เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 447

เมื่อวิลสันนับถอยหลังมาถึงหนึ่ง รูบี้ก็ได้ยินเสียงปืนตั้งลำ

“วิลสัน จาร์เร็ต! คุณเป็นบ้าไปเพราะ เซรีน ลุดด์แล้วงั้นเหรอ? ฉันเป็นคู่หูของคุณนะ!”

“ผมคิดว่าคุณรู้แล้วว่าผมบ้าซะอีก”

สีหน้าของชายหนุ่มดูเย็นชา แต่น้ำเสียงของเขาเย็นชามากกว่า ไม่มีอารมณ์ในสายตาของเขา ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเขาได้

รูบี้รู้ว่าเธอถูกบังคับให้จนมุม เธอจึงหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า "ก็ได้ ฉันจะเซ็นให้! แต่ก่อนที่ฉันจะทำอย่างนั้น ฉันมีเรื่องจะถามคุณ"

“ถ้าคุณเซ็นมันตั้งแต่แรก ผมก็คงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ ฉันไม่ชอบข่มขู่คู่หูตัวเองหรอกนะ!”

รูบี้กลอกตาใส่เขา เขาพูดแบบนั้นได้อย่างไรตอนที่เขาเพิ่งจะข่มขู่เธอ!

“ทำไมถึงเป็นเซรีน? ทำไมไม่เป็นฉันล่ะ? อย่าพูดว่าฉันเทียบเธอไม่ได้ ฉันปฏิเสธที่จะยอมรับมัน!”

รูบี้ยังคงหยิ่งผยองแม้ว่าจะมีปืนจ่อที่หัวของเธออยู่

วิลสันพูดเพียงว่า "เพราะผมมีใจให้กับเธอแค่คนเดียวเท่านั้น"

มีเซรีนเพียงคนดียวในโลก

รูบี้ยิ้ม และหัวเราะเบา ๆ อย่างเย้ยหยัน วิลสันไม่มีช่องว่างให้เธอได้เถียงเลย เธอเคยถามคำถามเดียวกันนี้กับเขา และเขาบอกกับเธอว่าเธอไม่มีที่เปรียบได้กับเซรีน เธอไม่คู่ควรเมื่อเทียบกับเซรีน นั่นเป็นครั้งที่สองที่เธอถามคำถามนั้นกับเขา และดูเหมือนว่าหัวใจของเขาจะเป็นของเซรีน เขาจะเลือกเธอเสมอ

“คุณไม่แม้แต่จะปลอบใจฉันด้วยซ้ำ คุณไม่กลัวฉันเอาคืนงั้นเหรอ?”

“รูบี้ ลูน่า ถ้าคุณต้องการการปลอบใจ คุณคงจะไม่โสดอยู่ในตอนนี้”

รูบี้พูดไม่ออก อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอกว้างขึ้นเมื่อเธอพูดว่า "วิลสัน จาร์เร็ต เคยมีใครบอกคุณไหมว่าคุณหยาบคายมากขนาดนี้?"

วิลสันวางใบหย่าไว้บนฝากระโปรงรถของเขา และยื่นปากกาสีดำให้เธอ “เซ็นซะ ผมไม่อยากจะเอาปืนจ่อหัวคุณอย่างนี้”

รูบี้พูดไม่ออก

รูบี้หยิบปากกาขึ้นมา แต่เธอหยุดชั่วคราวในขณะที่ป้วนเปี้ยนอยู่เหนือเส้นลายเซ็น ปากกายังไม่ได้สัมผัสกระดาษ

“ฉันได้ยินมาว่าโรคกระเพาะอาหารของคุณกลับอีกแล้วงั้นเหรอ เกิดขึ้นได้อย่างไร? คุณมักจะระมัดระวังเรื่องอาหารของคุณอยู่เสมอ”

“มันไม่เกี่ยวกับคุณ”

รูบี้พยักหน้า แน่นอนว่ามันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ แต่เธอปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเขาจะได้ลงเอยอย่างมีความสุขกับเซรีน เธอรู้ว่าเซรีนจะต้องหวาดกลัวเมื่อรู้ถึงชีวิตที่ซับซ้อนของวิลสัน เธอรู้ว่าเขาจะรู้สึกหดหู่ใจ เมื่อเขาตระหนักถึงว่าเขาสร้างความทุกข์ให้กับเธอมากแค่ไหน

รูบี้เซ็นชื่อของเธอด้วยท่าทางไม่มีชีวิตชีวา

จากนั้นเธอก็เยาะเย้ยเขา “ฉันแน่ใจว่าอาจารย์ของเราเขาจะต้องตกใจถ้าเขารู้ว่าคุณเอาปืนจ่อหัวฉันอย่างไร”

วิลสันหยิบใบหย่า เปิดประตู และโยนมันเข้าไปในรถของเขา เขาบอกรูบี้ด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ผมจะให้คนไปส่งข้อตกลงการหย่าร้างให้คุณ”

ดูเหมือนว่าเขาต้องการจะตัดสัมพันธ์ทุกอย่างกับเธอ เขาไม่ต้องการพบเธออีกหลังจากที่เธอเซ็นเอกสารแล้ว

รูบี้รู้สึกสงบ แต่เธอก็เดือดดาล เธอหยิบขวดน้ำจากรถของเธอแล้วขว้างมันใส่รถของวิลสันในขณะที่เขาขับรถออกไป

วิลสันได้ยินเสียงกระแทก แต่เขายิ้มเมื่อเขาเหลือบมองไปที่เอกสารการหย่าร้าง

…

เซรีนหลับไปจนเช้าตรู่ในตอนเช้า เธอล้มลงจากเตียงเมื่อเธอพลิกตัว

วิลสันได้ยินเสียงดังตุ้บ ในขณะที่เขาเข้ามาในบ้านพร้อมกับใบหย่า เขาขมวดคิ้วก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน

เซรีนชอบนอนตกเตียงตั้งแต่ยังเด็ก ดูเหมือนว่าเธอจะทำให้ตัวเองเจ็บค่อนข้างหนัก เธอรู้สึกเจ็บเมื่อแตะที่หน้าผากของเธอ

วิลสันช่วยเธอลุกขึ้นทันที ในขณะที่เขาบ่นเธอเบา ๆ "คุณยังนอนตกเตียงได้อย่างไรในวัยขนาดนี้?"

เซรีนลูบหน้าผากของเธอในขณะที่เธอร้องเสียงแหลม “โอ๊ย…”

"ให้ผมดูหน่อย"

วิลสันดึงมือของเธอออก และสังเกตเห็นว่าหน้าผากของเธอเป็นสีแดง เขาเป่ามันเบา ๆ ด้วยริมฝีปากบางของเขา

เซรีนลดสายตาลงอย่างประหม่าไปที่ลูกกระเดือก และคอเสื้อของเขา เธอสังเกตเห็นว่าเขาสวมเสื้อแจ็กเก็ตและรองเท้าบูท ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะกลับมาจากที่ไหนสักแห่ง