เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 526

เวอเรียนตามหา เจลลี่ บีน รอบ ๆ มหาวิทยาลัย ตัวของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เธอรู้สึกว่าหลังของเธอทั้งร้อนและเย็น ขณะที่เธอกำลังอ้าปากหายใจ เธอมองอย่างเหม่อลอยไปที่กลุ่มคนรอบ ๆ ตัวเธอ ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

"เจลลี่ บีน...เจลลี่ บีน...อย่าเล่นซ่อนหากับแม่เลยนะ! เจลลี่ บีน...ลูกอยู่ไหน เจลลี่ บีน!"

เธอน้ำตาคลอ

เธอควักโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างกระวนกระวาย แล้วกดเบอร์โทรศัพท์ของฮีลตันด้วยนิ้วมือที่สั่น

โทรศัพท์ดังอยู่สองสามครั้ง ก่อนที่ฮีลตันจะรับสาย

เธออ้าปากค้างด้วยความตกใจ เธออยากบอกเขาว่า เจลลี่ บีน หายไป คำพูดของเธอไม่ปะติดปะต่อกัน เธอพูดไม่ออกสักคำ หยดน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มของเธอ "ฮะ ฮีลตัน เจลลี่ บีน...เจลลี่ บีน หายไป ฉันจะทำยังไงดี? ฉันตามหาลูกไปทั่วมหาวิทยาลัยแล้ว...ลีแอนนี่ไปประกาศหา เจลลี่ บีนที่ห้องออกอากาศ แต่ยังไม่มีใครเจอลูกเลย...ฮีลตัน..."

ตอนที่เธอกำลังพูดอยู่ เธอก็เริ่มไม่มีสติ เธอสำลักและสะอื้นในโทรศัพท์

ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะมีสติและยังใจเย็นอยู่ หลังจากที่ลูกของพวกเธอหายไปหรอก

ตอนนี้เวอเรียนคิดอะไรไม่ออก ราวกับว่ามีฟ้าผ่าลงมาในใจของเธอ เสียงในใจนั้นเตือนให้เธอไปตามหา เจลลี่ บีน

ที่จริงแล้ว สายตาของเธอยังคงมองหา เจลลี่ บีนอยู่ตลอด แม้ในตอนที่เธอกำลังโทรหาฮีลตัน

ในบริเวณมหาวิทยาลัย ถ้าเธอเห็นพ่อแม่คนไหนกำลังจูงเด็กที่มีรูปร่างคล้าย เจลลี่ บีน เธอจะรีบเข้าไปหาพวกเขา แล้วดูว่าเด็กคนนั้นคือลูกของเธอรึเปล่า

แต่เธอก็ตามหา เจลลี่ บีนไม่เจอ แม้ว่าเธอจะตามหาจนสุดกำลังแล้ว สุดท้าย เธอก็นั่งหมดแรงอยู่บนม้านั่ง รู้สึกว่าร่างกายอ่อนแรง เธอปิดหน้าด้วยความละอายใจ เธอร้องไห้ไม่ออก มันมีความรู้สึกอัดอั้นอยู่ในอก เธอรู้สึกปวดใจเหมือนใจจะขาด

ฮีลตันรีบติดต่อยานเดล และใช้อำนาจของยานเดลที่มีอิทธิพลในเมืองเซาท์ ซิตี้ ตามหา เจลลี่ บีน เขารายงานเรื่องเด็กหายกับตำรวจอย่างลับ ๆ และติดต่อตำรวจในพื้นที่ เพื่อเพิ่มการตรวจตรายานพาหนะที่น่าสงสัยบนทางหลวง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฮีลตันก็มาถึง มหาวิทยาลัย เซาท์ ซิตี้ มัลติมีเดีย อย่างรวดเร็ว

เขาเห็นเวอเรียนนั่งอยู่บนม้านั่ง เขารีบเดินเข้าไปหาเธอ แล้วดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น แล้วเขาก็ปลอบใจเธอ "ไม่ต้องห่วงนะ เราต้องหา เจลลี่ บีนเจอแน่"

เวอเรียนซบหน้าลงบนไหล่ของเขา และร้องไห้อย่างน่าสงสาร ไหล่ของเธอสั่น "ฮีลตัน ด่าฉันสิ! เป็นความผิดของฉันทั้งหมด ที่ไม่ดูแล เจลลี่ บีนให้ดี...ถ้าฉันแค่จับตาดูลูกไว้ตลอด...เจลลี่ บีนก็คงไม่หายไป...ฉันขอโทษ...ด่าฉันสิ...ตีฉันเลย...ตอนนี้ฉันเสียใจมาก..."

เจลลี่ บีนยังเป็นแค่เด็ก ถึงเธอจะฉลาดแค่ไหน แต่ถ้าเธอไปเจอคนไม่ดีเข้าล่ะ? แล้วพวกเขาจะทำยังไง?

เมื่อเวอเรียนคิดว่า เจลลี่ บีนจะถูกทำร้าย หรือถูกคนร้ายลักพาตัวไป เธอก็รู้สึกจุกอยู่ในอก

"ฉันขอโทษนะ...ฮีลตัน...เป็นความผิดของฉันคนเดียว..."

ฮีลตันก้มลงจูบหน้าผากเธอ เขาพูดให้เธออุ่นใจขึ้น "การตามหา เจลลี่ บีนเป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่เราต้องทำตอนนี้ เรื่องอื่นมันไม่สำคัญหรอก"

เวอเรียนตาแดง เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าของเธอเศร้าและซีดเซียว "เราจะหา เจลลี่ บีนเจอใช่มั้ย?"

"แน่นอน สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้ ก็คือทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และบอกผมทุกอย่างที่คุณจำได้"

เวอเรียนพยักหน้า และพยายามนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "ตอนนั้น ลีแอนนี่เดินไปสั่งอาหาร ฉันเห็นว่าเธอจะถืออาหารมาคนเดียวไม่ไหว ก็เลยพา เจลลี่ บีนไปตามหาลีแอนนี่ ที่นั่นคนเยอะมาก ฉันจำได้ว่าจับมือ เจลลี่ บีนไว้แน่น แต่ฉันก็อยากช่วยลีแอนนี่ถืออาหาร จึงบอก เจลลี่ บีนให้จับเสื้อฉันให้แน่น ฉันหันไปมองลูกหลายครั้ง แต่ตอนที่หันไปดูอีกครั้ง ก็ไม่เห็นลูกแล้ว"

ฮีลตันขมวดคิ้ว "คุณยังจำได้มั้ย ว่าพวกคุณสั่งอาหารร้านไหน?"

"จำได้ ร้านหมายเลขสาม ร้านแรกบนชั้นสอง"

เมื่อยานเดลมาถึงที่มหาวิทยาลัย เขารู้จักกับอธิการบดีของมหาวิทยาลัย และเขาก็เคยบริจาคเงินให้มหาวิทยาลัย เพื่อสร้างห้องสมุด มันง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก ที่เขาจะดึงถาพจากกล้องวงจรปิดมาจากฝ่ายบริหาร