เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 552

เฮลิคอปเตอร์บินข้ามหุบเขาและเกาะแก่งอย่างต่อเนื่อง

วิลสันมองคนข้างตัว เขาพูดว่า "เรายังต้องไปอีกไกลกว่าจะถึงที่หมาย หลับตาลงแล้วไปนอนเถอะ"

ตั้งแต่ ดาร์ก ชาโดว์ลักพาตัวเธอไป วิลสันคิดว่าเธออาจจะไม่ได้นอนหลับสบายหรือกินอาหารดี ๆ สักมื้อ เธอจะต้องเหนื่อยหลังจากการเจอเรื่องยากลำบากพวกนั้น เป็นความจริงที่เซรีนรู้สึกเหนื่อย อย่างไรก็ตาม เธอไม่อยากนอน เธอยังมีชีวิตอยู่และสบายดีในเฮลิคอปเตอร์ อีกทั้งยังมีวิลสันอยู่ข้าง ๆ

ถึงแม้มันจะมืดมิด แต่หญิงสาวก็จ้องไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของชายหนุ่มอย่างไม่วางตา

เธอได้ปรารถนาที่จะจ้องมองใบหน้าหล่อเหลานั่นมาเป็นเวลานานจริง ๆ

พวกเขาไม่ได้เจอกันมาครึ่งเดือนแล้ว และพวกเขาก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย สำหรับผู้ที่อยู่ ๆ ก็แยกทางกัน สิบวันที่เงียบหายจะรู้สึกเหมือนหลายปีได้ผ่านไป

วิลสันเหมือนจะรู้ว่าหญิงสาวกำลังจ้องมองมาที่เขา “ผมจะไม่หายไป และตอนนี้ผมจะไม่ทอดทิ้งคุณ คุณสามารถพักผ่อนได้ คุณจะยังเห็นผมตอนที่คุณตื่นขึ้นมา”

อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่โลภมาก ขณะที่เซรีนยังคงจ้องมองเขา เธอถามว่า "แล้วหลังจากนั้นจะเป็นยังไงคะ? ในอนาคตคุณจะยังคงทิ้งฉันไหม?"

เธอจดจ่ออยู่กับทุกคำพูดของเขา เขาบอกว่าเขาจะไม่ทอดทิ้งเธอ และนั่นหมายความว่าเขาจะไม่ทิ้งเธอแค่ชั่วคราว แล้วในอนาคตล่ะ?

ลำคอของวิลสันชักกระตุก และหลังจากหยุดชั่วครู่ ในที่สุดเขาก็พูดว่า "เราจะพูดถึงอนาคตเมื่อถึงเวลา"

เขารับไม่ได้ที่จะปฏิเสธเธอ ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถสัญญาอะไรกับเธอได้เหมือนกัน

เซรีนกัดริมฝีปากของเธอ มีแสงสะท้อนในดวงตาที่วาววับของเธอขณะที่เธอยืนกราน “แต่คุณรักฉันใช่ไหมคะ? แล้วทำไมคุณถึงยังเลิกกับฉันล่ะ? ฉันรู้ว่าคุณรักฉัน ไม่อย่างนั้นคุณคงจะไม่เสี่ยงชีวิตมาเพื่อช่วยฉัน ทำไมคุณต้องโกหกคะ? ฉันต้องการคำตอบ”

“ยัยเด็กน้อย…”

เธอเริ่มร้องไห้

เธอฝังใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอไว้ระหว่างเข่าของเธอราวกับสัตว์ร้ายที่ได้รับบาดเจ็บ เธอสะอื้นไห้ ขณะที่ไหล่เรียวของเธอกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้

เธอไม่ร้องไห้เลยไม่ว่าจะเป็นตอนที่เธอถูก ดาร์ก ชาโดว์ลักพาตัว แม้แต่ตอนที่เธอถูกขังไว้สองถึงสามวัน แม้ว่าเธอจะกลัวเมื่อปืนจ่อไปที่ศีรษะของเธอ แต่เธอก็ยังคงสงบสติอารมณ์ ขณะพยายามอย่างหมดหวังในการขัดขวางคนร้ายเพื่อซื้อเวลาให้ตัวเอง

อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกปลอดภัยอย่างที่สุด และเธอได้อยู่กับผู้ชายที่เธอรักด้วย เมื่อเธอรู้สึกผ่อนคลายในท้ายที่สุด เธอก็ร้องไห้ออกมาเท่าที่ต้องการ

“ทำไมคุณต้องทิ้งฉัน… อาจารย์…”

หัวใจของวิลสันเต้นหนักและรุนแรง เมื่อเขาได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ

ผู้หญิงคนนั้นเรียกเขาว่า 'อาจารย์' ในคำอ้อนวอนที่สะอื้นไห้ราวกับว่าเธอได้มอบความไว้วางใจในทุกสิ่งให้แก่เขาโดยสมบูรณ์ แต่เขาก็ได้ละทิ้งความไว้วางใจของเธออย่างโหดร้าย

เซรีนร้องไห้ออกมานานมาก และเมื่อเธอเงยหน้าที่เปียกโชกของเธอขึ้นเพื่อมองออกจากเฮลิคอปเตอร์ เธอก็พยายามที่จะอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอ

“พวกเขาลักพาตัวฉันเพื่อข่มขู่คุณ… ฉันอยากให้คุณช่วยฉัน… แต่ฉันไม่กล้าที่จะหวังแบบนั้น… ฉันกลัวว่าคุณไม่สนใจฉันอีกแล้ว… ฉันกลัวว่าคุณจะไม่ต้องการฉัน อีกต่อไปแล้ว…”

ดวงตาของเธอแดงก่ำ ขณะที่เธอโวยวายต่อไป เธอดูเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่ถูกทอดทิ้งและมันน่าสงสารมาก

เธอสะอึกสะอื้นและพูดเป็นท่อน ๆ “แต่… แต่ฉันกลัวว่าคุณจะมาช่วยฉัน… เพราะฉันกังวลว่าคุณอาจตกอยู่ในอันตราย… อย่างไรก็ตาม… ฉันดีใจ…. ตอนที่คุณมาหาฉันจริง ๆ …”

วิลสันจับที่ควบคุมแน่นขึ้น และดวงตาของเขารู้สึกอบอุ่น