เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 506

เวอเรียนเมอลอยในขณะที่เธอนั่งอยู่ที่เบาะหลังระหว่างที่พวกเขาขับรถกลับบ้านครอบครัวฟัดด์

เจลลี่ บีนกระพริบตาให้เวอเรียนก่อนจะจับแขนของเธอแล้วเขย่ามัน เธอพูดว่า "มอนตี้ หนูอยากเล่นเกม หนูขอยืมโทรศัพท์ของคุณได้ไหม?"

"อื้ม แน่นอน"

เวอเรียนหลุดจากภวังค์ของเธอ และหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าของเธอก่อนจะยื่นมันให้เจลลี่ บีน

ในขณะที่ฮีลตันขับรถ เขาเหลือบมองดูคู่แม่กับลูกสาวจากกระจกมองหลัง “เจลลี่ บีนใช้โทรศัพท์ในรถไม่ดีต่อสายตาของลูกนะ”

เจลลี่ บีนพึมพำ "หนูเล่นแค่นิดเดียวเอง"

คนพาลตัวน้อยโต้กลับเขาด้วยท่าทางเด็ก ๆ อย่างไรก็ตามฮีลตันตัดสินใจที่จะไม่สนใจเธอ เขากังวลกลับเกี่ยวกับเวอเรียนมากกว่า ตั้งแต่เธอได้คุยกับผู้ตัดสินคนนั้น เธอก็ดูเหมือนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ฮีลตันเลิกคิ้วขึ้นของเขาเล็กน้อย แล้วถาม "ผู้ตัดสินฟ็อกซ์พูดอะไรกับคุณเหรอ? ทำไมคุณถึงเงียบจัง?"

เธอควรจะมีความสุขเนื่องจากเธอผ่านเข้ารอบชิงชนะเลิศ ทำไมเธอถึงเป็นทุกข์ล่ะ?

เวอเรียนยังไม่ได้คิดว่าเธอจะพูดกับฮีลตันอย่างไรในเรื่องนั้น เธอจึงบีบฝ่ามือของเธอแล้วพูดว่า "ไม่มีอะไร แค่เครียดเล็กน้อยเนื่องจากจู่ ๆ ฉันก็ได้เข้ารอบชิงชนะเลิศ ฉันต้องคิดผลงานเข้าประกวดใหม่"

“อย่ามองว่ามันเป็นการแข่งขัน แค่คิดว่ามันเป็นเกม แน่นอนว่าการชนะนั้นดี แต่เราไม่มีเหตุผลที่จะต้องหดหู่หากเราแพ้ ดังนั้นคุณไม่ควรรู้สึกแบกมากเกินไป แค่ นั่งให้สบาย ๆ เถอะนะ”

เวอเรียนยิ้ม และตอบอย่างเชื่อฟัง “ก็ได้”

ทุกอย่างจะเป็นเรื่องง่าย ตราบใดที่ฮีลตันอยู่กับเธอ

ชายคนนี้มีพลังที่จะทำให้ทุกคนรู้สึกปลอดภัยอยู่เสมอ บางทีอาจเป็นเพราะความสามารถของเขาที่จัดการกับข้อผิดพลาดทั้งหมดของเธอได้อย่างราบรื่นตลอดเวลา หรืออาจเป็นเพราะความรักของเวอเรียนที่มีต่อเขา ดังนั้นเธอจึงยอมที่จะเชื่อในตัวเขา

เจลลี่ บีนรีบวิ่งไปที่ห้องนั่งเล่นทันทีเพื่อดูการ์ตูน เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน เวอเรียนไม่มีแรงจูงใจ หรือตื่นเต้นกับรอบชิงชนะเลิศ เธอนั่งอยู่คนเดียวในสวนหลังบ้านในขณะที่เธอมองดูดวงอาทิตย์ยามพลบค่ำ เธอดูลังเลมากเกี่ยวกับบางสิ่ง

โรยัล บิวตี้ อะคาดิมี่ ที่ประเทศอังกฤษเป็นสถาบันออกแบบที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก อย่างไรก็ตาม ความสนใจทั้งหมดของเธอควรอยู่ที่สามี และลูก ๆ ของเธอหลังจากที่เธอแต่งงานกับฮีลตันแล้ว เนื่องจากเธอมีลูกคนที่สองแล้ว เธอจึงควรให้ความสำคัญกับครอบครัวให้มากขึ้น

เธอคิดที่จะรอจนกระทั่งพิกเคิลอายุครบ 3 ขวบเมื่อเขาสามารถพูด และกระโดดไปทั่วได้ เธอจะสามารถผ่อนคลาย และทำในสิ่งที่เธอต้องการหลังจากนั้นได้ บางทีเธออาจจะสานต่องานด้านศิลปะของเธอ แผนของเธอสมบูรณ์แบบสำหรับตัวเธอเอง เธอได้ให้กำเนิดลูกสองคนแล้ว และตัดสัมพันธ์กับสังคมการทำงาน เธอสามารถกลับไปทำงานอีกครั้งได้ไหมหลังจากที่ผ่านสองสามปีมานี้?

ไม่มีวิธีแก้ปัญหาที่สมบูรณ์แบบสำหรับทั้งสองครอบครัว และอาชีพ บ่อยครั้ง คนหนึ่งจะต้องเสียสละเพื่อไล่ตามอีกคนหนึ่ง

…

ฮีลตันใช้เวลาช่วงสั้น ๆ ทำงานในห้องทำงาน และเขาก็ไม่เห็นเวอเรียนเมื่อเขาเดินลงมาชั้นล่าง

มาดามลีอาห์ได้เตรียมอาหารเย็นแล้ว เธอพูดว่า “ท่านคะ ตอนที่ฉันไปเก็บผักจากสวนหลังบ้าน ฉันสังเกตเห็นมาดามนั่งอยู่ตามลำพังในสวนหลังบ้านนานมาก ดูเหมือนเธอจะกังวลใจกับบางสิ่ง และเธอก็ไม่ได้ยินด้วยซ้ำตอนที่ฉันเรียกเธออยู่หลายครั้ง นายท่านคะ คุณทะเลาะกับมาดามหรือเปล่าคะ?”

มีประกายแห่งความกังวลปรากฏขึ้นในดวงตาของฮีลตันในขณะที่เขาพูด "ไม่ เดี๋ยวผมจะไปดูสักหน่อย"

…

เมื่อฮีลตันเดินมาถึงสวนหลังบ้าน เขาก็สังเกตเห็นหญิงสาวนั่งก้มหน้าลงราวกับว่าเธอกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ลึก ๆ

"คุณกำลังคิดอะไรอยู่งั้นเหรอ?"

ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาเธอ เขายืนอยู่ข้าง ๆ เธอในขณะที่เขาวางมือที่เรียวยาวของเขาไว้บนต้นคอขาว และนุ่มนวลของเธอแล้วลูบเบา ๆ