เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 489

เมื่อคาร์เตอร์ได้ยินคำสารภาพของเธอ หัวใจของเขาก็รู้สึกหวานราวกับถูกเคลือบไปด้วยชั้นน้ำผึ้งหนา ๆ

เฮเลนพิงไหล่ของคาร์เตอร์แล้วพูดว่า “แต่… คาร์เตอร์ พวกเศรษฐีอย่างคุณอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างจากคนธรรมดาทั่วไปจริง ๆ ตัวอย่างเช่น ในตอนบ่าย เราต้องกินซุปก่อนกินข้าวบนโต๊ะอาหาร แต่ในครอบครัวของฉัน เรามักจะกินข้าวก่อนซุปเสมอ บางครั้งเรายังกินข้าวผสมกับน้ำซุปเลยด้วย นอกจากนี้… ครอบครัวของคุณยังใช้ตะเกียบกลางหยิบอาหาร คุณไม่เหนื่อยบ้างเหรอ?”

คาร์เตอร์ส่ายหัว "ผมชินกับมันแล้ว"

“นั้นก็จริง คุณก็ต้องชินกับมันแน่ ๆ อยู่แล้ว เพราะมันเป็นไลฟ์สไตล์ของคุณ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าฉันต้องใช้เวลาในการปรับตัวอีกนาน”

เมื่อเธอพูดแบบนั้น เธอก็ยิ้ม ในรอยยิ้มของเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้สึกกดดัน อย่างไรก็ตาม คาร์เตอร์พูดว่า "แค่กินแบบที่คุณเคยกินมาก่อน อย่างที่คุณพูด ผมไม่ต้องทำตามคุณ ดังนั้นคุณก็ไม่ต้องทำตามนิสัยของผมด้วยเหมือนกัน คุณคือภรรยาของผม และผมรักทุกอย่างเกี่ยวกับคุณ รวมถึงนิสัยของคุณ แม้แต่ข้อบกพร่องของคุณ ผมก็หลงรักทุก ๆ อย่างเกี่ยวกับคุณ”

"..."

เฮเลนตกตะลึงเพราะคำพูดที่แสนโรแมนติกของเขา

แม้แต่ข้อบกพร่องของเธอก็เป็นสิ่งที่เขารัก

เฮเลนจับแขนของคาร์เตอร์ และเอาหน้าถูกับไหล่ของเขา พลังงานของเธอถูกเติมพลังแล้ว “ที่รัก เพื่อคุณ และเพื่อชีวิตที่มีความสุขของเราวันข้างหน้า ฉันจะปรับตัวเข้ากับชีวิตในคฤหาสน์ตระกูลเกล ฉันจะให้นายท่านมองฉันใหม่

ดวงตาของคาร์เตอร์เต็มไปด้วยรอยยิ้ม "แน่นอน"

ผู้หญิงที่เขาหลงรักช่างเป็นคนดีจริง ๆ นายท่านจะต้องชอบเธอในที่สุด

...

ในตอนเย็น มีอาหารมากมายมาเสิร์ฟในช่วงเวลาอาหารเย็น บางจานเป็นอาหารรสชาติเบา และบางจานก็เป็นอาหารธรรมดา มีแม้กระทั่งอาหารที่รสชาติเผ็ดเล็กน้อย

นายท่านมองไปที่อาหาร และขมวดคิ้วเล็กน้อย "เกิดอะไรขึ้น?"

คาร์เตอร์ตอบทันทีว่า “ผมบอกพ่อครัวให้ทำพวกมันเอง ในบ้านหลังนี้ คุณเป็นคนเดียวที่กินอาหารรสอ่อน พวกเราที่เหลือชอบกินอาหารรสชาติเผ็ดเล็กน้อย เราไม่สามารถฝืนใจตัวเองเพียงเพื่อจะปรับตัวให้เข้ากับคุณคนเดียวได้"

เฮเลนกลัวว่านายท่านเกลจะโกรธ เธอดึงแขนเสื้อของคาร์เตอร์ที่ใต้โต๊ะ และเธอก็ส่งสัญญาณผ่านตาของเธอ บอกให้เขาหยุดพูด เธอเห็นว่าใบหน้าของนายท่านเกลเริ่มเคร่งขรึมแล้ว

ตามที่คาดไว้ วินาทีถัดมา นายท่านเกลพูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้พวกแกเริ่มจะไม่ยอมเชื่อฟังฉันแล้วใช่ไหม? ในบ้านหลังนี้ ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะแสดงความเห็นแล้วใช่ไหม?”

ลุงไมค์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พยายามจะเป็นผู้ไกล่เกลี่ย เขายิ้ม และกล่าวว่า “นายท่าน ดูสิ่งที่ท่านพูดเข้าสิ นายน้อยกับมาดามยังเป็นคนหนุ่มสาวอยู่ มันเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะชอบอาหารหนัก ๆ”

นายท่านเกลทำเสียงขึ้นจมูกอย่างเย็นชา และไม่พูดอะไร เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาคู่หนึ่ง และเริ่มกิน

เขาคิดว่าไม่ใช่คาร์เตอร์ที่ชอบกินอาหารหนัก ๆ แต่มันเป็นภรรยาของเขาต่างหาก

ไอ้เด็กสามหาว! ตอนนี้เขามีภรรยาแล้ว ดังนั้นพ่อของเขาจึงไม่สำคัญอีกต่อไป

...

พวกเขามีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการกินอาหารเย็น หลังอาหารเย็น เฮเลนก็ทักทายพวกเขา และขึ้นไปชั้นบน

ไทเลอร์เดินตามเธอไป และถามว่า "แม่ เราจะกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ กันไหม?"

เฮเลนคิดว่าลูกชายของเธอคิดถึงบ้าน เธอเอามือลูบหัวเล็ก ๆ ของเขา “ในอนาคต ที่นี่จะเป็นบ้านของเรา พ่อของลูกกำลังช่วยลูกหาโรงเรียนอยู่ ลูกจะต้องเรียนที่เมืองหลวงต่อแต่นี้จากไป”

ทันทีที่เขาได้ยินว่าจะต้องเรียนที่เมืองหลวง เขาก็รู้สึกไม่มีความสุขทันที “อะไรนะ? ทำไมคุณถึงไม่ถามผมเรื่องนี้?”

เฮเลนตะลึงกับปฏิกิริยาของลูกชายของเธอ “มีอะไรเหรอ? แม่คิดว่าลูกรู้แล้วว่าลูกจะต้องเรียนที่เมืองหลวงหลังจากมาที่นี่?”

ไทเลอร์นั่งลงบนพรมในทันที และเตะขาของเขาราวกับว่าเขากำลังระบายความโกรธ “แม่ ช่วยผมขอพ่อให้ผมกลับไปเรียนที่นอร์ท ซิตี้ที!”

เฮเลนลุกขึ้นจากเตียง ก้มลง และมองไปที่ลูกชายของเธอ เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง และจู่ ๆ ก็เข้าใจอะไรบางอย่าง เธอหัวเราะ “อย่าบอกนะว่าลูกไม่อยากจาก เจลลี่ บีน”