เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 380
เวอเรียนงีบหลับไปนานขณะที่กอด เจลลี่ บีน อยู่ ยัยเปี๊ยกตัวจิ๋วอมนิ้วของเธอไว้ในปากและกัดนิ้วไปด้วย ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอแดงเมื่อเธอหลับ เธอดูน่ารักที่สุด
เวอเรียนมองลูกแล้วยิ้ม เธอก้มลงแล้วหอมแก้มเล็ก ๆ ของ เจลลี่ บีน เมื่อเธอกำลังจะถอยออกมา เจลลี่ บีน ก็พึมพำกับตัวเองและขยับเข้ามาใกล้เวอเรียน
เวอเรียนยังไม่เห็นฮีลตันเลย หลังจากที่เธอกล่อมลูกนอนแล้ว เธอก็ลุกออกจากเตียงและเดินออกไปจากห้องนอน
เมื่อเวอเรียนเดินออกมาจากห้องนอน เธอก็เห็นฮีลตันเพิ่งออกมาจากห้องทำงานของนายท่านฟัดด์
"ฮีลตัน"
เธอเดินเข้าไปจับมือเขา
ฮีลตันบอกเธอ "ผมบอกพ่อเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราแล้ว"
"แล้วคุณได้บอกไหมว่าเราไม่ได้เป็นญาติกัน?"
"ผมบอกพ่อเรื่องนั้นแล้ว"
เธอรู้สึกโล่งอก "แต่ผลตรวจดีเอ็นเอในตอนนั้นก็ไม่น่าเชื่อถือ ฉันไม่รู้ว่าจะไปสู้หน้าคุณอากับคุณน้าอีกได้ยังไง"
"ผมได้ยินว่าคุณอากับคุณน้า กำลังอยู่ในขั้นตอนการทำเรื่องหย่ากัน"
เวอเรียนตกใจ "เป็นเพราะฉันรึเปล่า?"
"ก็ไม่เชิงหรอก ระหว่างพวกเขาก็มีปัญหากันอยู่แล้ว"
เธอไม่อยากสนใจเรื่องของคนอื่น เธอจับมือฮีลตันแล้วพูดกับเขา "ลูกยังหลับอยู่ คุณอยากจะนอนพักรึเปล่า? ตอนนี้คุณมองไม่เห็น และหมอก็บอกให้คุณพักผ่อนให้มาก"
"อืม พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปที่บริษัท ไปจัดการบางเรื่อง ช่วงนี้ผมอาจจะยังไม่ค่อยสะดวก เราควรพักอยู่ที่นี่ก่อน ยังไม่ต้องกลับไปที่คฤหาสน์แชลโลว์ เบย์ และคุณก็ท้องอีกด้วย ครอบครัวของผมจะช่วยดูแลคุณเอง"
เวอเรียนพยักหน้า "ตกลง ฉันก็อยากจะใช้เวลาอยู่กับ เจลลี่ บีน ด้วยเหมือนกัน"
หลังจากที่ เจลลี่ บีน ตื่นแล้ว เวอเรียนก็เล่นเกมเศรษฐีกับเธอ
ฮีลตันกำลังคุยเรื่องงานอยู่ในห้องทำงาน เนื่องจากเขามองไม่เห็น คุชจึงเข้ามาที่บ้าน
"นายไปตรวจสอบผลตรวจดีเอ็นเอของคุณอากับเรนนี่ ที่โรงพยาบาลอีกที"
"ครับ เจ้านาย"
คุชตรวจดูและพบว่า ผลตรวจมาจากคลีนิคของเรน เขาขมวดคิ้ว
"เจ้านาย เอกสารนี้พิสูจน์ได้ว่า ผลตรวจนี้มาจากคลินิกของ ดร.เรน บางทีอาจมีคนจงใจสลับผลตรวจหรือเปล่าครับ?"
หลังจากที่เขาพูดจบ โทรศัพท์ของฮีลตันก็ดังขึ้น
ฮีลตันถาม "ใครโทรมา?"
คุชมองชื่อคนที่โทรเข้ามา "ดร.ไฮย์ดี้ครับ"
หลังจากคุชกดรับสาย เขาก็ส่งโทรศัพท์ให้ฮีลตัน
"สวัสดี ฮีลตัน"
"มีอะไรรึเปล่า?"
"ฉัน...ฉันได้ยินว่าคุณกลับมาจากการเดินทางไปทำงานแล้ว ฉันไม่ได้ติดต่อคุณนาน คุณ...คุณเป็นยังไงบ้าง?"
เขาตอบสั้น ๆ "ผมสบายดี"
"ฉันไปหาคุณได้ไหม? ฉันเจอคุณครั้งสุดท้ายก็ตั้งแต่ตอนที่ซาเวียร์ปรากฏตัว"
ฮีลตันใช้นิ้วมือเคาะโต๊ะทำงาน "เรนนี่กับผมเพิ่งกลับมาถึงคฤหาสน์ฟัดด์ คุณมากินมื้อค่ำกับเราก็ได้นะ"
เรนตกใจ เวอเรียนกลับมากับเขาด้วยเหรอ?
"... ตกลง ฉันจะไปหาคุณคืนนี้"
เนื่องจากฮีลตันมองไม่เห็น เขาทำงานมาสองชั่วโมงแล้ว แต่ประสิทธิภาพการทำงานนั้นช้ามาก เขารู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
คุชถามเขา "เจ้านาย อยากจะพักสักหน่อยไหมครับ? ผมจะบอกให้มาตามลีอาห์เตรียมกาแฟมาให้"
ฮีลตันพยักหน้า "อืม"
เขานอนพิงเก้าอี้ หลับตาและนวดคิ้ว เขารู้สึกเหนื่อยล้า
แล้วก็มีมือที่เย็นวางอยู่บนขมับเขา
"เรนนี่?"
เวอเรียนนวดขมับเขาเบา ๆ "คุณควรพักบ้างนะ คุณยังมองไม่เห็น มันต้องใช้พลังเยอะในการทำงาน แต่มันจะดีขึ้นไม่ต้องห่วงนะ"
ฮีลตันจับมือเล็ก ๆ ของเธอ แล้วดึงเธอให้มานั่งบนตัก
เวอเรียนนั่งบนตักเขา และมองกองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอจึงแนะนำเขา "ให้ฉันอ่านให้คุณฟังไหม? มันจะทำให้ช้ารึเปล่า?"
ฮีลตันยิ้มที่มุมปาก เขากอดเธอและดมกลิ่นหอมจากผมของเธอ อารมณ์ฉุนเฉียวของเขาผ่อนคลายลง
"ฮีลตัน ถ้าคุณหายเมื่อไหร่ เราไปเที่ยวกันเถอะ คุณทำงานมากเกินไป และไม่มีโอกาสได้พักผ่อนเลย ฉันห่วงว่ามันจะทำลายสุขภาพของคุณ ถ้าคุณยังใช้ชีวิตแบบนี้อยู่"
เขาหลับตาและจูบหน้าผากเธอเบา ๆ เขาตอบเสียงแหบ "ได้สิ"
เมื่อคุชถือกาแฟเข้ามา เขาเปิดประตูและเห็นเวอเรียนกำลังนั่งอยู่บนตักของฮีลตัน ทั้งสองคนกำลังใช้เวลาส่วนตัวด้วยกัน เขาจึงรีบออกไปจากห้อง
เวอเรียนหน้าแดงและพูดด้วยความเขินอาย "ดูเหมือนว่าคุชจะเห็นเราแล้ว นี่ฉันมารบกวนการทำงานของคุณรึเปล่า?"
"เขาควรจะรู้นะ ว่าไม่ควรเข้ามาเห็นเรา"
"..."
"อีกอย่างนึง เย็นนี้เรนจะมากินข้าวด้วยนะ"
เวอเรียนตกใจ แม้ว่าเธอจะไม่ได้โกรธเรน แต่เธอก็ไม่ชอบเรนเลยจริง ๆ
แม้เธอจะรู้ว่าฮีลตันไม่ได้สนใจเรน ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะรับได้กับผู้หญิงที่มาเกาะแกะสามีตัวเองหรอก
"ทำไมเธอ...จู่ ๆ ก็มากินข้าวด้วยล่ะ?"
"คุณหึงเหรอ?"
เธอกัดริมฝีปาก "ทำไมต้องหึงด้วยล่ะ? ชื่อคู่สมรสในใบจดทะเบียนสมรส มันก็เป็นชื่อของฉัน"
ฮีลตันแอบขำ แต่เขาก็เปลี่ยนมาทำสีหน้าจริงจังขึ้นมาอีก "ผมสงสัยว่าเธอจะปลอมผลตรวจดีเอ็นเอ"
เวอเรียนขมวดคิ้ว "ถ้าเธออยากจะให้เราเลิกกัน ก็ไม่ควรใช้วิธีสกปรกแบบนี้สิ!"
"เธอเป็นศิษย์เก่าที่มหาวิทยาลัยของผม และเป็นหมอประจำตัวผมด้วย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าผมจะเป็นเพื่อนกับเธอไม่ได้อีกแล้ว"
ในใจของเวอเรียนรู้สึกผิด "ขอโทษด้วยนะ ที่ฉันเป็นต้นเหตุ ทำให้คุณต้องเสียเพื่อน"
"ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก เอาล่ะ ออกไปได้แล้ว ผมทำงานไม่ได้ถ้าคุณยังอยู่ที่นี่"
"อืม"
เมื่อเวอเรียนออกมาจากห้องทำงาน เธอก็เห็นคุชยืนถือแก้วกาแฟอยู่หน้าประตู บรรยากาศดูอึดอัด
"คุชเอากาแฟเข้าไปได้แล้ว ช่วงนี้เราอยากให้คุณช่วยดูแลฮีลตันด้วยนะ"
"มาดาม เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ"
เวลาหนึ่งทุ่ม
ทันทีที่เรนมาถึง เธอก็นั่งคุยกับนายท่านฟัดด์อยู่ข้างล่างสักพัก เวอเรียนช่วยพาฮีลตันลงมาข้างล่าง
"ช้า ๆ หน่อย ระวังด้วย" เธอบอกเขาอย่างอดทน เธอมองการก้าวเท้าของเขา
นายท่านฟัดด์กับเรนมองไปที่บันไดพร้อมกัน สิ่งที่เห็นทำให้เรนเจ็บใจ
นายท่านฟัดด์แค่ยิ้ม แล้วจิบชาจากถ้วยชาของเขา เขาชมเวอเรียน "ยิ่งฉันมองเวอเรียน ฉันก็ยิ่งชอบเธอ เธอดูแลฮีลตันได้ดีมาก"
ดวงตาของเรนสั่นแล้วถาม "เกิดอะไรขึ้นกับฮีลตันเหรอคะ?"
ทำไมเขาต้องให้คนช่วยพาลงมาข้างล่างด้วยล่ะ?
"ตาของเขามองไม่เห็น โชคดีที่มีเวอเรียนช่วยดูแลเขา ฉันคิดว่าเขาไม่ได้กังวลเรื่องการรักษาดวงตาเท่าไหร่นะ"
เรนถามด้วยความสงสัย "ทำไมเขาถึงสูญเสียการมองเห็นได้คะ?"
นายท่านฟัดด์มองสองคนที่กำลังจับมือกันเดินลงบันไดมา เขาตอบเธอ "มันเป็นอุบัติเหตุ ฮีลตันปกป้องเวอรียน เขาโดนของหนักล้มทับ จึงทำให้ประสาทตาถูกทำลาย"
เรนหน้าซีด นิ้วมือของเธอจิกเข้าไปในฝ่ามือ
ฮีลตันเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องเวอเรียนงั้นเหรอ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รัก ท่านประธาน