เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 470

เวลาอาหารกลางวัน ที่คฤหาสน์ตระกูลฟัดด์...

เจลลี่ บีนกินข้าวไปสองสามคำ ก่อนจะออกไปเล่น ข้าวในถ้วยเกือบจะเย็นแล้ว ฮีลตันทนไม่ได้จึงบ่นเธอ เจลลี่ บีน ทำท่าทางน่าสงสารและจับมือเวอเรียน เธอไปซ่อนอยู่ข้างหลังเวอเรียน เจลลี่ บีนมองฮีลตันด้วยน้ำตาคลอ

เวอเรียนกลายเป็นคนสงบศึก เธอดึง เจลลี่ บีนมานั่งบนเก้าอี้สูง "รีบกินข้าวเถอะ ถ้าลูกไม่กิน ลูกก็จะไม่สูง ถ้าลูกไม่สูง ไทเลอร์จะเรียกลูกว่าคนแคระ เจลลี่ บีน ลูกอยากให้ไทเลอร์ เรียกลูกว่าคนแคระรึเปล่า?"

เมื่อยัยเปี๊ยกตัวจิ๋วได้ยินแบบนั้น เธอก็รีบใช้ตะเกียบกินข้าวในถ้วย "หนูไม่อยากเป็นคนแคระ"

"กินช้า ๆ หน่อย"

เวอเรียนให้ลูกสาวกินซี่โครง

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามขมวดคิ้ว "แล้วของผมล่ะ?"

"..."

ผู้ชายคนนี้...ตอนนี้เขาอายุเท่าไหร่แล้ว? เขายังอยากให้มีคนมาป้อนข้าวให้อีกเหรอ?

เวอเรียนมองเขาด้วยสายตาดุ แต่ก็ยังให้ซี่โครงกับเขา "ฮีลตัน ฟัดด์เด็กตัวโต ฉันเอาซี่โครงชิ้นใหญ่ให้คุณก็แล้วกัน"

"คุณพ่อทำตัวเหมือนเด็ก"

พวกเขานั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะ นายท่านฟัดด์ออกไปเที่ยวกับกลุ่มผู้สูงอายุ และเซย์นี่ก็ไปอยู่กับแนนซี่ นอกจากคนรับใช้แล้ว ก็มีแค่พวกเขาสามคนที่อยู่ในบ้าน มันค่อนข้างรู้สึกวังเวง

เวอเรียนถาม "เมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับบ้านคะ"

"ผมเพิ่งโทรไปถาม เหมือนว่าพ่อกำลังสนุกอยู่ ผมไม่คิดว่าเขาจะกลับมา จนกว่าจะถึงอาทิตย์หน้า"

เวอเรียนยิ้มแล้วพูด "มันก็ดีสำหรับคนแก่นะที่ได้ออกไปสนุกข้างนอก เจลลี่ บีนก็ไปโรงเรียน ไม่มีใครอยู่ด้วย คุณพ่อคงจะเบื่อ"

เมื่อฮีลตันเห็นว่าเธอเป็นห่วงนายท่านฟัดด์ เขาก็ยิ้ม "คุณเป็นห่วงพ่อขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ห่วงสิ ก็ท่านเป็นพ่อของพวกเรานี่"

พ่อของพวกเรา

เมื่อเธอพูดแบบนั้นแล้ว มันทำให้เขามีความสุข

โทรศัพท์มือถือของเวอเรียนดัง เฮเลนส่งข้อความวีแชทมา เธอเปิดอ่าน "เฮเลนชวนฉันออกไปช้อปปิ้งกับเธอในตอนบ่าย"

เจลลี่ บีนพูดกับเธอ "ถ้าอย่างนั้น มอนตี้ก็ไม่ได้เล่นเกมกับหนูแล้วสิ!"

เวอเรียนไม่อยากให้ฮีลตันผิดหวัง แต่เฮเลนก็ส่งข้อความมา เธอบอกว่าอยากปรึกษาเธอบางอย่าง

เวอเรียนก็ไม่อยากทำให้เฮเลนผิดหวัง แต่ช่วงนี้เธอก็ได้อยู่กับฮีลตันแล้ว เธอกล่อม เจลลี่ บีน "รอแม่กลับมาเล่นเกมด้วยตอนเย็นได้มั้ยจ้ะ ดูเหมือนว่าน้าเฮเลนอยากให้แม่ช่วยอะไรบางอย่าง"

เจลลี่ บีนขมวดคิ้ว แล้วเตือนเธอเหมือนผู้ใหญ่ "งั้นมอนตี้ต้องกลับบ้านเร็ว ๆ นะ"

"ได้เลยจ้ะ"

หลังจากทานอาหารกลางวันกันแล้ว มาดามลีอาห์ก็พา เจลลี่ บีนไปนอน เวอเรียนอยากจะใช้โอกาสนี้ออกไปข้างนอก แต่ฮีลตันก็มาหยุดเธอไว้ก่อน

"ทำไมคุณต้องทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ เหมือนขโมยด้วยล่ะ?"

“ฉันแค่ไม่อยากทำให้ เจลลี่ บีนตื่น เดี๋ยวลูกจะมาชวนฉันไปเล่นเกม"

ฮีลตัน มองแสงแดดที่แรงในตอนบ่าย อุณหภูมิข้างนอกก็ไม่ได้ต่ำเลย "ผมจะไปส่งคุณเอง"

"ไม่เป็นไร ฉันขึ้นรถบัสไปก็ได้"

ฮีลตันเดินเข้ามาหาเธอ เขาพูดอย่างจริงจัง ถ้าคุณเป็นลมจากความร้อนระหว่างทาง ใครจะเป็นคนรับผิดชอบ?"

"..."

เธอไม่อยากเถียงกับเขา

หลังจากเข้าไปนั่งในรถกันแล้ว ฮีลตันก็ช่วยเธอคาดเข็มขัดนิรภัย

เธอมองความหล่อด้านข้างของเขา "ฉันไปซื้อของกับเฮเลนแล้วจะรีบกลับ"

ชายหนุ่มบ่นพึมพำ "อย่าไปนานนะ คุณกำลังท้องอยู่ คุณควรพักผ่อนให้มาก อย่าดื่มของที่ไม่มีประโยชน์อย่างชานมล่ะ"