เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 410

วิลสันกอดเซรีนที่ถูกพันตัวด้วยผ้าห่ม แล้วตะโกนบอกผู้หญิงคนนั้นที่ยืนดูพวกเขาเหมือนเธอกำลังดูละครอยู่ "ออกไปซะ!"

รูบี้ยิ้มเยาะ เธอมองผู้หญิงที่อยู่บนเตียงด้วยสายตาดูถูก "ฉันจะรอกินข้าวเช้ากับคุณอยู่ข้างนอกนะ ฉันซื้อของกินมาแล้ว"

หลังจากพูดจบ รูบี้ก็กอดอกและเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างใจเย็น

วิลสันพูดเสียงเย็นชา "ปิดประตูด้วย!"

รูบี้หันมามองเขาด้วยสายตาเย็นชา ก่อนที่จะกระแทกประตูปิดอย่างแรง

วิลสันถอนหายใจ หลังจากรูบี้ออกไปแล้ว เขาถามหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขน "เธอทำอะไรคุณรึเปล่า?"

เซรีนกลัว ผู้หญิงแบบไหนกันที่จะตกใจกลัว เมื่อมีผู้หญิงคนอื่นเดินเข้ามาเปิดผ้าห่มออก หลังจากที่เพิ่งนอนกับแฟนของเธอมา?

มันเป็นเรื่องที่น่าตกใจมาก

เซรีนทั้งหน้าซีดและกลัวในเวลาเดียวกัน ทั้งโกรธ และกลัวโดยไม่มีเหตุผล...เธอมีหลายความรู้สึกในเวลาเดียวกัน

เธอมองวิลสันและผลักเขาออกไป "ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?"

เธอจ้องเขาด้วยความโกรธ

วิลสันรีบอธิบาย "เธอเป็นเพื่อนร่วมงานของผม"

เซรีนตาโต เธอสำลักไปด้วยตอนที่เธอแผดเสียงใส่เขา "คุณโกหก! ฉันรู้จักเพื่อนร่วมงานทุกคนในโรงพยาบาลนะ!"

เธอโกรธจนร้องไห้ออกมา ดวงตาของเธอแดงเหมือนกระต่าย

"ออกไปนะ! อย่ามาแตะต้องฉันอีก! ฉันจะกลับบ้าน!"

เธอรีบมองหาเสื้อผ้า สิ่งเดียวที่เธอต้องการในตอนนี้ คือรีบออกไปจากที่นี่!

วิลสันกอดเธอและพยายามรั้งเธอไว้ ในขณะที่เธอก็พยายามจะหนีไปจากเขา "เธอเป็นแค่เพื่อนของผม ผมไม่รู้ว่าเธอจะมาวันนี้ เธอต้องทำให้คุณตกใจมากแน่ ๆ เราไปหาเธอวันหลัง แล้วผมจะให้เธอขอโทษคุณนะ"

เซรีนหยุดไปสักพัก "คุณพูดจริงเหรอ?"

ผู้หญิงคนนั้น เป็นแค่เพื่อนของเขาจริง ๆ เหรอ?

แต่สัญชาตญาณบอกเธอว่า ผู้หญิงคนนั้นชอบวิลสัน มันซ่อนอยู่ในแววตาที่เหยียดหยาม และชิงชังคู่นั้นของเธอ

วิลสันจ้องเธอแล้วตอบ "จริงสิ ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ"

ชายหนุ่มเช็ดน้ำตาให้เธอ เธอกัดริมฝีปากด้วยความเสียใจ และมองเขาด้วยน้ำตานองหน้า เธอสะอื้นแล้วถามเขา "แต่เมื่อเช้านี้คุณไปไหนมา?"

"ผมไปซื้ออาหารเช้ามา ผมซื้อซาลาเปาของโปรดคุณมาด้วยนะ"

เซรีนสูดน้ำมูกและท้องของเธอก็ร้องเสียงดัง เธอขมวดคิ้ว ใบหูของเธอเริ่มเป็นสีแดง เมื่อวิลสันกำลังมองเธออยู่

"ฉันหิวแล้ว..."

วิลสันก้มลงจูบหน้าผากเธอ เขาพูดด้วยเสียงอ่อนโยน "เมื่อคืนผมซักผ้าและตากผ้าไว้ที่ระเบียง ตอนนี้คงแห้งแล้ว ผมจะไปเอามาให้นะ"

เซรีนเงียบ

จะมีผู้ชายคนไหนบนโลกนี้ ที่จะรู้จักซักผ้าให้คนอื่นอีก!

เขาคงซักผ้าด้วยเครื่องซักผ้า แต่เขาคงไม่ได้ซักชุดชั้นใน ด้วยมือของเขาเองหรอกนะ?

วิลสันเดินออกมาจากห้องนอน และเห็นรูบี้นั่งรอเขาอยู่ในห้องนั่งเล่น

ท่าทางของเขาเย็นชาขึ้นมาทันที "ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?"

รูบี้เลิกคิ้ว เธอจ้องเขาแล้วตอบ "ฉันคิดถึงคุณ ก็เลยมาหาคุณไงล่ะ"