เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 511

ในตอนกลางคืนก่อนที่ฮีลตันจะบินไปลอนดอน เขากำลังทำงานอยู่ในห้องทำงาน เมื่อ เจลลี่ บีนเดินลากเท้าเข้ามาในห้อง

เด็กน้อยปีนขึ้นไปนั่งบนตักของฮีลตัน "คุณพ่อคะ พรุ่งนี้ตอนเช้าพาหนูไปหามอนตี้ด้วยได้ไหมคะ?"

ฮีลตันขำ "ถ้า เจลลี่ บีนไปหามอนตี้ แล้วใครจะดูแลน้องชายให้พ่อล่ะ?"

เจลลี่ บีนไม่พอใจ "อ้อ อย่างนั้นก็ได้ค่ะ คุณพ่อต้องพามอนตี้กลับบ้านให้ได้นะ" เด็กน้อยจ้ำม่ำเซ้าซี้เขา

เขาอุ้มเธอวางลงบนพื้น "รู้แล้ว กลับไปนอนเถอะ พ่อต้องทำงานอีก"

เจลลี่ บีนพยักหน้า เธอเขย่งเท้าและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฮีลตัน "ฝันดีนะคะคุณพ่อ จูบหนูหน่อยสิ"

เขาก้มหน้าลงจูบหน้าผากลูกสาวของเขา "ฝันดีนะ เจลลี่ บีน"

เมื่อ เจลลี่ บีนได้ในสิ่งที่เธอต้องการแล้ว เธอก็กลับไปที่ห้องด้วยความดีใจ

สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรัก เมื่อเขามองลูกสาวตัวเล็กและน่ารักอย่างอ่อนโยน

แล้วเขาก็ได้เสียงเตือนข้อความวีแชท เวอเรียนส่งข้อความมาหาเขา

[ฮีลตัน คุณหลับรึยัง?]

เขารีบตอบข้อความ [ผมกำลังทำงานอยู่]

[หา? ที่นั่นมันดึกแล้วนะ นี่คุณยังทำงานอยู่เหรอ? นอนดึกมันไม่ดีต่อสุขภาพนะ] เวอเรียนตอบข้อความอย่างรวดเร็ว

ฮีลตันไม่ตอบคำถามของเธอ เขาเปลี่ยนบทสนทนา [คุณพักที่โรงแรมไหนในลอนดอน โรงแรมนั้นดีไหม?"]

เวอเรียนคิดว่าฮีลตันคงเป็นห่วงที่เธอต้องอยุ่ในสภาพแวดล้อมใหม่ เธอจึงส่งที่อยู่ของโรงแรมไปให้เขา เพื่อให้เขามั่นใจว่าเธอสบายดี และบอกเขาว่าไม่ต้องเป็นห่วงเธอ

เวอเรียนอยากคุยกับฮีลตันอีกหน่อย แต่ชายหนุ่มก็ปฏิเสธเธออย่าง 'เฉยเมย' ว่าเขาต้องทำงาน เวอเรียน จึงต้องหยุดการสนทนาลงอย่างเศร้าสร้อย เธอตอบเขาได้แค่ 'ก็ได้' แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่าฮีลตันจะบินมาหาเธอที่ลอนดอน

ที่ลอนดอน ประเทศอังกฤษ

หลังจากที่เธอไปเที่ยวที่ราชบัณฑิตยสถานศิลปะ เธอก็บังเอิญเจอกับบอดด์ตรงทางเข้าโรงเรียนอีก เธอกับเขาจึงทักทายกัน

ก่อนที่พวกเขาจะแยกกันไป โบดด์ก็ลื่นล้ม เวอเรียนจึงเข้าไปช่วยพยุงเขาขึ้นมา

"โบดด์ คุณเป็นอะไรรึเปล่า?"

เมื่อเธอเห็นว่าโบดด์หน้าแดง เธอก็ใช้มือแตะที่หน้าผากของเขา หน้าผากของเขาร้อน "คุณมีไข้นี่ ไปโรงพยาบาลกันเถอะ"

เวอเรียนจะเรียกแท็กซี่ แต่โบดด์ก็ห้ามเธอไว้ "ไม่ไปโรงพยาบาลนะ ผมไม่อยากไปโรงพยาบาล!"

"แต่หน้าผากของคุณร้อนมากเลยนะ ถ้าไม่ไปโรงพยาบาล เพื่อทำให้ร่างกายของคุณกลับมาเป็นปกติ สมองของคุณจะได้รับอันตรายนะ"

"เวอเรียน ผมไม่อยากไปโรงพยาบาลจริง ๆ คุณพาผมกลับไปที่คอนโดดีกว่านะ? ผมอยากกลับไปนอนแล้ว"

เมื่อโบดด์ยืนกรานอย่างนั้น เธอจึงไม่อยากเถียงกับเขาอีก "ก็ได้"

'เขาคงอาการดีขึ้น ถ้าเขาได้กินยาลดไข้ วางถุงน้ำแข็งไว้บนหน้าผาก และเช็ดแอลกอฮอล์ให้เขา เพื่อลดอุณหภูมิในร่างกายของเขา หลังจากกลับไปที่ห้องของเขาแล้ว' เวอเรียนคิดกับตัวเอง

หลังจากที่เวอเรียน ช่วยพาเขากลับมาที่คอนโดอย่างลำบาก

"เข้ามาสิ"

เวอเรียนพาเขาไปนอนบนเตียง ทันทีที่โบดด์นอนลงบนเตียง เขาก็ยกแขนขึ้นมาวางบนหน้าผาก และเริ่มง่วงนอน

"กล่องปฐมพยาบาลของคุณอยู่ที่ไหนเหรอ คุณมีปรอทวัดไข้รึเปล่า?"

บอดด์ตอบเธอด้วยความึน "มันอยู่ในตู้ที่อยู่ในห้องครัว"

"รอก่อนนะ ฉันจะไปเอาปรอทวัดไข้กับถุงน้ำแข็งมาก่อน"

แล้วเวอเรียนก็รีบวิ่งเข้าไปหากล่องปฐมพยาบาลในห้องครัว เธอหยิบถุงน้ำแข็งจากในช่องฟรีซ และรีบวิ่งกลับเข้ามาในห้องนอน

โบดด์ใช้ปรอทวัดไข้มาวัดอุณหภูมิในร่างกายของเขา แล้วใช้ถุงน้ำแข็งประคบบนหน้าผาก

เวอเรียนถามเขาด้วยความเป็นห่วง "คุณอยากดื่มน้ำมั้ย? หิวรึเปล่า?"

"นิดหน่อย"

"ฉันจะไปต้มน้ำในห้องครัว แล้วจะกลับมาดูคุณนะ"