เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 420

เมื่อผู้จัดการหอพักหญิงมาถึงสถานที่เกิดเหตุ ซีลีนกำลังตบตีกับเพื่อนที่พักห้องเดียวกัน

หญิงสาวคนนั้นยกมือขึ้นสู้ และดูน่าสงสารน้อยกว่าซีลีน

ฟองแชมพูบนศีรษะของเธอ ละลายลงมาเลอะใบหน้าและเนื้อตัวของเธอ มีความเสี่ยงสูงที่จะเกิดอุบัติเหตุ เพราะผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่รอบตัวเธอเริ่มคลาย

มีเพียงรอยขีดข่วนและรอยเลือด บนใบหน้าของเธอ ลำคอของซีลีนเป็นบาดแผลสาหัส ที่เกิดจากรอยขีดข่วน

ผู้หญิงสองคนแยกพวกเธอออกจากกันอย่างลำบาก

ขณะที่ถูกดึงกลับมา พวกเธอต่างก็จ้องหน้ากัน โดยไม่ยอมแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอ!

ผู้จัดการญิงทำหน้าดุ และตำหนิสองสาวอย่างโมโห "พวกเธอสองคนทำอะไรกัน! ไม่รู้รึไง ว่ามันมีกฎที่ห้ามทะเลาะกัน! คนที่ก่อเรื่องจะต้องถูกทำโทษ! ในกรณีที่หนักที่สุด เธออาจจะต้องถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัย!"

หญิงสาวคนที่ก่อเรื่องสะอื้น "คุณป้าคะ! หนูไม่ผิดนะคะ! ซีลีนแกล้งเรา! เธอเป็นคนเริ่มทะเลาะก่อน! คุณป้า ดูรอยที่เธอตบหน้าหนูสิคะ! หนูตอบโต้ไม่ได้ เพราะเธอตบหนูก่อนค่ะ!"

คุณป้าถามเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างเธอ "เธอเห็นไหมว่าใครเป็นคนเริ่มก่อน? ซีลีนรึเปล่า?"

หญิงสาวคนนั้นพยักหน้า "ซีลีนเป็นคนเริ่มก่อนค่ะ"

ซีลีนกัดฟัน เธอโกรธจนหน้าแดง "ทำไมเธอสองคนไม่บอกล่ะ ว่าพวกเธอตั้งใจปิดวาล์วน้ำ ตอนที่ฉันกำลังอาบน้ำอยู่น่ะ!"

"เธอเห็นเหรอ ว่าพวกเราปิดวาล์วน้ำ? ไม่มีหลักฐานซะหน่อย! เธอกล้าดียังไงมาทำร้ายคนอื่น โดยไม่มีหลักฐานน่ะ!"

ซีลีนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงสบถออกมา บ้าเอ๊ย!

เธอไม่เคยเจอใครที่ไร้ยางอายมาก่อน ในชีวิตของเธอ!

หลังจากที่พวกเธอทะเลาะกัน ผู้จัดการหญิงมองซีลีนที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เธอรู้สึกไม่สบายใจ "ซีลีน เข้าไปแต่งตัวก่อนที่เราจะคุยเรื่องนี้กันอีก ส่วนเธอสองคน ตามฉันมา!"

ซีลีนยืนอยู่ใต้ฝักบัวและอาบน้ำต่อ

น้ำร้อนพรมไปทั่วร่างกายของเธอ ความรู้สึกแสบร้อนมาจากบาดแผลของเธอ มันเจ็บปวดจนอยากจะร้องไห้

ทั้งเจ็บใจและโกรธ...มันเป็นอารมณ์ที่เธออดกลั้นเอาไว้ เธอกำหมัดแน่น

ไม่สามารแยกแยะได้ว่า น้ำร้อนที่หยดลงบนใบหน้าของเธอ มันเป็นน้ำร้อนที่มาจากฝักบัว หรือมันเป็นน้ำตาของเธอเอง

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอไม่ได้สนใจที่จะเป่าผมของเธอให้แห้ง เธอรีบแต่งตัวแล้วออกไปหาผู้จัดการหญิง

ผู้จัดการหญิงกำลังคุยกับสองสาวอยู่

ซีลีนไม่ใช่คนที่จะจบเรื่องง่าย ๆ เธอเดินกระทืบเท้าเข้าไปหาพวกเธอ และกำคอเสื้อหญิงสาวคนที่เธอเพิ่งจะทะเลาะด้วย "เรามาดูกัน ว่าเธอจะกล้าพูดคำดูถูกแบบนั้นกับฉันอีกไหม!"

ผู้จัดการหอพักอึ้งและและตกใจ "เธอสองคน...ทำไมพวกเธอถึงได้มีปัญหากันนักนะ? ก็ได้ อยากจะทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ใช่มั้ย! ฉันจะแจ้งอาจารย์ของพวกเธอเดี๋ยวนี้!"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ที่สถานีตำรวจ

เจ้าหน้าที่ตำรวจเกือบจะหูหนวก หลังจากที่ฟังพวกเธอทะเลาะกัน

"คุณสองคน ใจเย็นกันก่อนได้ไหม!"

“มันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย และพวกคุณก็อยู่หอพักเดียวกัน คุณจัดการปัญหากันเองไม่ได้เหรอ?"

ตำรวจเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลก พวกเขาคงทรมาน ถ้าต้องจัดการเรื่องไร้สาระแบบนี้ทุกวัน

ตำรวจมองใบหน้าของหญิงสาวแล้วขมวดคิ้ว "ระหว่างพวกคุณมันก็ไม่ได้มีอะไรมาก ทำไมถึงต้องข่วนหน้ากันด้วย?"

ซีลีนกลืนน้ำลาย เธอรู้สึกอับอายเหมือนกัน เธอหันหน้าไปด้านข้างและไม่ได้ตอบคำถาม เธอน้ำตาคลอ ไม่ใช่เพราะเธอกลัวพวกเขาหรือเพราะกลัวว่าตัวเองผิด ที่เธอน้ำตาคลอ เพราะว่าเธอรู้สึกเหมือนได้กลับมาเหมือนวันเก่า ๆ และต้องมาอยู่ที่สถานีตำรวจ เพราะคนที่พักห้องเดียวกัน

"คุณชื่ออะไร?"

หลังจากที่พวกเธอถูกนำตัวมาส่งที่สถานีตำรวจ คนที่พักห้องเดียวกับเธอก็รู้ตัว และเริ่มรู้สึกกลัว "ยัสมิน ลาร์สัน"

"แล้วคุณล่ะ? ชื่ออะไร?"

"ซีลีน เยลเลน"

"เอาล่ะ คุณสองคน พวกคุณไม่รู้สึกอายบ้างเหรอ ที่ต้องมาที่สถานีตำรวจเพราะเรื่องไร้สาระนี่? รีบโทรหาครอบครัวหรืออาจารย์ของพวกคุณ ให้มาตกลงกันเรื่องนี้ ใครอยากจะกลับไปที่โรงเรียนหรือที่บ้าน ช่วยกลับไปหลังจากเสร็จเรื่องนี้กันแล้วนะ ห้ามทะเลาะกันในหอพักอีก! ไม่อย่างนั้นพวกคุณจะถูกจำคุก!"