เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 591

เซรีนมองไปที่แม่ของเธอแล้วรู้สึกงุนงง “แม่ไม่ได้เห็นด้วยว่าฉันกับวิลสันจะอยู่ด้วยกันแล้วงั้นเหรอ? เราเคยนอนด้วยกันมาก่อนแล้ว แล้วคืนนี้มันแตกต่างกันอย่างไร? นอกจากนี้ยังไม่มีคนนอกที่นี่ ใครจะรู้ว่าเรากำลังนอนด้วยกัน และใครจะเอาเราไปนินทาล่ะ?”

แม่ของเซรีนถอนหายใจ “ทำไมแกไม่เข้าใจจุดประสงค์ของแม่นะ? แม่ดูเหมือนคนที่กลัวคนอื่นนินทางั้นเหรอ? แก… แกตั้งท้องลูกของเขาอยู่ แกคิดว่าแม่จะถือสาว่าแกจะนอนกับจาร์เร็ตงั้นเหรอ?”

เซรีนทำหน้ามุ่ย “แม่เป็นคนประเภทที่กลัวการเป็นเรื่องอื้อฉาว”

แม่ของเซรีนลดเสียงของเธอลง และพึมพำ “ฉันเกรงว่าพวกแกสองคนจะมีความต้องการกัน และกันตอนที่แกนอนด้วยกัน แกเพิ่งตั้งครรภ์ได้แค่ไม่กี่เดือน และคนหนุ่มสาวมักควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ ถ้าหากพวกแกสองทนความกระหายไม่ได้ และ… และทำร้ายลูกในครรภ์ของแกล่ะ? มันน่าอับอายมากถ้าแกต้องไปโรงพยาบาลเพราะเรื่องแบบนั้น!”

“...แม่! แม่เป็นคนที่จิตใจสกปรกขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

แม่ของเซรีนเม้มริมฝีปากของเธอ “...”

ในฐานะผู้ใหญ่ของเซรีน วิธีที่เธอทำนั้นไม่ค่อยเหมาะสมกับคนรุ่นหลังสักเท่าไหร่

เซรีนหัวเราะกับความคิดที่น่าหัวเราะของแม่ของเธอ และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกวิลสันเกี่ยวกับการปรับเปลี่ยนการนอนของพวกเรา”

“รีบไปบอกเลยเร็วเข้า”

เซรีนเดินไปรอบๆ เพื่อตามหาวิลสัน และแจ้งเขาว่า “คืนนี้ฉันจะนอนกับแม่ คุณต้องนอนกับพ่อของฉันที่เตียงใหญ่ของพวกเขา”

วิลสันขมวดคิ้วเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถึงอย่างไรซะ พวกเขาอยู่ที่บ้านของพ่อแม่ของเธอ มันคงดูมากเกินไปเล็กน้อย ถ้าเขาจะเก็บเธอไว้ข้างตัวเขาตลอดเวลา

ชายหนุ่มยกแขนขึ้น และขยี้ผมของเธอ “ก็ได้”

…

ในตอนกลางคืน เซรีนและแม่ของเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงเดียวกันในขณะที่พูดคุยกัน

แม่ของเธอลูบที่ท้องแบนราบของเซรีนเบา ๆ และบ่นพึมพำว่า “แม่ยุ่งเกินไปที่จะสอนแก และจนถึงตอนนี้ แม่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแกท้องได้กี่เดือนแล้ว”

เซรีนนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาแม่ของเธอ “เกือบสามเดือนแล้ว แม่ หลังจากวิลสันกับฉันแต่งงานกันแล้ว ย้ายไปอยู่บ้านหลังใหญ่กันเถอะ แม่กับพ่อมาอยู่กับพวกเราได้”

แม่ของเซรีนสะกิดจมูกของเธอ “อีกไม่นานแกก็จะแต่งงานแล้ว และเกี่ยวกับเรื่องนี้ แกคิดจะถามจาร์เร็ตก่อนตัดสินใจหรือเปล่า? ถ้าหากจาร์เร็ตไม่เห็นด้วยล่ะ? นอกจากนี้ การหาบ้านหลังใหญ่ในนอร์ท ซิตี้ ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย บ้านในนอร์ท ซิตี้ มีราคาแพงมาก แกไม่ควรพยายามสร้างปัญหาให้จาร์เร็ตนะ”

“วิลสันบอกฉันว่าเขาจะสนับสนุนทุกการตัดสินใจของฉัน นอกจากนี้ มันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายที่จะพาพวกคุณสองคนไปอยู่ด้วยกันกับเรา แม่ช่วยเราทำงานบ้านได้เช่นเตรียมอาหารเช้า แบบนั้นมันจะดีขนาดไหนกัน?”

เซรีนกอดแขนแม่ของเธอแน่นราวกับเด็กน้อยกำลังเคล้าเคลียแม่ของเธอ

แม่ของเธอลูบหัวของเซรีน “แกไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว และอีกไม่นานแกก็กำลังจะได้เป็นแม่คน ทำไมแกยังทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจต่อหน้าแม่อีก อีกไม่นานพวกแกสองคนก็จะเป็นคู่แต่งงานใหม่ ถ้าพ่อกับแม่ย้ายไปที่นอร์ท ซิตี้ ไปอาศัยอยู่กับพวกแกทั้งสอง มันจะยุ่งยากอย่างมาก เซรีนลูกเป็นผู้ใหญ่แล้ว และไม่ใช่เด็ก ๆ อีกต่อไปแล้ว แกควรคิดถึงความรู้สึกของคู่ของแกด้วย”

แม่ของเซรีนไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “นอกจากนี้ พ่อกับแม่ก็เคยชินกับการใช้ชีวิตอยู่ในเมืองนี้แล้ว เรารู้จักคนทั่วทั้งเมือง ถ้าเราย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองกับพวกแก เราคงจะรู้สึกเบื่อมาก เนื่องจากเราจะต้องอยู่บ้านเป็นส่วนใหญ่ และเราก็ไม่รู้จักใครเลยในละแวกนั้น ในวัยของพวกพ่อแม่ กิจวัตรประจำวันของเราแตกต่างจากพวกหนุ่มสาวอย่างพวกแก พวกแกจะมีความสุขไหมถ้าแม่ปลุกแกแต่เช้าทุกวัน? เมื่อเวลาผ่านไป พวกแกสองคนมีแต่จะรู้สึกรำคาญกับการที่เราอยู่ด้วยเท่านั้น”

“ก็ได้ถ้าอย่างงั้น อย่างไรก็ตามเนื่องจากแม่กับพ่อเกษียณแล้ว พวกคุณทั้งคู่มาเยี่ยมเราที่เมืองได้บ่อย ๆ เลยนะ”

แม่ของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าของเซรีน และตอบว่า “แน่นอน อีกไม่นานแกก็จะแต่งงานแล้ว แกต้องทำตัวเป็นผู้ใหญ่ และไม่วิ่งเล่นเหมือนเด็กน้อยที่ยังไม่โตนะ”

จู่ ๆ เซรีนก็ทำหน้าเคร่งขรึม “แม่ นี่คือสิ่งที่คุณต้องการให้เป็นอย่างนั้นหรือ? ทักทายทุกคนด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแบบนี้ทุกวัน?”

“แม่บอกให้แกเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ไม่ใช่บอกให้แกดึงหน้าตึง”

เซรีนเงยหน้าขึ้น และสงสัย “แต่วิลสันเคยบอกฉันว่าฉันสามารถเป็นเด็กน้อยต่อหน้าเขาได้ตลอดไป”

แม่ของเธอจับมือของเซรีนเบา ๆ “เซรีนแม่อยากจะขอโทษแก บางทีการห้ามแกกับจาร์เร็ตจากการอยู่ด้วยกันอาจเป็นการตัดสินใจที่ผิด ถึงแม้ว่าเวลาที่แม่อยู่กับจาร์เร็ตจะแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ แต่หลังจากที่เฝ้าสังเกตเขาในวันนี้ แม่ก็รู้ว่าเขาห่วงใยแกจริง ๆ แม่โชคดีที่แกไม่ได้พลาดผู้ชายคนนี้ในชีวิตของแก แกควรรัก และใส่ใจเขามาก ๆ ในอนาคต”