เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 34

ในสปาเกอร์สีดำ

เจลลี่ บีน นั่งอยู่กับ เซย์น เด็กน้อยทั้งสองกำลังเล่นกับหุ่นยนต์แมว

แนนซี่ แซนเดอร์ มองไปยังชายหนุ่มที่กำลังขับรถอยู่ในขณะนี้ เธอขบริมฝีปากในขณะที่พูด “ฮีลตันคุณไม่คิดว่า เวอเรียน มอนท์ และ เยลเลน โบดด์ เป็นคู่ที่เหมาะสมกันเหรอ”

จริงเหรอ?

ชายหนุ่มเย้ยหยัน “แต่ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของฉันแล้ว”

“ถ้า…มันไม่ใช่ เจลลี่ บีน ฮีลตันคุณจะยังอยู่กับเวอร์เรียน มอนท์ อยู่ไหม?”

แนนซี่ แซนเดอร์ จ้องมองไปที่เขา เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะให้เขาปฏิเสธ เพราะประกายแห่งความหวังสามารถมองเห็นได้จากดวงตาของเธอ หัวใจของเธอเริ่มกระวนกระวาย

ฮีลตัน ฟัดด์ นิ่งเงียบอยู่นาน สายตาที่เย่อหยิ่งเยือกเย็นของเขาไม่เปลี่ยนแปลง ในขณะที่เขาตอบกลับด้วยคำพูดที่เย็นชาเพียงประโยคเดียว “ไม่มีคำว่าถ้าเพราะตอนนี้เธอเป็นของฉัน”

ดวงตาของ แนนซี่กระตุกวูบ แววตาที่เปล่งประกายของเธอจางหายไปจนหมด แม้แต่หัวใจของเธอก็เย็นเฉียบ

เธอจะไม่ยอมให้เวอเรียน ขโมยฮีลตันไปจากเธอ เนื่องจากเธอสูญเสีย บริซลี ฟัดด์ ไปแล้วเธอก็ไม่สามารถสูญเสีย ฮีลตัน ฟัดด์ ได้อีกเช่นกัน

…

หลังจากส่ง เจลลี่ บีน และเซย์นที่โรงเรียนอนุบาล ฮีลตัน และแนนซี่ ก็มุ่งหน้าไปยัง ฟัดด์ กรุ๊ป

ทันทีที่ฮีลตัน มาถึงที่ทำงาน เจนเซ่น ก็เคาะประตูก่อนที่จะเข้ามา เขาพูดว่า “บอสครับ วันนี้มีนัดทานอาหารช่วงเย็นกับตัวแทนของ จีเค ออร์แกไนเซอร์ อยู่ที่โรงแรม เพนนินซูล่า เอ็คซ์เคอชั่น ในตัวเมือง”

ชายหนุ่มพยักหน้าและมีประกายแวววาวในดวงตาสีมุกเข้มของเขาเขานึกถึงงานเลี้ยงที่เวอเรียน บอกกับเขาเมื่อคืน

“ไปดูมาว่าภรรยาของฉันอยู่ที่ไหน?”

“รับทราบ ผมจะค้นหาในทันที”

…

สุสาน เซาท์ ฮิลล์

เวอเรียน มอนท์ เฝ้าดูคนงานไถกลบหลุมฝังศพของ เกรย์สัน มอนท์ และปิดผนึกหลุมศพเสร็จสิ้น น้ำตาที่เธอกลั้นไว้ทั้งหมดในที่สุดก็ร่วงหล่นลงพื้น

เยลเลน โบดด์ ตบที่ไหล่ของเธอเพื่อให้ เวอเรียน มอนท์ เอนศีรษะมาบนไหล่ของตน และพูดปลอบใจว่า “อย่าเสียใจเลยเวอเรียน คุณลุงที่อยู่บนสวรรค์ต้องการให้คุณส่งเขาอย่างมีความสุข”

เวอเรียน ยิ้มทั้งน้ำตา หลังจากก้มหน้าแล้วคุกเข่าที่หลุมศพของ เกรย์สัน มอนท์ เป็นเวลานาน เธอก็จากไปพร้อมกับ เยลเลน โบดด์

…

เมื่อพวกเขากลับเข้ามาในตัวเมืองก็เป็นเวลาอาหารกลางวันแล้ว

เยลเลน โบดด์ นึกถึงร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งใหม่ที่เพิ่งเปิดใกล้กับ ฟัดด์ กรุ๊ป มันเป็นร้านที่ดีมาก เขาพูดว่า “ผมจะไปส่งคุณกลับหลังอาหารกลางวัน ตกลงไหม?”

เวอเรียนไม่อยากกลับบ้านในตอนนี้แล้ว เธอต้องทานอาหารกับนายใหญ่ฟัดด์ ชายชราคนนั้นมีอารมณ์แปรปรวน เธอไม่ต้องการกลับบ้านสารภาพบาปดังนั้นเธอจึงพยักหน้าและตอบไปว่า “ได้สิ”

หลังจากมาถึงร้านอาหารญี่ปุ่น เยลเลน โบดด์ ก็สั่งซาซิมิและอาหารทะเล เขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมจำได้ว่าคุณชอบทานของหวาน มัชชะ เมลาลูก้า ร้านนี้ค่อนข้างดี”

ทันทีที่พวกเขาสั่งอาหาร เวอเรียนก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคย

“ฮีลตัน ร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งนี้เพิ่งเปิดได้ไม่นาน มันสุดยอดมาก”

เยลเลน โบดด์ รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน เมื่อเขามองออกไปนอกประตูเขาก็เห็น แนนซี่ แซนเดอร์เดินเข้ามาพร้อมกับฮีลตัน ฟัดด์

“เวอเรียน นั่นคุณลุงกับคุณป้า”

เวอเรียน งงงันไปหมด วันนี้เป็นวันที่แย่มากจริง ๆ แม้แต่การเลือกร้านอาหารแบบสุ่ม เพื่อรับประทานอาหารเธอก็ยังคงจะเจอกับ แนนซี่และฮีลตัน

ฮีลตัน และแนนซี่ที่ยืนอยู่ด้วยกันก็สังเกตเห็นพวกเขา

“นั่นมันเวอเรียน และเยลเลน โบดด์ นี่ ฮีลตัน เราไปทักทายพวกเขาด้วยกันเถอะ”

ขณะที่ ฮีลตัน และแนนซี่ เข้ามาใกล้พวกเขา เวอเรียนก็หัวเราะอย่างกระอักกระอวล ขณะเผชิญหน้ากับพวกเขา เธอร้องขึ้นว่า "เฮ้ เฮ้!"

ฮีลตัน จ้องมองเธอขณะที่ เวอเรียน ยืนขึ้นเพื่อเสนอที่นั่งให้กับเขา ชายหนุ่มคว้าข้อมือของเธอไว้ เขาขมวดคิ้วและถามเธอว่า “คุณจะไปไหน?”

เวอเรียน มองไปที่ แนนซี่แล้วพูดว่า “ฉัน…เปลี่ยนที่นั่งให้คุณและพี่สะใภ้”

ทุกคนรู้ว่าเขาและแนนซี่เป็นคู่รักกัน เธอไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากภรรยาปลอมของเขา ดังนั้นเธอจึงไม่ใช่คนไร้ยางอายที่จะแนบตัวเข้ากับเขา