เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 392

เวอเรียนนั่งอยู่บนโซฟากับนายใหญ่ฟัดด์ ในขณะที่พวกเขากำลังดูข่าว

อิตาลีอยู่ในความโกลาหลอย่างสมบูรณ์แบบ ผู้ก่อการร้ายสวมหน้ากากได้ระเบิดอาคารแห่งหนึ่ง ในขณะที่พวกเขาเล็งปืนไปที่ฝูงชน มันช่างเป็นฉากที่วุ่นวายจริง ๆ!

เวอเรียนพยายามโทรหาฮีลตันในขณะที่พวกเขาดูข่าว อย่างไรก็ตาม ไม่มีสายไหนที่เธอสามารถติดต่อเขาได้!

นายใหญ่ฟัดด์ถามอย่างกระวนกระวายว่า “เธอโทรหาเขาได้ไหม?”

ใบหน้าของเวอเรียนซีด ในขณะที่เธอส่ายหัว และพูดว่า "ไม่ค่ะ"

นายใหญ่กำไม้เท้าของเขาไว้ “ฉันต้องส่งคนไปอิตาลีเพื่อตามหาฮีลตันทันที เขาไม่สามารถติดต่อได้ และถ้าเกิดอะไรขึ้น…”

“คุณพ่อ ได้โปรดใจเย็น ๆ”

แม้ว่าเวอเรียนจะพยายามปลอบนายใหญ่ แต่หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

คืนนั้นเธอนอนไม่หลับ

เธอโทรหาคุชหลายครั้งในขณะที่เธออยู่บนเตียง แต่ก็ไม่มีประโยชน์

จู่ ๆ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอรับสายก่อนที่เธอจะมองหมายเลขของผู้โทร

“ฮีลตัน?”

“เวอเรียน นี่ฉันเอง เซรีน”

หัวใจของเธอก็ดิ่งลงในทันที เธอถามว่า “เซรีนเหรอ?”

“เฮ้... ดูเหมือนฉันจะติดต่อวิลสันไม่ได้… สามีของเธอยังติดต่อกับเขาอยู่หรือเปล่า?”

เวอเรียนเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า "วิลสันยังไม่กลับมาจากอิตาลีงั้นหรือ?"

“ยัง เธอช่วยถามประธานฟัดด์ให้ฉันหน่อยได้ไหม?”

“แต่ฮีลตันก็ไปที่อิตาลีด้วยเหมือนกัน ตอนนี้ที่นั่นวุ่นวายมาก วันนี้มีผู้ก่อการร้ายโจมตี และฉันก็ไม่สามารถติดต่อฮีลตันได้เหมือนกัน”

“ฉันเป็นห่วงเขามาก ตอนนี้เขาติดต่อไม่ได้เลย และถ้าเขาต้องเจอผู้ก่อการร้ายพวกนั้น มันจะเป็นอันตรายสำหรับเขาอย่างมาก”

“อย่าแตกตื่น เวอเรียน เธอรู้ไหมว่าเขาอยู่เมืองไหน?”

“เขาน่าจะอยู่ที่โรม ตอนที่เราวิดีโอคอลหากันเมื่อคืนนี้ เขาบอกว่าเขาจะเดินทางออกไปที่โรมในต่อไป แต่ฉันไม่แน่ใจว่าเขาไปที่นั่นจริง ๆ หรือเปล่า”

เซรีนเสนออย่างกล้าหาญว่า "ฉันทำวิทยานิพนธ์เสร็จแล้ว เวอเรียน ทำไมเราไม่ไปหาพวกเขาที่โรมล่ะ!"

…

เวอเรียนเคยเรียนที่ฝรั่งเศส และเธอก็ชอบไปต่อวีซ่ายุโรปของเธอทุกครั้งที่ทำได้ และเซรีนก็ยังมีแผนที่จะไปเที่ยวพักร้อนในยุโรปหลังจากที่เธอเรียนจบอีกด้วย ดังนั้นเธอจึงมีวีซ่าของเธอด้วยเช่นกัน พวกเขาจองเที่ยวบินที่เร็วที่สุดไปยังโรมในวันรุ่งขึ้น

เมื่อเขาได้ยินเรื่องนี้นายใหญ่ฟัดด์ไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเธอ “ตอนนี้อิตาลีกำลังวุ่นวาย ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอที่โรม ฉันจะบอกฮีลตันยังไง? และตอนนี้เธอก็กำลังตั้งครรภ์ ฉันไม่อนุญาตให้เธอไป!”

“คุณพ่อ ฉันจะดูแลตัวเองดี ๆ และอีกอย่าง คุณพ่อไม่ได้ส่งคนไปกับพวกเราด้วยงั้นเหรอ?”

“เวอเรียน เธอ…”

“คุณพ่อ ฉันจะดูแลตัวเอง และลูกให้ดี ดังนั้นไม่ต้องห่วง ถ้าฉันอยู่บ้านฉันจะยิ่งวิตกกังวล และมันจะส่งผลอย่างมากต่ออารมณ์ของฉัน ซึ่งจะส่งผลต่อลูกของฉันด้วยเช่นกันใช่ไหม?”

นายใหญ่ฟัดด์เถียงเธอไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงโบกมือของเขา ถอนหายใจ และอนุญาตให้เธอไปที่โรม

อย่างไรก็ตาม เขาออกคำสั่งกับคนที่จะไปกับเวอเรียนที่อิตาลีว่า “ดูแลมาดามให้ดี ถ้าเธอบาดเจ็บแม้แต่ปลายผม อย่าหวังว่าจะได้กลับบ้าน!”

"ครับ ท่าน!"

…

หลังจากเที่ยวบินต่อเนื่องโดยไม่แวะพักนานกว่าสิบชั่วโมง ในที่สุดเวอเรียนกับเซรีนก็มาถึงโรม

หลังจากที่พวกเธอออกจากสนามบิน พวกเธอก็เห็นซากปรักหักพังจำนวนมากและอาคารที่ถล่มรอบ ๆ พวกเธอ สัญญาณมือถือก็แย่ลงเช่นกัน

เซรีนลูบไหล่ของเวอเรียนและปลอบเธอ "พวกเขาอาจจะขาดการติดต่อกับพวกเรา เพราะไม่มีสัญญาณมือถือก็ได้ อย่ากังวลมากเกินไป"

จิตใจของเวอเรียนยุ่งเหยิงตลอดทาง หัวใจของเธอรู้สึกเย็นชา ในขณะที่เธอจ้องมองที่ถนนมืดสนิท

…

หลังจากที่เวอเรียนกับเซรีนอาบน้ำเสร็จ พวกเธอก็ตัดสินใจที่จะพักผ่อนที่เตียง จากนั้นพวกเธอก็ได้ยินเสียงปืนจากด้านนอก

เวอเรียนนอนไม่หลับ ในขณะที่หัวใจของเธอเต้นอย่างรุนแรง

เซรีนหลับแล้ว แต่จู่ ๆ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

“เซรีน? เซรีน? โทรศัพท์ของเธอดัง เซรีน?”