เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 569

เช้าวันต่อมา เซรีนหยิบซาลาเปามาสองลูกแล้วออกไปโรงพยาบาล เธอไม่ทานอาหารเช้ากับวิลสัน

วิลสันรู้สึกว่าเธอไม่ค่อยสบายใจ หลังจากที่เขาบอกเธอว่าไม่อยากมีลูก

หลังจากที่ทำงานยุ่งในตอนเช้า เซรีนก็ไปทานอาหารกับเพื่อนร่วมงานที่โรงอาหาร

เธอทานอาหารกลางวันกับหัวหน้าพยาบาล และหมอผู้หญิงในแผนกเดียวกัน

หมอถามขึ้นมา "พยาบาล ทำไมวันนี้ลีเดียไม่มาทำงานล่ะ?"

ลีเดียเป็นพยาบาลที่อายุยังน้อยในแผนกของพวกเธอ

พยาบาลคนหนึ่งตอบ "พวกคุณไม่รู้หรอกเหรอว่าลีเดียท้อง? เธอท้องได้ประมาณสามเดือนแล้ว และเธอก็มาตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาลนี้ด้วย"

เซรีนตกใจ "ฉันก็คิดว่าลีเดียยังไม่ได้แต่งงานซะอีก?"

"นั่นแหละที่เป็นปัญหา เธอท้องโดยที่ยังไม่ได้แต่งงาน และนั่นมันยิ่งทำให้ยุ่งยากมากขึ้น แฟนของเธอมีครอบครัวที่แปลก เขาโตมาในตระกูลที่ยากจน และเขาก็ไม่ใช่คนท้องถิ่น เขามาจากที่ ๆ คู่รักจะแต่งงานกันได้ ก็ต่อเมื่อเธอคลอดลูกชาย"

เซรีนยิ่งประหลาดใจมากขึ้น เมื่อเธอได้ยินแบบนั้น "ตอนนี้ยังมีประเพณีแบบนั้นอยู่อีกเหรอ?"

"ฉันรู้ ใช่ไหมล่ะ? ลีเดียเป็นคนดี มีงานทำที่ดี แล้วก็เป็นคนสวยด้วย เธอไปตกหลุมรักผู้ชายที่มีเบื้องหลังแบบนั้นได้ยังไง? เธอต้องตาบอดเพราะความรักแน่"

เพื่อนร่วมงานของเธอส่ายหน้าและถอนหายใจ "แหม ทุกคนก็มีโชคชะตาที่แตกต่างกัน แล้วแฟนของเธอไม่ได้ป้องกันเลยเหรอ? อย่างน้อยพวกเขาก็ควรจะจดทะเบียนสมรสกัน ก่อนที่เธอจะคลอดลูกนะ"

หัวหน้าพยาบาลหัวเราะอย่างเย็นชา "ทุกวันนี้ลีเดียคงไม่น่าสงสารแบบนี้หรอก ถ้าผู้ชายคนนั้นยืนหยัดเพื่อเธอจริง ๆ แต่เธอก็เลือกเขาเป็นแฟนแล้ว เราไม่ควรจะโทษใครเรื่องนี้ นอกจากเธอจะโทษตัวเองที่เลือกคนผิด"

เซรีนตกตะลึงเมื่อได้ยินแบบนั้น

"สาวน้อยลุดด์ คุณอายุยังน้อย อย่าได้ทำผิดพลาดเหมือนลีเดียล่ะ เธอทำลายความสุขของเธอเองเพราะเลือกผู้ชายผิดแบบนั้น! คราวหน้าฉันจะแนะนำคุณให้รู้จักผู้ชายดี ๆ นะ!"

เซรีนกลับมารู้สึกตัว เธอยิ้มอย่างอึดอัด "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมีแฟนแล้ว"

หัวหน้าพยาบาลและหมอพยายามถามข้อมูลจากเธอ "นี่คุณมีแฟนแล้วเหรอ? ทำไมคุณไม่เคยพูดถึงเขามาก่อนเลยล่ะ? เขาเป็นคนในโรงพยาบาลนี้หรือเปล่า?"

"เปล่าค่ะ เขาไม่ได้เป็นคนในโรงพยาบาลนี้"

"คราวหน้าแนะนำเขาให้พวกเรารู้จักด้วยนะ เราจะช่วยคุณตรวจสอบเขาให้"

เซรีนจมอยู่ในความคิดของตัวเอง หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว

วิลสันจะหนีจากความรับผิดชอบ เพราะเขาไม่ชอบเด็กหรือเปล่า? ถ้าหากเซรีนท้องขึ้นมาล่ะ?"

เซรีนส่งข้อความหาเวอเรียน "เวอเรียน ฉันอยากถามอะไรเธอหน่อย? ถ้าผู้ชายรักเธอจริง ๆ เขาจะอยากมีลูกกับเธอหรือเปล่า?"

เวอเรียนตอบทันที "แน่นอนสิ เว้นแต่ว่าเขาไม่อยากให้เธอเจ็บปวดจากการคลอดลูก"

"แล้วถ้าผู้หญิงบอกเขาไปแล้วว่าชอบเด็กล่ะ?"

เวอเรียนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ "ดร.จาร์เร็ต ไม่อยากมีลูกกับเธอเหรอ?"

เซรีนเงียบไป

มันเห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยเหรอ?

เธอรู้สึกเศร้าหลังจากวางโทรศัพท์

ไม่ใช่ว่าเธอสิ้นหวังที่อยากจะมีลูกในตอนนี้ แต่เหตุผลก็คือ วิลสันไม่อยากมีลูก

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลมีลูกอีกคน เขาจึงอยากเลี้ยงทุกคนหลังจากเลิกงาน

เซรีนส่งข้อความหาวิลสัน [แผนกของเรามีกินเลี้ยงคืนนี้ ฉันไม่ได้กลับไปกินข้าวเย็นด้วยนะ]

พวกเขามาถึงที่ร้านอาหาร และผู้อำนวยการก็สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ มีเบียร์และไวน์ขาวอยู่สองสามขวด

"วันนี้ผมอารมณ์ดี สั่งมาได้เลยทุกอย่างที่พวกคุณอยากกิน คนที่ไม่ได้ทำงานคืนนี้ก็ดื่มเหล้าได้เลย ส่วนคนที่ไม่ได้ทำงาน ห้ามดื่มแม้แต่จิบเดียวนะ?!"

"ไม่ต้องห่วงหรอก ผู้อำนวยการ เราไม่อยากดื่มเหล้า แต่เราจะสั่งอาหารเพิ่ม"

"ไม่มีปัญหา กินให้เยอะ ๆ เลยนะ โดยเฉพาะคนที่ผอมอย่างเซรีน แผนกของเรางานยุ่งตลอด คนที่ผอมคงได้เป็นลม ถ้าต้องทำงานหนักทั้งคืน"

วิลสันจับมือเธอแล้วจ้องหน้าเธอ "คุณโกรธผมเหรอ?"

"เปล่า"

"งั้นก็พิสูจน์สิ"

เซรีนพูดไม่ออก

เธอเขย่งเท้า ดึงคอเขาลงมา แล้วจูบริมฝีปากของเขา

แล้วเธอก็รีบเข้าไปนั่งในรถ

วิลสันเดินตามหลังเธอมา

หลังจากกลับมาถึงบ้าน เซรีนก็ไปอาบน้ำ และกลับมาที่เตียงเงียบ ๆ

วิลสันคิดว่าเธอทำตัวแปลก ๆ

ปกติแล้วเธอจะกินมันฝรั่งทอด แล้วนั่งดูทีวีบนโซฟา ทันทีที่กลับถึงบ้าน ทำไมวันนี้ถึงได้เงียบไปล่ะ?"

วิลสันเดินเข้าไปหาเธอที่เตียง เขาเห็นว่าใบหน้าของเธอซีด จึงรู้สึกไม่สบายใจ "คุณรู้สึกไม่ค่อยสบายเหรอ?"

เซรีนกอดหมอน เธอหลับตาแล้วตอบ "ฉันรู้สึกคลื่นไส้นิดหน่อย หลังจากที่กินข้าวแล้ว คงจะรู้สึกดีขึ้นถ้าได้ดื่มน้ำอุ่น"

เขาส่งน้ำอุ่นให้เธอและช่วยเธอ "คุณแน่ใจเหรอ ว่าไม่อยากไปโรงพยาบาล?"

"ตอนนี้ฉันง่วงนอน อย่ารบกวนฉันได้ไหม? ฉันแค่อยากนอน"

วิลสันปล่อยให้เธอนอนหลังจากที่ตัดสินใจแล้วว่าเธอไม่เป็นอะไร

เช้าวันรุ่งขึ้น เซรีนไม่รู้สึกอยากทานอาหาร เธอทานโจ๊กข้าวฟ่าง แล้วขอให้วิลสันไปส่งเธอที่โรงพยาบาล

เซรีนมีน้ำตาลในเลือดต่ำ ปกติแล้วเธอจะทานเยอะ แต่เมื่อคืนกับตอนเช้านี้เธอก็ไม่ได้ทานอะไรมาก เธอรู้สึกหน้ามืดหลังจากที่ทำงานยุ่งในตอนเช้า แล้วเธอก็เป็นลมอยู่หน้าห้องคนไข้