เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 45

หลังจากที่ เวอเรียน ทำงานล่วงเวลาเสร็จแล้วเธอก็โทรหาฮีลตัน แต่ เจลลี่ บีน เป็นคนที่รับสายแทน

เจ้าตัวน้อยถามเธอด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสาว่า “มอนตี้ทำไมคุณไม่ไปรับหนูจากโรงเรียนกับคุณพ่อล่ะคะ?”

“เพราะวันนี้ฉันต้องกลับมาทำงานล่วงเวลา ครั้งหน้าฉันจะไปรับหนูด้วย ตกลงไหมจ๊ะ?”

เนื่องจากเป็นโทรศัพท์ของเขาและ เจลลี่ บีน เป็นคนรับสายนั่นแสดงว่าพ่อลูกคู่นี้คงจะกลับบ้านแล้วใช่ไหม?

ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้รอเธอเลย

“มอนตี้ขา รีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะค่ะ เจลลี่ บีน คิดถึงคุณมากเลยค่ะ”

เจลลี่ บีน ที่นั่งอยู่ภายในรถสปาร์คเกอร์ สีดำมือเล็ก ๆ ที่อ่อนโยนของเธอคว้าไปที่โทรศัพท์มือถือสีดำที่ใหญ่กว่ามือของเธอในขณะที่อีกมือหนึ่งจับเท้าเล็ก ๆ ของเธอ มันดูน่ารักมาก

หัวใจของ เวอเรียน ละลายเมื่อเธอฟังเสียงจากปลายสายจบ เธอตอบเพียงคำเดียวว่า “ตกลงค่ะ”

อีกฝ่ายหลังจากคุยโทรศัพท์จบ เจลลี่ บีน ก็ขมวดคิ้วและถาม ฮีลตัน ที่กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอว่า “คุณพ่อเป็นคนที่อยากให้ มอนตี้ รีบกลับบ้านทำไมคุณพ่อถึงให้หนูพูดล่ะคะ เจลลี่ บีน หรือใครกันแน่ที่อยากให้ มอนตี้ กลับบ้านคะ?”

เขายกมือขึ้นมาลูบหัวลูกสาวพร้อมโกหกด้วยท่าทางจริงจังว่า “เพราะ มอนตี้ ชอบ เจลลี่ บีน มากกว่า ดังนั้นคำพูดของหนู จะดีกว่าที่พ่อใช่ไหมล่ะคะ?”

“จริงเหรอคะ?” เจลลี่ บีน เปล่งกายขึ้นอย่างมีความสุขขณะที่ทำสายตาเจ้าเล่ห์

“คุณพ่อคะ อีกสามวันจะถึงวันเกิดของหนูแล้ว คุณพ่อและมอนตี้อยู่ฉลองกับหนูได้ไหมคะ?”

เจ้าตัวน้อยชูสามนิ้ว ขณะจ้องมอง ฮีลตัน ฟัดด์ ด้วยแววตาที่ปรารถนา ฮีลตัน ตกตะลึง เขาเกือบลืมไปว่าอีกสามวันจะเป็นวันเกิดครบรอบปีที่สามของ เจลลี่ บีน หากความจำของ เวอเรียน มอนท์ ไม่แย่นักเธออาจสังเกตได้ว่าวันเกิดของ เจลลี่ บีน เป็นวันเดียวกับเด็กที่เธอคลอดเด็กที่อุ้มบุญในตอนนั้น

ถึงเวลาแล้วที่เธอจะได้รู้ถึงความสัมพันธ์ที่แท้จริงของเธอกับ เจลลี่ บีน

“เจลลี่ บีน อยากได้อะไรเป็นของขวัญสำหรับวันเกิดของหนูล่ะ?”

“คุณพ่อ หนูไม่อยากได้ของขวัญวันเกิด พ่ออย่าโกรธมอนตี้ ได้ไหมคะ?”

ฮีลตัน ตะลึง เขามองเธอด้วยท่าทางติดตลก และพูดว่า “ทำไมพ่อต้องโกรธเธอด้วยล่ะ?”

“เมื่อเช้านี้มอนตี้เผลอทำน้ำร้อนลวกมือพี่ชาย มอนตี้ ไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น พ่อไม่ทำโทษ มอนตี้ ตกลงไหมคะ? หนูไม่อยากเห็นคุณพ่อและ มอนตี้ ทะเลาะกันค่ะ”

เจลลี่ บีน เป็นที่รู้จักในเรื่องความเฉลียวฉลาดของเธอตั้งแต่วัยเด็ก ลักษณะที่มีไหวพริบนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสืบทอดมาจากเขา แต่เธอก็ไม่ได้โง่เกินไปเช่นกัน

เขาก้มลงจูบหน้าผากลูกสาว เขาไม่ได้ตอบคำถามของเจ้าตัวดี แต่เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า “หนูอยากได้ตุ๊กตาไม่ใช่เหรอ? ทำไมพ่อไม่ซื้อคุณตุ๊กตาให้เป็นของขวัญวันเกิดแทนล่ะ”

เจ้าตัวดีปรบมืออย่างตื่นเต้น “หนูอยากได้ค่ะ เจลลี่ บีน อยากถักผมตุ๊กตาและแต่งตัวด้วยชุดสวย ๆ ค่ะ”

…

เมื่อ เยลเลน โบดด์ มาส่งเวอเรียน ถึงคฤหาสน์ของตระกูลฟัดด์ เธอก็บอกให้เขาหยุดทันที “คุณไม่ต้องเข้าไปฉันจะลงตรงนี้แหละ”

เยลเลน โบดด์ หลับตาลง เขาสามารถรู้ทันความคิดของเธอได้ เขาถามอย่างล้อเลียนว่า “คุณกลัวคุณลุงเห็นผมใช่ไหมล่ะ?”

ใบหน้าของเธอเริ่มแดงระเรื่อ ขณะที่เธอพูดติดอ่าง “ฉันกลัวสมาชิกคนอื่น ๆ ในตระกูลฟัดด์ เห็นต่างหากล่ะ นอกจากนี้ฉันเป็นภรรยาคุณลุงของคุณถ้าใครมาเห็น คุณส่งฉันกลับบ้าน ใครจะรู้ล่ะว่าพวกเขาจะนินทาเราว่าอย่างไร?”

“เวอเรียน คุณคงไม่ได้รักลุงของผมใช่ไหม?”

เธอหันกลับมาใบหน้าของ เยลเลน โบดด์ ก็ยื่นเข้ามาใกล้มากขึ้น ภาพในใจขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้าเธอ เธอเลิกคิ้วอย่างตกตะลึง “ยังไงก็เป็นไปไม่ได้ ฉันกำลังแสดงละครกับเขาก็เท่านั้น!”