เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 378

เมื่อเวอเรียนออกมาจากห้องทำงานของหมอ ขาของเธอไม่มีแรงและเดินเซ ยานเดลเข้ามาช่วยประคองเธอ

"เรนนี่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ หมอบอกว่าอาจจะเป็นแค่ชั่วคราว"

เธอสูดหายใจเข้าแล้วพูด "ฉันไม่ได้กลัวว่าเขาจะกลายเป็นคนตาบอดหรอกค่ะ แต่ฉันกลัวว่าเขาจะรับเรื่องนี้ไม่ได้มากกว่า"

ยานเดลเข้าใจดีว่าเธอหมายถึงอะไร คนมีทิฐิอย่างฮีลตันจะยอมให้ตัวเองตาบอดได้ยังไงกัน?

"ผมไม่คิดว่าฮีลตันจะเป็นคนเปราะบางขนาดนั้น คนที่มีความสามารถและประสบความสำเร็จในธุรกิจ คงไม่ใจแคบขนาดนั้น"

เวอเรียนพยักหน้า "ดูเหมือนว่าฉันจะปิดเป็นความลับไว้ไม่ได้ เพราะหมอต้องมาตรวจเขาอีกที เราบอกไปว่าเขาแค่ตาบอดชั่วคราวได้ไหมคะ? ฉันไม่อยากให้เขารู้สึกว่าเป็นภาระมากเกินไป"

"ได้สิ"

เมื่อเวอเรียนกลับเข้ามา เธอก็เห็นฮีลตันนั่งพิงอยู่บนเตียง การที่เขานอนหมดสติมาหลายวัน อีกทั้งยังไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว จึงทำให้เขาดูอ่อนแอ

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้โกนเครา ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของเขาลดน้อยลง

เธอควบคุมอารมณ์ก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง "หมอกำลังมาที่นี่"

"อืม" เขาตอบเสียงเบา

เวอเรียนคิดว่าเขาอยากจะถามว่า ทำไมเธอถึงไม่เปิดไฟ หรือทำไมเขาเห็นแต่ความมืด แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเลย

"ฮีลตัน คุณอาจจะรู้สึกทรมานหน่อยในสองสามวันนี้ หมอบอกว่าดวงตาของคุณบาดเจ็บเพราะควันไฟ คุณอาจตาบอดชั่วคราว แต่เขาบอกว่าคุณจะไม่ได้ตาบอดไปตลอด แค่พักผ่อนให้มากแล้วคุณก็จะดีขึ้น"

เวอเรียนไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เธอพูด จะปิดบังความจริงจากคนที่ฉลาดอย่างเขาได้

เธอพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่อยากให้เขาได้ยินความกังวลในน้ำเสียงของเธอ

แต่ฮีลตันก็ไม่ได้ถามอะไรเลย เขาแค่ยิ้มอ่อนแล้วตอบ "โอเค รู้แล้ว"

เขาดูใจเย็นมาก

หลังจากที่หมอเข้ามาตรวจอาการของเขาแล้ว เหมือนทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี หมอแค่พูดว่าเขาควรพักผ่อนให้มาก แล้วก็เดินออกไปจากห้องคนไข้

เวอเรียนนั่งลงข้างเขาแล้วถาม "คุณอยากกินอะไรรึเปล่า? ฉันจะให้คุชไปซื้อให้ คุณไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว"

"แค่โจ๊กก็พอ ผมยังไม่ค่อยหิว"

"ได้"

เวอเรียนโทรหาคุช และบอกให้เขาซื้อเครื่องเคียงมาด้วย

หลังจากผ่านไปสักพัก คุชก็นำโจ๊กมาส่ง

เวอเรียนตักโจ๊กขึ้นมาแล้วเป่า ก่อนจะถือไว้ใกล้ปากเขา

"อ้าปากหน่อย"

ฮีลตันทำตามที่เธอบอกทุกอย่าง หลังจากที่กินโจ๊กคำใหญ่แล้วเขาก็ถาม "คุณดูแลผมเหมือน เจลลี่ บีน เลย สักวันหนึ่งคุณจะรำคาญผมไหม?"

"ไม่เลย นี่แค่เป็นปัญหาชั่วคราวเท่านั้น อีกอย่าง คุณก็เคยดูแลฉันแบบนี้มาก่อน"

ฮีลตันคลำหามือของเธอ เวอเรียนเห็นจึงรีบยื่นมือให้เขาจับ

"แล้วคุณล่ะ อาการบาดเจ็บของคุณเป็นยังไงบ้าง? คุณอยู่ที่นี่ดูแลผมตลอด และคุณยังมีลูกในท้องอีก คุณทนไหวไหม?"

"ฉันไม่เป็นไร หมอบอกว่าลูกปลอดภัยแล้ว ตอนที่เกิดระเบิดคุณปกป้องฉันไว้อย่างดี ทำให้ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บมากเท่าไหร่ แต่ยังไม่ได้ถอดผ้าพันแผลที่หน้าออก เพราะกำลังรักษาอยู่"

เวอเรียนเห็นว่าเขาอยากจะจับดูแผลของเธอ เธอจึงจับมือเขามาวางไว้บนผ้าพันแผลที่พันไว้หนาบนแก้มด้านขวาของเธอ

น้ำเสียงอันน่าหลงใหลของเขาถามเธอ "มันยังเจ็บอยู่รึเปล่า?"

เธอส่ายหน้า "มันไม่เจ็บแล้วล่ะ บางทีคงเพราะมันตกสะเก็ด เลยทำให้คันนิดหน่อย ฉันอยากเกามันอยู่ตลอดเลย"

"อดทนไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นแผลเป็นนะ"

"อืม ให้ฉันป้อนโจ๊กให้คุณอีกนะ คุณกินไปแค่นิดเดียวเอง"

เขาเชื่อฟังเป็นอย่างดี "โอเค"

หลังจากกินโจ๊กเสร็จแล้ว เวอเรียนช่วยเขานอนพัก เขาลูบเตียงด้านข้างที่อยู่ข้างเขา "ขึ้นมานอนกับผมตรงนี้สิ"