เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 45

หลังจากที่ เวอเรียน ทำงานล่วงเวลาเสร็จแล้วเธอก็โทรหาฮีลตัน แต่ เจลลี่ บีน เป็นคนที่รับสายแทน

เจ้าตัวน้อยถามเธอด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสาว่า “มอนตี้ทำไมคุณไม่ไปรับหนูจากโรงเรียนกับคุณพ่อล่ะคะ?”

“เพราะวันนี้ฉันต้องกลับมาทำงานล่วงเวลา ครั้งหน้าฉันจะไปรับหนูด้วย ตกลงไหมจ๊ะ?”

เนื่องจากเป็นโทรศัพท์ของเขาและ เจลลี่ บีน เป็นคนรับสายนั่นแสดงว่าพ่อลูกคู่นี้คงจะกลับบ้านแล้วใช่ไหม?

ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้รอเธอเลย

“มอนตี้ขา รีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะค่ะ เจลลี่ บีน คิดถึงคุณมากเลยค่ะ”

เจลลี่ บีน ที่นั่งอยู่ภายในรถสปาร์คเกอร์ สีดำมือเล็ก ๆ ที่อ่อนโยนของเธอคว้าไปที่โทรศัพท์มือถือสีดำที่ใหญ่กว่ามือของเธอในขณะที่อีกมือหนึ่งจับเท้าเล็ก ๆ ของเธอ มันดูน่ารักมาก

หัวใจของ เวอเรียน ละลายเมื่อเธอฟังเสียงจากปลายสายจบ เธอตอบเพียงคำเดียวว่า “ตกลงค่ะ”

อีกฝ่ายหลังจากคุยโทรศัพท์จบ เจลลี่ บีน ก็ขมวดคิ้วและถาม ฮีลตัน ที่กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอว่า “คุณพ่อเป็นคนที่อยากให้ มอนตี้ รีบกลับบ้านทำไมคุณพ่อถึงให้หนูพูดล่ะคะ เจลลี่ บีน หรือใครกันแน่ที่อยากให้ มอนตี้ กลับบ้านคะ?”

เขายกมือขึ้นมาลูบหัวลูกสาวพร้อมโกหกด้วยท่าทางจริงจังว่า “เพราะ มอนตี้ ชอบ เจลลี่ บีน มากกว่า ดังนั้นคำพูดของหนู จะดีกว่าที่พ่อใช่ไหมล่ะคะ?”

“จริงเหรอคะ?” เจลลี่ บีน เปล่งกายขึ้นอย่างมีความสุขขณะที่ทำสายตาเจ้าเล่ห์

“คุณพ่อคะ อีกสามวันจะถึงวันเกิดของหนูแล้ว คุณพ่อและมอนตี้อยู่ฉลองกับหนูได้ไหมคะ?”

เจ้าตัวน้อยชูสามนิ้ว ขณะจ้องมอง ฮีลตัน ฟัดด์ ด้วยแววตาที่ปรารถนา ฮีลตัน ตกตะลึง เขาเกือบลืมไปว่าอีกสามวันจะเป็นวันเกิดครบรอบปีที่สามของ เจลลี่ บีน หากความจำของ เวอเรียน มอนท์ ไม่แย่นักเธออาจสังเกตได้ว่าวันเกิดของ เจลลี่ บีน เป็นวันเดียวกับเด็กที่เธอคลอดเด็กที่อุ้มบุญในตอนนั้น

ถึงเวลาแล้วที่เธอจะได้รู้ถึงความสัมพันธ์ที่แท้จริงของเธอกับ เจลลี่ บีน

“เจลลี่ บีน อยากได้อะไรเป็นของขวัญสำหรับวันเกิดของหนูล่ะ?”

“คุณพ่อ หนูไม่อยากได้ของขวัญวันเกิด พ่ออย่าโกรธมอนตี้ ได้ไหมคะ?”

ฮีลตัน ตะลึง เขามองเธอด้วยท่าทางติดตลก และพูดว่า “ทำไมพ่อต้องโกรธเธอด้วยล่ะ?”

“เมื่อเช้านี้มอนตี้เผลอทำน้ำร้อนลวกมือพี่ชาย มอนตี้ ไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น พ่อไม่ทำโทษ มอนตี้ ตกลงไหมคะ? หนูไม่อยากเห็นคุณพ่อและ มอนตี้ ทะเลาะกันค่ะ”

เจลลี่ บีน เป็นที่รู้จักในเรื่องความเฉลียวฉลาดของเธอตั้งแต่วัยเด็ก ลักษณะที่มีไหวพริบนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสืบทอดมาจากเขา แต่เธอก็ไม่ได้โง่เกินไปเช่นกัน

เขาก้มลงจูบหน้าผากลูกสาว เขาไม่ได้ตอบคำถามของเจ้าตัวดี แต่เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า “หนูอยากได้ตุ๊กตาไม่ใช่เหรอ? ทำไมพ่อไม่ซื้อคุณตุ๊กตาให้เป็นของขวัญวันเกิดแทนล่ะ”

เจ้าตัวดีปรบมืออย่างตื่นเต้น “หนูอยากได้ค่ะ เจลลี่ บีน อยากถักผมตุ๊กตาและแต่งตัวด้วยชุดสวย ๆ ค่ะ”

…

เมื่อ เยลเลน โบดด์ มาส่งเวอเรียน ถึงคฤหาสน์ของตระกูลฟัดด์ เธอก็บอกให้เขาหยุดทันที “คุณไม่ต้องเข้าไปฉันจะลงตรงนี้แหละ”

เยลเลน โบดด์ หลับตาลง เขาสามารถรู้ทันความคิดของเธอได้ เขาถามอย่างล้อเลียนว่า “คุณกลัวคุณลุงเห็นผมใช่ไหมล่ะ?”

ใบหน้าของเธอเริ่มแดงระเรื่อ ขณะที่เธอพูดติดอ่าง “ฉันกลัวสมาชิกคนอื่น ๆ ในตระกูลฟัดด์ เห็นต่างหากล่ะ นอกจากนี้ฉันเป็นภรรยาคุณลุงของคุณถ้าใครมาเห็น คุณส่งฉันกลับบ้าน ใครจะรู้ล่ะว่าพวกเขาจะนินทาเราว่าอย่างไร?”

“เวอเรียน คุณคงไม่ได้รักลุงของผมใช่ไหม?”

เธอหันกลับมาใบหน้าของ เยลเลน โบดด์ ก็ยื่นเข้ามาใกล้มากขึ้น ภาพในใจขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้าเธอ เธอเลิกคิ้วอย่างตกตะลึง “ยังไงก็เป็นไปไม่ได้ ฉันกำลังแสดงละครกับเขาก็เท่านั้น!”

เธอหันกลับไปมองด้านหลังของเขาและหลังจากที่ไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป ในที่สุดเธอก็เปิดปากของเธอถามเขาว่า “คุณได้บอกให้ฉันไปรับ เจลลี่ บีน กับคุณหลังเลิกงานไม่ใช่เหรอคะ? ทำไมคุณไม่รอฉันละ”

ใครจะไปรู้เขาได้ตอบกลับอย่างเยาะเย้ย ราบเรียบและเย็นชาว่า “ฉันสังเกตว่าคุณกำลังมีความสุขที่ได้กลับมาจากการพักผ่อนหลังเลิกงาน ฉันเกรงว่าเธอต่างหากล่ะที่จะลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท”

“ฉันไม่ลืมค่ะ แต่ฉันต้องทำงานล่วงเวลา... ”

ทันทีที่คำพูดของเธอจบลง แนนซี่ แซนเดอร์ มองเธอด้วยท่าทางตลก ๆ “เวอเรียน คุณจะใส่ร้ายฉันแบบนี้ได้ยังไงกัน นี่เป็นวันแรกของคุณในการทำงาน และไม่มีงานสำคัญมากนักทำไมฉันถึงให้คุณอยู่ทำงานล่วงเวลาด้วยล่ะ?”

เวอเรียน ขมวดคิ้วและพูดอย่างโกรธ ๆ “แนนซี่ แซนเดอร์ คุณนั้น...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ฮีลตัน ก็มองกลับมาที่เธออย่างเย็นชาและพูดแทรกขึ้นว่า “พอแล้ว เวอเรียน คุณจะสร้างเรื่องโกหกขึ้นมา แต่ก็ควรมีขีดจำกัดบ้างนะ”

เธอกำหมัดแน่นในตอนที่ยืนห่างอยู่ตรงนั้น ในขณะที่หัวใจของเธอเต็มไปด้วยคลื่นแห่งความอัปยศอดสูและความสิ้นหวัง ไม่สำคัญว่าเธอหรือ แนนซี่ จะเป็นฝ่ายถูกต้องยังไงเขาก็คงจะเข้าข้าง แนนซี่ อยู่ดีอย่างไม่ต้องสงสัย สำหรับเขาแล้วความจริงนั้นไม่สำคัญ เขามักจะตัดสินคน ๆ หนึ่งโดยไม่มีการตรวจสอบ เธอกัดริมฝีปากขณะจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่น้ำตาคลอ ก่อนที่จะก้าวขึ้นไปชั้นบน

ทันทีที่ เธอเข้ามาในห้อง เธอเริ่มเก็บของ มันไม่สำคัญว่า แนนซี่จะใส่ร้ายเธอหรือไม่ หรือแม้ว่าเขาจะช่วย แนนซี่ในการกลั่นแกล้งเธออย่างไม่ตั้งใจก็ตาม!

ขณะที่ ฮีลตัน เดินขึ้นไปชั้นบนเขาได้เห็น เวอเรียน กำลังเก็บข้าวของของเธออย่างเกี้ยวกราด เขาถามตัวเองอย่างหวาดกลัวว่า “ให้ตายเถอะ เธอทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย”

เวอเรียน ยังคงจมอยู่กับความโกรธทำให้เธอหัวเราะเบา ๆ “ฉันจะกลับไปที่บ้านของครอบครัวมอนท์ สองสามวันไม่อย่างนั้นฉันจะกลายเป็นตัวปัญหาสร้างเรื่องราวใหญ่โต? คุณฟัดด์คะ คุณกับฉันเรื่องของเราเป็นแค่การแสดง หากไม่มีการแสดงสักสองสามวันคงไม่มากไปหรือน้อยไปกว่านั้น คงจะไม่เป็นปัญหาอะไรใช่ไหมคะ และคุณพ่อของคุณ ท่านก็ไม่ได้อยู่ที่บ้านด้วยซ้ำ คงจะไม่มีใครสนใจดูการแสดงของเรา...”

เธอพร่ำเพ้อถึงความโกรธของเธอในการหายใจครั้งเดียว ภายในไม่กี่วินาทีต่อมากระเป๋าเดินทางของเธอก็ถูกเขาเตะออกไป “คุณกล้าออกจากบ้านของครอบครัวฟัดด์ เหรอ”

ตอนนี้ เวอเรียน โกรธมากขึ้น หน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นและลดลงอย่างรุนแรง “ทำไมฉันจะไม่กล้าล่ะ! คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ฮีลตัน ฟัดด์ คุณมีสิทธิ์อะไรมาบังคับฉัน ถ้าฉันจะไปคุณคิดว่าคุณจะห้ามฉันได้เหรอ?!”

เขาคือผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาและเย็นชา เขาเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วและดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา เขาก้มศีรษะลงและจู่โจมโดยจูบที่ริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง “เวอเรียน มอนท์ ฉันเคยคิดว่าถ้าคืนนั้นฉันไม่สามารถจัดการทุกอย่างให้จบที่โรงแรมได้ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอบ้าง เธอจะไม่มีทางได้รับข้อเสนออย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้อย่างแน่นอน!”