เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 401

นายใหญ่ฟัดด์ที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะอาหารเย็น พ่นลมหายใจออกมาอย่างน่าเกรงขาม จากนั้นเขาพูดกับเซย์นี่ว่า “เซย์นี่ ไม่เป็นไรถ้าหนูไม่ชอบกินไข่แดง ไข่แดงมีคอเลสเตอรอลสูง และมันก็ไม่ดีสำหรับหนู ดูอย่างคุณปู่สิ คุณหมอไม่แนะนำให้คนแก่อย่างปู่กินไข่แดง หนูแค่ต้องกินโปรตีนให้เยอะ ๆ ก็พอแล้ว”

แนนซี่กัดริมฝีปากสีแดงของเธอ เห็นได้ชัดว่านายใหญ่กำลังเข้าข้างเวอเรียน

เจลลี่ บีน เม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “คุณปู่พูดถูก ไข่แดงไม่ดีต่อสุขภาพ และมันก็รสชาติไม่ดี มอนตี้ คุณก็ควรเลิกกินพวกมันด้วยเหมือนกันนะ”

เวอเรียนยิ้ม “ฉันไม่เกลียดไข่แดงแบบหนู ฉันไม่ใช่คนเลือกกินนะ”

เซย์นี่ยังคงถามแนนซี่อย่างเชื่อฟังว่า “คุณแม่ ผมไม่กินไข่แดงได้ไหมครับ?”

แนนซี่กล้ำกลืน และพูดอย่างแผ่วเบาว่า “แล้วแต่ลูก”

เซย์นี่เขี่ยไข่แดงออกจากอาหารของเขาทิ้งไว้ข้าง ๆ

นายใหญ่ลงไปนั่งโซฟา และอ่านหนังสือพิมพ์ของเขาหลังจากทานอาหารเสร็จ

ในขณะที่ฮีลตันขึ้นไปชั้นบนเพื่อเตรียมงาน เหลือเพียงเวอเรียน แนนซี่ และเด็กสองคนยังอยู่ในห้องอาหาร

เจลลี่ บีน เป็นคนพูดมากตามปกติ เธอจึงถามว่า “มอนตี้ คุณไปไหนกับพ่อมาเมื่อสองสามวันก่อน? ทำไมพวกคุณถึงไม่อยู่บ้าน?

เวอเรียนยิ้มในขณะที่เธอพูดว่า “คุณพ่อกับฉันไปเที่ยวพักร้อนกันมาจ้ะ”

เด็กน้อยมุ่ยปากในขณะที่เธอพึมพำว่า “หนูก็อยากไปเที่ยวเหมือนกัน แต่พวกคุณสองคนก็ไม่พาหนูไปด้วย”

“เราไปด้วยกันหลังจากที่ตาของคุณพ่อหายดีแล้ว ตกลงไหม?”

“ได้เลย! ไชโย!”

เจ้าตัวเล็กตื่นเต้นมาก เธอยกถ้วยนมของเธอขึ้น และชนแก้วกับเวอเรียน เธอยิ้มแฉ่งอย่างร่าเริง และดูน่ารักเป็นพิเศษ

แนนซี่รู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ฟังบทสนทนาของพวกเขา

เวอเรียนเริ่มพูดอีกครั้ง “เจลลี่ บีน คุณพ่อกับแม่จดทะเบียนสมรสใบใหม่กันตอนที่เราอยู่ที่ต่างประเทศ”

แนนซี่อึ้ง

เจลลี่ บีน ถามอย่างงุนงงว่า “ทำไมคุณต้องมีใบทะเบียนสมรสสองใบด้วย?”

เซย์นี่ก็อยากรู้เหมือนกัน จากนั้นเขาจึงถามเวอเรียนว่า “คุณน้า ที.วี.บอกว่าเฉพาะคนที่หย่าแล้วเท่านั้นที่จะได้จดทะเบียนสมรสใหม่ คุณกับคุณอาหย่ากันเหรอครับ?”

“เปล่าจ้ะ บางประเทศอนุญาติให้คู่สมรสจดทะเบียนสมรสที่มีอายุ 100 ปีได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เราตัดสินใจจดอีกอันหนึ่ง”

หัวใจของแนนซี่สั่น มีอายุ 100 ปีงั้นเหรอ?

ฮีลตันกำลังคิดอะไรอยู่? เขาต้องการใช้เวลาทั้งชีวิตของเขากับเวอเรียนงั้นหรือ?

ใบหน้าของแนนซี่เปลี่ยนเป็นสีขาว ริมฝีปากของเวอเรียนโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มในขณะที่เธอมองไปที่แนนซี่ และพูดว่า “พี่สะใภ้ คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับทะเบียนสมรสที่มีกำหนดระยะเวลาบังคับใช้ในไอร์แลนด์บ้างไหม? คู่รักสามารถเลือกได้ว่าต้องการจะใช้ชีวิตแต่งงานกันนานแค่ไหน ยิ่งกำหนดอายุทะเบียนสมรสยิ่งนาน ค่าบริการก็จะยิ่งถูกลง ฉันถามฮีลตันว่าเขาต้องการให้เราใช้ชีวิตแต่งงานกันนานแค่ไหน และเขาก็เลือกอันที่มีอายุ 100 ปี ฉันบอกเขาว่าเราคงจะไม่มีชีวิตอยู่ถึง 100 ปี แต่เขาคิดว่ามันโรแมนติกดี”

แนนซี่รู้สึกถึงคลื่นความเย็นที่พัดมาปกคลุมเธอ เธอจับส้อมเงินไว้แน่น และนิ้วมือของเธอก็สั่น แต่เธอก็ฝืนยิ้ม และพูดว่า “จริงเหรอ? ฉัน… ไม่เคยได้ยินเรื่องนั้นมาก่อนเลย”

เจลลี่ บีน กลอกตาในขณะที่พยายามคำนวณว่า 100 ปีนานแค่ไหน และพูดว่า “มอนตี้ หนูจะกลายเป็น เจลลี่ บีน ตัวใหญ่หลังจาก 100 ปีไหม? หรือหนูจะกลายเป็น เจลลี่ บีน คนแก่แทน?”

เวอเรียนรู้สึกตลก เธอหัวเราะและลูบหัวลูกสาวของเธอ “หนูยังคงเป็น เจลลี่ บีน ของแม่ แม้จะผ่านไป 100 ปี”

ฮีลตันสวมสูทลงมาชั้นล่าง เวอเรียนเดินเข้าไปหาเขา และสังเกตเห็นว่าเนคไทของเขาไม่ได้ผูกไว้ไม่ดี เธอจึงยกมือขึ้นเพื่อแก้เนคไทของเขาและพูดว่า “คุณคิดว่าคุณควรไปพบแพทย์อีกครั้งไหม? มันไม่สะดวกเท่าไหร่ที่ไม่สามารถมองเห็น”

แม้ว่าเธอจะเป็นที่พึ่งของเขาได้เสมอ แต่เธอคิดว่าเขาคงจะเหนื่อยมากเมื่อไม่มีคนช่วยเขาในที่ทำงาน

ฮีลตันหัวเราะเบา ๆ "เบื่อที่จะเป็นที่พึ่งของผมแล้วเหรอ?"

“ฉันอยากเป็นที่พึ่งของคุณไปตลอดชีวิตของคุณ คุณจะได้ทิ้งฉันไปไม่ได้ แต่ฉันขอให้คุณทำแบบนี้ก็เพื่อประโยชน์ของคุณเอง”

เวอเรียนกำลังจะเอามือของเธอออกหลังจากปรับเนคไทเขาแล้ว แต่เขากลับจับมือเธอไว้แทน

ก่อนที่เวอเรียนจะรู้ตัวว่าเขากำลังทำอะไร ชายหนุ่มก็จับมือเธอไว้ใกล้ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาแล้วจูบมือเธอ