เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 541

เซรีนหมดแรงจะกลั้นน้ำตาก่อนจะเดินเข้าไปที่เตียงของวิลสัน ขณะที่เธอพูดว่า “หมอบอกว่าช่องท้องของคุณมีเลือดออก แต่คุณเป็นลมเมื่อเช้านี้ ฉันคิดจริง ๆ นะ… วิลสัน คุณทำให้ฉันกลัวแทบตาย”

วิลสันยื่นริมฝีปากซีดของเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มสงบ “แต่คุณเป็นหมอ และคุณก็ควรจะชินกับสถานการณ์แบบนี้แล้ว ดังนั้น คุณยังกลัวได้ยังไง?”

เป็นเรื่องจริงที่ตอนเป็นหมอ เซรีนได้เห็นผู้ป่วยอ่อนแอมากมาย ถึงอย่างนั้นคนที่เป็นลมไม่ใช่คนแปลกหน้าสุ่ม ๆ มันคือวิลสัน เพราะงั้นเธอจะไม่ห่วงได้ยังไง ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอนั่งอยู่ข้างนอกห้องฉุกเฉิน ทั้งร่างของเธอรู้สึกชาไปหมด ขณะที่มือของเธอก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

“มันจะเหมือนกันได้ยังไง? คนที่เป็นลมคนนั่นมันเป็นคุณ ชัดเจนว่าฉันก็ต้องเป็นห่วงสิ…”

วิลสันยกมือของเขาเพื่อเช็ดน้ำตาของเธอ ขณะที่เขาปลอบ “โอ๋ ๆ นะครับ ตอนนี้ผมสบายดีแล้วไง ใช่ไหม”

เซรีนยังคงไม่สงบลง เพราะเมื่อเช้านี้ที่วิลสันหมดสติไป อาการของเขาดูท่าจะจริงจังมากกว่าการแค่เลือดออกในกระเพาะทั่วไป เธอพูดด้วยน้ำเสียงกังวลใจ “คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนอีกหรือเปล่าคะ? ถ้าคุณมี คุณต้องบอกให้ฉันรู้ โอเคไหม?”

“ได้เลย”

ฮีลตันไอขึ้นเบา ๆ เพื่อขัดพวกเขา

หลังจากนั้นวิลสันจึงสังเกตเห็นฮีลตันและเวอเรียน เขาถาม “พวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่?”

เซรีนตอบกลับ “ฉันโทรเรียกเวอเรียนมา เพราะขั้นตอนของคุณต้องการลายเซ็นจากครอบครัวของคุณ อย่างไรก็ตาม… ฉันไม่รู้จักครอบครัวของคุณ ดังนั้นฉันเลยต้องถามเวอเรียนและประธานฟัดด์ว่า รู้จักใครจากครอบครัวของคุณหรือเปล่า”

ฮีลตันพูด “ในเมื่อนายสบายดีแล้ว ถ้างั้นรีอาน่าและฉันก็จะไปเดี๋ยวนี้ มีคนไข้เลือดออกในกระเพาะอาหารอีกคนกำลังรอให้เราไปเยี่ยมอยู่”

เซรีนเลิกคิ้วพลางพูด “ช่วงนี้เกิดอะไรขึ้น? ตอนนี้เลือดออกในกระเพาะกำลังเป็นเทรนด์เหรอ?”

เวอเรียนถอนหายใจและพูดว่า “ทุกวันนี้ผู้คนกินอาหารกันไม่เป็นเวลา และบ่อยครั้งก็ชอบกินหม้อไฟ แล้วก็พวกอาหารที่ซื้อกลับไปกินที่บ้าน อีกทั้งผู้คนยังสนุกกับการดื่มด้วย ดังนั้นพวกเขาเลยมีแนวโน้มที่จะเจ็บป่วยเกี่ยวกับช่องท้องเพิ่มขึ้น เธอดูแล ดร.จาร์เร็ตได้ใช่ไหม เซรีน? ฮีลตันกับฉันจะไปกันแล้ว โทรมาหาเราได้ตลอดเลยนะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น”

เซรีนพยักหน้าและกล่าว “โอเค ขับรถปลอดภัยนะ”

หลังจากทั้งฮีลตันและเวอเรียนออกจากห้องพักผู้ป่วยไป เซรีนถามไปตามสัญชาตญาณ “คุณไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อคืน คุณหิวไหมคะ?”

“ครับ”

“โอ้ แต่หมอยังไม่อนุญาตให้คุณกินอะไรนี่ ฉันจะไปถามหมอให้ทีหลังว่าคุณจะกินได้ตอนไหน”

“โอเคครับ”

หลังจากที่เซรีนพูดจบ เธอสังเกตได้ว่าวิลสันยังคงจ้องมองหน้าเธออยู่ตลอดเวลา เพราะอย่างนั้นเธอเลยแตะหน้าของตัวเองตามสัญชาตญาณ และถาม “คุณมองอะไรฉันคะ?”

“ผมกำลังคิดอยู่ว่า เมื่อไหร่ที่ชื่อของพวกเราจะได้ปรากฏบนเอกสารแผ่นเดียวกันนะ?”

เซรีนพูดไม่ออก

เซรีนหน้าแดง ขณะที่เธอหลุบตาลงต่ำอย่างเขินอายพลางสะกดกลั้นความปลาบปลื้มของเธอเอาไว้ เธอพูดตะกุกตะกัก “ก็… ครอบครัวของฉันยังไม่เห็นด้วยที่เรากำลังคบกัน ถึงอย่างนั้น… หลังจากที่คุณออกจากโรงพยาบาลและดีขึ้นแล้ว เราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันอีกที”

แม้ไม่ได้พูดถึง แต่เขาก็ควรแสดงความจริงใจให้มากกว่านี้ถ้าเขาจะขอเธอแต่งงาน พวกผู้หญิงต้องแสดงความหักห้ามใจมากกว่านี้หน่อยและพวกเธอก็ควรตอบตกลงกับการขอแต่งงานของผู้ชายหลังจากที่พวกเขามาหาเธอพร้อมกับแหวนเพชรและดอกไม้เท่านั้น

สายตาของวิลสันหม่นลงขณะที่เขาจ้องมองไปยังศีรษะที่ก้มต่ำของเธอ

ถ้าเขามีโอกา เขาอยากจะใช้ที่เหลือของชีวิตของเขากับผู้หญิงที่เขารักจริง ๆ อย่างไรก็ตาม เพราะเขาไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตที่เหลือกับเธอได้ เขาควรจะรีบปล่อยเธอไปให้เร็วที่สุดจะดีกว่าไหม?

“ที่รัก?”

“หื้ม?”

ชั่วขณะที่เซรีนเงยหน้าขึ้น ชายหนุ่มบีบคางของเธอด้วยนิ้วเย็น ๆ ของเขา ขณะที่ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นแผ่ขยายอยู่ตรงหน้าของเธอ ก่อนที่ริมฝีปากสองคู่จะประกบกัน... จูบนั้นเกิดขึ้นทันทีทันใดและมันทำให้เซรีนรู้สึกไม่อาจต้านทาน

…

หลังจากที่วิลสันได้รับอาหารทางเส้นเลือดเสร็จแล้วเขาก็เข้านอน เซรีนออกจากห้องผู้ป่วย ขณะที่กำโทรศัพท์ไว้ในมือ เธออดไม่ได้ที่จะส่งข้อความไปหาเวอเรียน