เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 418

คนขับรถขับรถเข้ามาในมหาวิทยาลัย เซาท์ ซิตี้ มัลติมีเดีย และหยุดรถตรงห้องพักรับรอง ที่ซีลีนพักอยู่

เมื่อเวอเรียนมาถึงที่พักของซีลีน เธอหันไปบอก ลุงเจย์ ซึ่งเป็นคนขับรถ "ลุงเจย์คะ กลับบ้านไปก่อนก็ได้ค่ะ ฉันจะอยู่กับซีลีนก่อน ฉันจะกลับเองค่ะ"

"ได้ครับ โทรหาผมถ้าคุณทำธุระเสร็จแล้ว ผมจะมารับคุณกลับ"

"งั้นก็ดีเลยค่ะ"

ซีลีนอยู่ที่ห้องรับรองเรียบร้อยแล้ว เธอกำลังรอต้อนรับเวอเรียนอยู่ เมื่อเวอเรียนลงมาจากรถ

ซีลีนสวยมาก เธอมีผิวขาวและเปล่งปลั่ง ความสวยของเธอนั้นโดดเด่น มันง่ายมากที่จะจำเธอได้ท่ามกลางฝูงชน เธอดูสวยจนตะลึง

"เวอเรียน!"

ซีลีนสวมเสื้อผ้าสบาย ๆ เธอเดินเข้ามาหาเวอเรียน ดูสดใสและสง่างาม แม้ว่าผมของเธอจะดูยุ่ง มันก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าเธอนั้นสวย

เธอเดินเข้ามาหา และวางแขนไว้บนไหล่ของเวอเรียน รอยยิ้มของเธอนั้นสดใส "ทำไมคุณถึงมาที่ เซาท์ ซิตี้ กะทันหันล่ะ? คุณฟัดด์เต็มใจให้คุณมาที่นี่คนเดียวเหรอ?"

เวอเรียนยิ้มเจ้าเล่ห์ "ฉันส่งเขากลับไปที่ นอร์ท ซิตี้ แล้วล่ะ ฉันจะพักอยู่ที่นี่อาทิตย์นึง จะมาช่วยดูแลมาดามกันท์"

"อ้า...ตอนนี้คุณสองคนอยู่ไกลกันแล้ว คุณไม่กลัวว่าเขาจะนอกใจคุณเหรอ?"

เวอเรียนมองซีลีน รู้สึกว่าความคิดนั้นช่างน่าขำ "ฟังคนที่เพิ่งทิ้งพี่ชายของฉันให้อยู่คนเดียว และหายไปเป็นครึ่งปีพูดเข้าสิ คุณไม่ห่วงพี่ชายฉันบ้างเหรอ?"

เมื่อเวอเรียนพูดถึงยานเดล เธอตกใจอยู่สักพัก แล้วเธอก็ยักไหล่ "ฉันไม่ห้ามเขาหรอกถ้าเขาอยากไปหาผู้หญิงคนอื่น ความสัมพันธ์ของเรา ไม่เหมือนกับคุณและสามีของคุณนะ"

เวอเรียนรู้ว่าคงกล่อมเธอไม่ได้ จึงไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วในตอนนั้นเอง ซีลีนก็เพิ่งเห็นทรงผมใหม่ของเวอเรียน "เอ่อ? คุณไปตัดผมมาเหรอ? ทรงผมของคุณดูสดใสดีนะ"

"มันดูแย่รึเปล่า? ฮีลตันเหมือนจะไม่ชอบทรงผมของฉันนะ"

"มันออกจะสวย ดูแย่ตรงไหนกัน? ผู้ชายไม่เข้าใจกันหรอก พวกเขาชอบผู้หญิงผมยาว หน้าอกใหญ่ และปากสีชมพูเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ พวกเขาชมความสวยของทรงผมคุณไม่เป็นหรอก"

เวอเรียนหัวเราะออกมา "พี่ชายของฉันชอบปากสีชมพู เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้งั้นเหรอ?"

แม้ว่าเธออายุจะห่างกับสามีเล็กน้อย ฮีลตันก็คงไม่เป็นถึงขนาดนั้นหรอก

ซีลีนกลอกตา "เขาชอบให้ลิปสติกเป็นของขวัญมาเป็นปีแล้ว เขาให้ลิปสติกฉันเยอะมาก เขายังขอให้ฉันทาลิปสติกด้วยซ้ำ ฉันเกือบจะขว้างลิปสติกใส่หน้าเขาแล้ว"

"พี่ชายเหมือนจะชอบอะไรที่ธรรมดานะ ทำไมเขาถึงให้ลิปสติกคุณล่ะ? จะว่าไปแล้ว ไม่ว่าคุณจะทาลิปสติกสีไหน มันก็เข้ากับคุณหมดแหละ เพราะคุณสวยอยู่แล้ว"

"ฉันจะไปรู้ได้ยังไง? เขาอาจจะถูกคนขายที่คิดว่าเขารวยและโง่ หลอกให้ซื้อก็ได้ อย่าไปพูดถึงเขาเลย ฉันจะพาคุณไปที่โรงอาหาร เราไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกันเถอะ"

"เอ้อ จริงสิ ลีแอนนี่ ทำไมคุณถึงกลับมาเรียนที่มหาวิทยาลัยอีกล่ะ?"

"เอ่อ...ตั้งแต่ที่พี่ชายตายไป ฉันก็วุ่นวายอยู่กับการหาเงิน ในปีนั้น ฉันประสบความสำเร็จในการเรียน และอนาคตของฉันก็กำลังสดใส แต่ก็มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ฉันออกจากมหาวิทยาลัย และไม่อยากกลับไปเรียนต่ออีก หลายวันต่อมา ฉันก็ฝันถึงจอห์นนี่ เขาหวังว่าฉันควรจะทำตามความฝัน และได้เฉิดฉายอยู่บนเวที"

"ฉันก็เชื่อในตัวคุณเช่นกัน จากคุณสมบัติของคุณแล้ว คุณทำความฝันของคุณได้สำเร็จแน่ ฉันคิดว่ามีนักแสดงที่มีชื่อเสียงหลายคน ในวงการอุตสาหกรรมบันเทิง ไม่มีใครที่จะเปรียบเทียบกับคุณได้ เมื่อเวลานั้นมาถึง"

ซีลีนถูจมูก แล้วยิ้มด้วยความเขินอาย "คุณรู้มั้ยว่าเพื่อนในห้องของฉัน อายุยังน้อยกันทั้งนั้น พวกเธอเพิ่งจะอายุยี่สิบกันเอง? ฉันเป็นรุ่นป้าในสายตาของพวกเธอไปเลย ฉันแข่งกับพวกนั้นไม่ได้หรอก ถ้าดูจากอายุของฉันแล้ว"

"ถ้าคุณไม่บอกใครว่าอายุยี่สิบสี่ พวกนั้นก็จะคิดว่าคุณเพิ่งจะอายุยี่สิบเหมือนกัน"

"ฮ่าฮ่า งั้นคราวหน้า ฉันจะบอกคนอื่นว่าอายุยี่สิบก็แล้วกัน ก็แค่ช่องว่างระหว่างอายุของพวกเราเอง ฉันมาเรียนที่นี่ และไม่เคยคิดว่าจะเป็นเพื่อนกับใคร ในขณะที่ฉันอยู่ที่นี่"

เมื่อมาถึงที่โรงอาหาร ซีลีนดึงเวอเรียนขึ้นมาบนชั้นสอง "ที่นี่มีร้านขายบะหมี่หม้อดินด้วย คุณต้องลองนะ"

"ฉันไม่ได้กินของแบบนี้มานานแล้ว"

"ฮีลตันไม่ให้คุณกินของที่มีสารอาหารน้อยล่ะสิ? ตอนนี้คุณจะกินเยอะแค่ไหนก็ได้ ฉันเลี้ยงเอง!"

ซีลีนนำอาหารอร่อย ๆ มาวางไว้เต็มโต๊ะ มีหม้ออบ บะหมี่หม้อดิน ซี่โครงหมูราดข้าว ก๋วยเตี๋ยวเปี๋ยงเปี๋ยงเมี่ยน...ทั้งหมดนี้ดูน่ากิน และทำให้เวอเรียนอยากกิน

เธอตั้งครรภ์ได้สี่เดือน อาการแพ้ท้องก่อนหน้านั้น ก็ไม่ต่างกับผู้หญิงที่ตั้งครรภ์คนอื่น แต่มีบางครั้งที่เธอไม่อยากทานอาหาร

แต่เมื่อมีอาหารอร่อยหลายอย่างมาวางอยู่ตรงหน้าเธอ จึงทำให้เธอรู้สึกอยากทานอาหารมากขึ้น อาหารพวกนี้เป็นของโปรดของเธอเลย

ซีลีนกับเวอเรียน เขมือบอาหารทั้งหมดที่วางอยู่บนโต๊ะ เหมือนพายุเฮอริเคน เมื่อทั้งสองคนทานอาหารเสร็จแล้ว พวกเธอก็ดึงดูดความสนใจ จากผู้ชายที่กำลังกินอาหารที่นั่งอยู่ใกล้พวกเธอ

ผู้หญิงสองคนนี้...กระเพาะใหญ่ขนาดนั้นเลยรึไง ห๊ะ?

หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ของซีลีนก็ดังขึ้น ยานเดลโทรหาเธอ