เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 463

เมื่อเกือบจะได้เวลาสี่โมงเย็น เวอเรียนกับเฮเลนไปรับลูก ๆ ของพวกเธอ ที่โรงเรียนอนุบาล

แต่หลังจากที่รอมาเป็นเวลานาน เด็ก ๆ ก็ยังไม่ออกมา

เวอเรียนกับเฮเลนจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในโรงเรียน ไทเลอร์กับ เจลลี่ บีนยืนอยู่ที่กำแพงหน้าห้องเรียน ใบหน้าแดงเพราะความร้อน

เวอเรียนรู้สึกเป็นห่วง จึงเดินเข้าไปหาแล้วถาม "เจลลี่ บีน ไทเลอร์ ทำไมสองคนถึง...ทำไมทั้งสองคนถึงได้มายืนตรงนี้ล่ะ?"

หน้าผากของเด็ก ๆ เต็มไปด้วยเหงื่อ และเส้นผมก็เปียกและเหนียว เวอเรียนรีบหยิบทิชชู่มาเช็ดหน้าให้เด็ก ๆ

เฮเลนถามด้วยความกังวล "เกิดอะไรขึ้น?"

เจลลี่ บีนตอบเธอ "มอนตี้ น้าเฮเลน เราไม่ได้ทำอะไรผิดนะคะ คุณครูกับชาร์ลส์ต่างหากที่ผิด"

เมื่อเธอพูดจบ คุณครูก็เดินออกมาจาห้องทำงาน เมื่อเธอเห็นพวกเขา เธอก็ถามอย่างสุภาพ "คุณเป็นแม่ของเชอรีชกับไทเลอร์ รึเปล่าค่ะ?"

"ใช่ค่ะ"

"ให้ฉันอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนนะคะ เชอรีชกับไทเลอร์ ทำร้ายเด็กผู้ชายในห้องเรียนวันนี้ ถ้าพวกเขาขอโทษเด็กคนนั้น เรื่องก็คงจบไปแล้ว"

เจลลี่ บีนรีบเข้ามาอยู่ข้างเวอเรียน และกอดเอวเวอเรียน "มอนตี้ ชาร์ลส์มาดึงเสื้อของหนูก่อน หนูบอกเขาว่าห้ามดึง แต่เขาก็ยังดึงอยู่ หนูเลยผลักเขาค่ะ"

เวอเรียนลูบศีรษะของลูกสาว เธอขมวดคิ้วแล้วถาม "คุณครูคะ ฉันคิดว่าคงมีการเข้าใจผิดกัน เราไปคุยกับเด็กคนนั้น แล้วมาแก้ไขเรื่องนี้กันเถอะค่ะ"

เฮเลนเห็นด้วยกับเวอเรียน "คุณครูคะ ฉันรู้จักลูกชายของฉันดีค่ะ ถึงเขาจะซนมาก แต่เขาไม่ทำร้ายใครโดยไม่มีเหตุผลหรอกค่ะ ฉันคิดว่า เราควรมาคุยกันเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนดีกว่า เราไม่ควรไปโทษเด็ก ถ้าลูกชายฉันทำผิดจริง มันก็ยังไม่สายที่จะขอโทษหรอกนะคะ"

ภายในห้องเรียน มีน้ำเสียงเย่อหยิ่งของผู้หญิงพูดขึ้นมา "กล้าดียังยังไงถึงได้พูดแบบนี้ คุณไม่เห็นเหรอว่าลูกชายฉันถูกทำร้าย? มีรอยฟกช้ำเต็มหน้าเขาไปหมด และที่มุมปากก็มีเลือดไหลด้วย!"

แม่ของชาร์ลส์เป็นคนพูด เมื่อเธอพาชาร์ลส์ออกมาจากห้องเรียน และเดินเข้ามาหาพวกเขาอย่างเกรี้ยวกราด เธอพูดถึงเรื่องการลงโทษ

คุณครูรีบเข้ามาพูดเกลี้ยกล่อมแม่ของชาร์ลส์ "คุณนายไวท์คะ อย่าโกรธเลยค่ะ เราคุยกันเรื่องนี้ได้"

"อย่าโกรธงั้นเหรอ? ลูกชายของฉันถูกทำร้าย ฉันเป็นแม่ของเขานะ ทำไมฉันจะโกรธไม่ได้? แล้วถ้าพวกเขาทำร้ายลูกชายฉัน จนพิการขึ้นมาล่ะ?"

เฮเลนเห็นรอยฟกช้ำบนใบหน้าของชาร์ลส์ แม้ว่ามันจะไม่ได้ร้ายแรงเหมือนที่แม่ของเขาพูด เธอก็ยังรู้สึกเสียใจ "ฉันขอโทษคุณกับลูกชาย กับเรื่องที่เกิดขึ้น แทนลูกชายฉันด้วยนะคะ"

"ขอโทษเหรอ? พูดขอโทษแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? ลูกชายฉันบาดเจ็บขนาดนี้ ใครจะรับผิดชอบเรื่องนี้ล่ะ?" เมื่อคิดอย่างยุติธรรมในมุมของเธอแล้ว คุณนายไวท์คงไม่ยอมยกโทษให้ เธอต้องการจะให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่

แล้วเวอเรียนก็พูดออกมา "คุณนายไวท์คะ ลูกสาวฉันบอกว่า ลูกชายคุณมาดึงเสื้อของเธอก่อน เธอห้ามเขาแล้ว แต่เขาก็ไม่ฟัง ทำให้ลูกสาวฉันผลักลูกชายคุณ พวกเขาก็เลยทะเลาะกัน ไทเลอร์เป็นเพื่อนของลูกสาวฉัน เขาก็เลยเข้ามาช่วยค่ะ"

"ดีล่ะ! งั้นก็หมายความว่า คุณสองคนร่วมมือกัน แกล้งฉันกับลูกชายฉันใช่มั้ย?"

"ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นค่ะ ฉันหมายถึงลูกของพวกเราทำผิด แต่ลูกชายของคุณก็ทำผิดเหมือนกัน"

คุณนายไวท์โวยวายเสียงดังเหมือนลูกระเบิดปะทุขึ้นมา "ทำไมลูกชายฉันถึงผิดล่ะ? เขาแค่ดึงเสื้อลูกสาวของคุณเล่นไม่กี่ครั้งเอง ทำไมลูกสาวคุณต้องทำร้ายเขาด้วยล่ะ? ลูกสาวคุณทำมาจากทองคำรึไง ถึงไม่มีใครแตะต้องได้?"