เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 452

เมื่อฮีลตันได้ยินเธอพูดแบบนั้น เขาก็เลิกคิ้ว

'แค่ดูเฉย ๆ? เธอยังจะกล้าพูดถึงพวกนั้นอีกเหรอ? ไม่นะ'

"แล้วพวกนั้นน่าสนใจเท่าผมมั้ยล่ะ?"

เวอเรียนกอดเขาจากทางด้านหลัง แล้วแนบใบหน้าของเธอกับใบหน้าของเขา เธอเหล่ตาแล้วบอกเขา "ไม่เลย คุณฟัดด์เป็นผู้ชายที่น่าสนใจที่สุดสำหรับฉันแล้ว"

ฮีลตันยิ้มเยาะ แต่เขาก็ดูเหมือนจะพอใจในคำตอบ เขาลูบหลังมือของเธอ "นวดต่อสิ รู้สึกว่าคุณนวดเก่งมากเลย"

เธอไม่รู้จะตอบยังไง

ในขณะที่เธอกำลังนวดไหล่ให้สามีอยู่ เธอก็นึกถึงเรื่องที่เฮเลนพูดกับเธอ "อ้อ ใช่ เฮเลนชอบ เจลลี่ บีน มากเลยนะ เธอพูดถึงเรื่องสัญญาการแต่งงานด้วยล่ะ เธออยากได้ เจลลี่ บีน เป็นลูกสะใภ้"

ฮีลตันขมวดคิ้วแล้วตอบ "นี่มันยุคไหนกันแล้ว? ทำไมเรายังพูดเรื่องสัญญาแต่งงานกันอยู่อีก?"

เวอเรียนหัวเราะ เมื่อเธอเห็นว่าเขาเป็นคนที่ด่วนสรุปไปหน่อย เธอบีบหน้าของเขาแล้วตอบ "นี่ อย่าว่าให้เธอสิ เด็กไทเลอร์คนนั้นก็ไม่เลวนะ บางที เจลลี่ บีนของเรา อาจจะชอบเขาก็ได้ ไม่อย่างนั้น ทำไมพวกเขาถึงได้เล่นด้วยกันทุกวันล่ะ?"

ฮีลตันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจกับเรื่องนั้น ลูกสาวของเขาจะไปชอบผู้ชายคนอื่นได้ยังไง ในเมื่อเขาเป็นคนที่เลี้ยงเธอมา?

เมื่อเวอเรียนเห็นเขาทำหน้าบึ้ง เธอก็ยิ่งหัวเราะหนักขึ้น "คุณทำหน้าเหมือนกลัวว่าใครจะมาแย่ง เจลลี่ บีนไปจากคุณงั้นแหละ"

ฮีลตันเป็นห่วงลูกสาวของเขา มากกว่าคนเป็นพ่อทั่วไป ไม่ได้หมายความว่าพ่อคนอื่นจะไม่รักลูกสาวของพวกเขา เขาเป็นคนที่เลี้ยง เจลลี่ บีนมาตั้งแต่วันที่เธอเกิด แต่เขาคงรักลูกมากเกินไป

"เจลลี่ บีนยังเด็กเกินไป ที่จะพูดถึงเรื่องนี้"

"ฉันแค่ล้อคุณเล่นเท่านั้นเอง เฮเลนก็พูดเล่นกับฉันเหมือนกัน ตอนที่เธอพูดแบบนั้น เจลลี่ บีนจะต้องได้แต่งงานกับคนที่เธอชอบและเต็มใจแต่งงานด้วย"

ฮีลตันมองหน้าภรรยาของเขา ก่อนที่จะลูบหน้าท้องของเธอ "เมื่อไหร่ที่ เจลลี่ บีนจะแต่งงาน ผมจะเป็นคนดูให้ลูกเอง ถ้าคนนั้นมีอะไรที่ไม่ดีแม้แต่ข้อเดียว ผมไม่ยอมให้แต่งงานกับลูกด้วยแน่"

เวอเรียนแซวเขา "ลูกเขยในอนาคตของคุณต้องกลัวคุณแน่ เพราะความเข้มงวดของคุณ คุณอาจทำให้พวกเขากลัวจริง ๆ ก็ได้ แล้วจะมีใครกล้าแต่งงานกับ เจลลี่ บีนของเรามั้ยเนี่ย?"

"ถ้าเป็นแบบนี้จะดีกว่านะ ลูกควรจะอยู่กับเรา"

เวอเรียนกลอกตา "งั้น เจลลี่ บีนคงเกลียดคุณไปจนตายเลย"

เวอเรียนปีนขึ้นไปบนเตียง ดึงผ้าห่มและเตรียมตัวเข้านอน แต่สามีของเธอก็กอดเธอจากด้านหลัง เขาพ่นลมหายใจอุ่น ๆ รดต้นคอของเธอ "มาดามฟัดด์ คุณฟัดด์เพิ่งจะแข่งบาสเกตบอลชนะและเป็นแชมป์ในวันนี้ จะไม่ให้รางวัลเขาบ้างเหรอ?"

เวอเรียนอึ้งกับคำขอนี้

เธอหน้าแดงและสงสัย ในความมีวุฒิภาวะของชายคนนี้

ฮีลตันจ้องใบหูที่แดงของเธอ แล้วเขาก็ถามเธอ "คุณจะอายอะไรอีกล่ะ?"

"ฉันไม่อยากให้รางวัลคุณ"

"ทำไมล่ะ?" ชายหนุ่มขมวดคิ้ว

เวอเรียนคิดว่าสายตาของเขาที่มองเธอนั้นมันมากเกินที่จะรับไหว แล้วเธอก็ไม่อยากตอบเขา เธอจึงมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม แต่ชายหนุ่มก็มุดตัวตามเธอเข้าไปด้วย

"งั้นคุณคิดว่า ผู้ชายที่คุณแต่งงานด้วย น่าประทับใจพอมั้ย? งั้นผมควรทำยังไงให้คุณคิดว่าผมเยอดเยี่ยม..."

"แหวะ" เวอเรียนรู้สึกว่าเธออยากจะอ้วกออกมาเป็นเลือด

ถ้าตอนนี้มีโพรงอยู่ เธอคงจะมุดเข้าโพรงไปแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น เจลลี่ บีนกินคุกกี้หมีน้อยอยู่บนโต๊ะอาหาร ปากของเธอเต็มไปด้วยเศษขนมปัง

ฮีลตันนึกถึงเรื่องที่เวอเรียนบอกเขาเมื่อคืนนี้ เขามองลูกสาวของเขาแล้วเรียกเธอ "เจลลี่ บีน"

"ห๊ะ?" เจลลี่ บีนไม่ได้สนใจเขา เธอมัวแต่สนใจอาหารบนโต๊ะ

"ลูกชอบเล่นกับไทเลอร์เหรอ?" ฮีลตันถาม

เจลลี่ บีนขมวดคิ้ว เธอจิบนมแล้วตอบ "ใครอยากจะเล่นกับคนใจร้ายแบบนั้นกัน?"

"จริงรึเปล่า?"