เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 595

สตีเฟ่นขยับเข้ามาใกล้เซรีน ตัวของเธอสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ และแม้แต่เสียงของเธอก็เริ่มสั่น ไม่เหมือนตัวเธอที่ไม่กลัวอะไรก่อนหน้านี้ "คุณจะทำอะไรนะ?"

“แซด คันทรีมียาพิเศษที่สามารถเปลี่ยนคนที่ไร้เดียงสาที่สุดในโลกให้กลายเป็นนักฆ่าหุ่นเชิดได้”

ดวงตาของเซรีนเบิกกว้างขึ้นทันที “อย่าบังอาจมาแตะต้องตัวฉันนะ!”

“ฉันมองหาอาสาสมัครแบบนี้มาโดยตลอด แต่ยังไม่เจอคนที่เหมาะสมเลย อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เธอก็ปรากฏตัว สาวน้อยโชคชะตานำพาเรามาพบกันจริง ๆ!”

“ใครคือ โชคชะตาที่คุณเจอ!”

อย่างไรก็ตามโชคไม่ดีที่เธอได้มาพบเขา!

สตีเฟ่นมองอย่างเปิดเผยไปที่ดวงตาที่ใสซื่อแต่เต็มไปด้วยความกลัวของเซรีน “ไม่ต้องกลัว มันจะไม่เจ็บ ในไม่ช้าเธอจะเข้าไปอีกโลกหนึ่ง!”

“ไม่... ไอ้ปีศาจ! ในโลกนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีวิธีที่จะเปลี่ยนฉันให้กลายเป็นนักฆ่าได้! ฉันต่างจากแก แกมันคือปีศาจจากขุมนรกที่มืดมิดที่สุด!”

“ไม่ เธอเหมาะมาก เธอเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบ หลังจากกินยานี้แล้ว ยิ่งคน ๆ นั้นไร้เดียงสามากเท่าใด คน ๆ นั้นก็จะยิ่งฆ่าคนอื่นอย่างไม่ลืมหูลืมตาโดยไม่มีความเห็นอกเห็นใจ และจำครอบครัวหรือคนที่รู้จักไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว เธอเป็นเมล็ดพันธ์ และตัวเลือกที่สมบูรณ์แบบ เธอไม่เคยฆ่าใคร และดวงตาของเธอก็สะอาด และบริสุทธิ์...”

“ฉันไม่ต้องการ… ฉันไม่ต้องการ… ไปให้พ้น!”

“ถ้าเธอกลายเป็นนักฆ่าหุ่นเชิด อาเร็ตจะไม่รักเธออีกต่อไป เขาชอบเธอ และรักเธอเพราะเธอมาจากโลกที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับเขา เธอบริสุทธิ์ และเธอมีความอบอุ่น เรียบง่าย และไร้เดียงสาที่เขาปรารถนา”

เซรีนกลัวจนเธอแทบจะร้องไห้ออกมา "คุณต้องการอะไร? ฉันจะไม่ฆ่าคน และฉันจะไม่ฆ่าใคร! อย่าคิดทำแบบนั้นนะ!”

“ไม่ เธอทำได้ เหตุผลที่เธอทำไม่ได้ในตอนนี้ก็คือคุณไม่มีความเกลียดชังในจิตใจ”

เซรีนรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แขนของเธอในขณะที่สตีเฟ่นฉีดยาเข้าไปในร่างกายของเธอ

เซรีนรู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอเริ่มหนัก และอ่อนล้าอย่างมาก... อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างค่อย ๆ มาเข้ามาในร่างกายของเธอ

เธอลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง และใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าของเธอ

“วิล… วิลสัน”

ร่องรอยของความตื่นเต้น และความโล่งอกประกายไปทั่วดวงตาของเซรีน เธอต้องการเอื้อมมือไปกอดชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอ แต่มือทั้งสองข้างของเธอดูเหมือนจะไม่มีแรงเลย

“วิลสัน คุณมาช่วยฉันแล้ว คุณพาฉันกลับบ้านได้ไหม? ฉันกลัว"

วิลสันที่อยู่ตรงหน้าเธอมีดวงตาที่เย็นชา และเยือกเย็น เขาถือใบมีดที่คม และกำลังเดินเข้ามาใกล้เธออย่างช้า ๆ

รอยยิ้มบนใบหน้าของเซรีนหยุดนิ่ง “วิลสัน... คุณกำลังจะทำอะไร?”

“เซรีน ลูกในท้องของคุณจะสร้างความเดือดร้อนให้เราไม่รู้จบ เราต้องปล่อยเด็กคนนี้ไป”