เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 497

ยานเดลรีบขับรถไปที่โรงพยาบาลโดยมีเวอเรียนอยู่ในรถ

ยานิสกับซีลีนกำลังจับมือของเวอเรียน ในขณะที่เธอกำลังอยู่บนรถเข็น เวอเรียนเปียกโชกไปด้วยเหงื่อในขณะที่เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก

“โอ้ย… ฉันไม่อยากคลอดแล้ว! อ๊าก…! ฉันไม่อยากคลอดแล้ว!”

ยานิสกลัดกลุ้มใจอย่างมากเมื่อเธอมองดูเวอเรียนอยู่ในความเจ็บปวด อย่างไรก็ตาม เมื่อสิ่งต่าง ๆ มาไกลขนาดนี้แล้ว ยังไงเธอก็ต้องคลอดลูกไม่ว่าจะเจ็บปวดเพียงใด เธอปลอบเวอเรียน “พยายามต่อไป แค่พยายามต่ออีกหน่อย เดี๋ยวมันก็จบแล้ว!”

เวอเรียนร้องไห้อย่างหนักจากความเจ็บปวด ในขณะที่น้ำตาของเธอผสมกับเหงื่อของเธอเมื่อมันไหลลงมาจากหางตาของเธอ เธอพูดว่า “แม่ ฮีลตันอยู่ที่ไหน? แม่ติดต่อเขาได้หรือยัง? หนูเจ็บปวดมาก! แม่… หนูไม่อยากคลอดลูกแล้ว!”

ซีลีนรีบพูดทันทีว่า “เราเพิ่งติดต่อฮีลตันได้ก่อนหน้านี้ และเขาเพิ่งจะลงจากเครื่อง ตอนนี้เขากำลังมาจากสนามบิน! เวอเรียนพยายามต่ออีกหน่อย ฮีลตันจะมาที่นี่เร็ว ๆ นี้!”

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงพุ่งออกมาจากท้องของเธอ ในขณะที่เวอเรียนกัดฟันพูดว่า “ฉันจะไม่คลอดลูกถ้าเขายังมาไม่ถึงที่นี่!”

“ฮีลตันกำลังมาแล้ว! พยายามต่อไป รีอาน่า! ฉันจะโทรหาเขาอีกครั้งเพื่อเร่งเขา ตกลงไหม?”

เวอเรียนตะโกนในขณะที่เธอสะอึกสะอื้น ในขณะที่ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงของเธอ ทำให้เธอสูญเสียความมีเหตุผลไปทั้งหมด “ให้ตายเถอะ ฮีลตัน! ทำไมคุณถึงอยากมีลูกคนที่สองด้วยนะ!”

ยานเดลเอื้อมมือไปดึง เจลลี่ บีนออกมาก่อนจะปิดตาของเธอด้วยมือใหญ่ของเขา เจลลี่ บีนกำลังยืนอยู่ข้าง ๆ ขาของยานเดลในขณะที่กำลังจับมือของเขาอยู่

“คุณลุง คุณมาปิดตาหนูทำไม?”

มันไม่สมควรที่เด็กจะดูอะไรที่เปื้อนเลือดอย่างการการคลอดลูก

ยานเดลเอามือของเขาออกหลังจากที่เวอเรียนถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด

เจลลี่ บีนมองไปทางห้องผ่าตัดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามยานเดลว่า “คุณลุง มอนตี้เข้าไปอยู่ในห้องผ่าตัดแล้วเหรอ?”

ยานเดลพยักหน้าในขณะที่เขาพูดว่า “ไม่ต้องห่วง มันจะจบลงเร็ว ๆ นี้”

“หนูอยากไปในนั้น เพื่อไปดูมอนตี้”

“เขาไม่อนุญาตให้เด็กเข้าไป”

เจลลี่ บีนมุ่ยปากของเธอและยักไหล่ เธอพูดว่า “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้น หนูเดาว่าเด็กควรรออยู่ข้างนอก”

ยานเดลใจเย็นในขณะที่เขายกมือขึ้นลูบหัวของเจลลี่ บีน ด้วยรอยยิ้มที่สงบก่อนจะอุ้มเธอขึ้นไปบนเก้าอี้แล้วพูดว่า “นั่งตรงนี้แปปนึงนะ”

ยานิสกังวลอย่างมาก ในขณะที่เธอเดินไปเดินมาด้านนอกห้องผ่าตัด

เจลลี่ บีนเท้าคางบนมือทั้งสองข้างของเธอ ในขณะที่เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้เดียงสาว่า “คุณยาย คุณหยุดเดินได้ไหม? หนูรู้สึกเวียนหัวเมื่อมองคุณเดินไปเดินมา”

ยานเดลก็บอกกับแม่ของเขาด้วยเช่นกันว่า “แม่ คุณควรมานั่งที่นี่สักแปป มันจะไม่เป็นไรเนื่องจากมีผู้เชี่ยวชาญอยู่”

ยานิสถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลว่า “ฮีลตันอยู่ที่ไหน? เมื่อเห็นว่ารีอาน่ากังวลขนาดไหน และถ้าฮีลตันมาอยู่ข้าง ๆ เธอ เธออาจจะรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย”

ยานิสโทรหาฮีลตันอีกครั้ง

“อีกห้านาที เขาน่าจะมาทันเวลานะ”

ซีลีนพายานิสมานั่ง เธอปลอบเธอ “คุณป้า นี่เป็นลูกคนที่สองของเวอเรียน ดังนั้นมันน่าจะง่ายขึ้นสำหรับเธอ คุณอย่ากังวลมากเกินไปเลย”

“มันง่ายสำหรับเธอที่จะพูด แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมหัวใจฉันเต้นแรงมากขนาดนี้”

เนื่องจาก เจลลี่ บีนยังไม่ได้รับประทานอาหารเช้าในตอนเช้า ท้องของเธอจึงร้องดังออกมา

ยานเดลถามว่า “หิวเหรอ?”

เจลลี่ บีนพูดในขณะที่ลูบท้องของเธอ “คุณลุง หนูอยากกินฮอทดอกกับดื่มนม”

เนื่องจากซีลีนยังไม่ได้รับประทานอาหารเช้า เธอจึงแนะนำว่า “เจลลี่ บีน ทำไมไม่ให้น้าพาหนูไปหาอาหารเช้ากินข้างนอกล่ะ?”

ยานเดลกังวล และอยากจะตามออกไปด้วย แต่เนื่องจากเวอเรียนยังอยู่ในห้องผ่าตัด และแม่ของเขาก็รออยู่ข้างนอกคนเดียว เขาจึงตามไปไม่ได้

…

ซีลีนกำลังจับมือเจลลี่ บีน และเมื่อพวกเขาเดินมาถึงทางเข้าหลักของโรงพยาบาล พวกเขาก็สังเกตเห็นฮีลตันรีบวิ่งเข้ามา

"พ่อ!"

ฮีลตันเมินเฉยต่อเจลลี่ บีน ในขณะที่เขาหอบเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ถามซีลีนว่า “รีอาน่าอยู่ที่ไหน?”

“ในห้องผ่าตัด คุณควรรีบนะ ฉันจะพา เจลลี่ บีนออกไปหาอาหารเช้ากินข้างนอก”

ทันทีที่ซีลีนพูดจบ ฮีลตันก็ไม่สนใจแม้แต่จะทักทายพวกเขาด้วยซ้ำ ในขณะที่เขารีบวิ่งเข้าไปข้างในทันที

เจลลี่ บีนมุ่ยปากของเธอในขณะที่เธอพูดว่า “... พ่อไม่เห็นหนูเหรอ?”

ซีลีนหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เธอลูบหัวของคนพาลตัวน้อย จากนั้นเธอก็พูดว่า “คุณพ่อของหนู เขาอาจจะกังวลเกี่ยวกับมอนตี้มากเกินไป มาเถอะ เราไปหาร้านอาหารเช้าดี ๆ กินกันเถอะ”

…

ฮีลตันมาถึงทางเข้าห้องผ่าตัด ในขณะที่หายใจหอบอย่างหนัก