหมือนคนตะวันออกยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอ เสียงของเขาฟังดูมีเสน่ห์จริง ๆ อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าคน ๆ นั้นจะสมบูรณ์แบบแค่ไหน พวกเขาก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับฮีลตันในหัวใจของเธอได้
เวอเรียนรับผ้าเช็ดหน้าอย่างไม่เต็มใจในขณะที่เธอพูดว่า “ขอบคุณ”
ชายตะวันออกไม่ได้พูดต่อ กลับกัน เขาเปิดแล็ปท็อปขึ้นมา และเริ่มใช้นิ้วเรียวยาวของเขาเคาะบนแป้นพิมพ์
หลังจากที่เวอเรียนเช็ดน้ำตาของเธอออกแล้ว เธอก็เปิดซองจดหมาย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รัก ท่านประธาน