เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 685

ครึ่งปีผ่านไป ฤดูหนาวก็มาถึงอีกครั้ง

วิลสันเชิญเพื่อนฝูงมางานวันเกิดปีแรกของลูกของเขา

ฮีลตันกับครอบครัวมาถึงคฤหาสน์ของวิลสันแล้วก่อนหน้านี้ตอนสิบโมงเช้า เนื่องจากฤดูหนาวที่นอร์ท ซิตี้นั้นหนาวมาก เวอเรียนจึงรีบพาเจลลี่ บีนกับพิกเคิล เข้าไปที่คฤหาสน์ของเขาอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขามาถึงลานหน้าบ้านของเขา

หลังจากที่ฮีลตันจอดรถเสร็จแล้ว เขาก็เดินตามพวกเขาจากด้านหลังเข้าไปในบ้านอย่างช้า ๆ

เซรีนกำลังนั่งอยู่บนพรมกำลังเล่นกับลูกชายของเธอ และทันทีที่ทารกสังเกตเห็นแขก เขาก็ผลักมือของเซรีนออกทันที และเดินเตาะแตะไปทางเจลลี่ บีนกับพิกเคิล

เด็กน้อยเข้าไปหาเจลลี่ บีนคนแรก และกอดเธอทันที

เซรีนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดูสิ เวอเรียน ลูกของฉันชอบเจลลี่ บีนของเธอ เขาพุ่งเข้าไปหาเธอทันทีที่เขาเห็นเธอ”

เวอเรียนมองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ไร้เดียงสาของเด็กน้อย และตั้งใจพูดแซวว่า “น่าเสียดาย ลูกของเธอเพิ่งจะอายุเพียง 1 ขวบ แต่เจลลี่ บีนของเราอายุเจ็ดขวบแล้ว พ่อสามีของฉันไม่ยอมให้เธอคบกับคนที่อายุน้อยกว่าแน่นอน”

พิกเคิลเย้ยหยันและส่งสายตารังเกียจให้เด็กน้อย ในขณะที่เขาพูดเยาะเย้ยว่า “ว้าว เขาพุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของพี่สาวผมทันทีที่เขาเห็นเธอ เมื่อเขาโตขึ้น เขาจะต้องเป็นคนบ้ากามอย่างไม่ต้องสงสัย!”

ทั้งเวอเรียนกับเซรีนต่างก็หัวเราะกับคำพูดของเขา

เวอเรียนลูบหัวลูกชายของเธอในขณะที่เธอแนะนำ "โอ้ พิกเคิล ลูกพูดแบบนี้กับน้องชายของลูกได้ยังไง?"

พิกเคิลดึงมือของเวอเรียนออกอย่างไม่พอใจ เขาขมวดคิ้วด้วยใบหน้าเล็ก ๆ ที่หล่อเหลาของเขาก่อนจะพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “แม่ครับ ผมบอกแม่กี่ครั้งแล้วว่าเลิกลูบหัวผมได้แล้ว ตอนนี้ผมโตแล้ว และถ้าแม่อยากจะลูบหัวใครจริง ๆ แม่ก็ไปลูบหัวพี่โน่น”

พิกเคิลพูดต่อว่า “แล้วเลิกเรียกผมว่าพิกเคิลได้แล้ว มันแย่มาก และมันก็ไม่เหมาะกับบุคลิกของผมเลยแม้แต่น้อย กรุณาเรียกแค่ชื่อผมอย่างเดียวก็พอ”

เวอเรียนไม่แปลกใจกับปฏิกิริยาของลูกชายของเธอ เพราะแม้ในตอนที่เขาอยู่ที่บ้าน เขาก็ยังต้องการให้เวอเรียนเรียกแต่ชื่อของเขาอย่างเดียวเท่านั้น แต่เจลลี่ บีนจะซุกซนอยู่ใกล้หูของเขา และตะโกนเรียกชื่อเล่นของเขาซึ่งทำให้พิกเคิลโกรธมาก

เจลลี่ บีนแนะนำน้องชายของเธอว่า “พิกเคิล นายอายุแค่ 3 ขวบ และยังเป็นเด็กแสบอยู่ ทำไมนายถึงไม่ยอมให้มอนตี้เรียกนายแบบนั้นล่ะ?”

แฮร์ริสันตะคอกกลับไปที่พี่สาวของเขา “เธอนั้นแหละเด็กแสบ! ฉันเหมือนพ่อ ฉันเป็นคนที่มีเกียรติ!”

ฮีลตันได้ยินคำอุทานของลูกชายใจกล้าของเขาทันทีที่เขาเข้ามาในบ้าน เขาพูดว่า “ลูกไม่ชอบให้เรียกว่าพิกเคิลอีกแล้วหรือ?”

เจลลี่ บีนบ่นว่า “พ่อ ชื่อเล่นของน้องคือพิกเคิลแต่เขาไม่ยอมให้หนูหรือมอนตี้เรียกแบบนั้น!”

พิกเคิลคร่ำครวญกับฮีลตันด้วยท่าทางไร้เดียงสา “พ่อ แม่และพี่สาวของผมเอาแต่เรียกผมว่าพิกเคิลตลอด ผมอายมากกับชื่อนั้น”

ฮีลตันตอบไปที่เขาอย่างไม่ใส่ใจว่า “ให้ตายเถอะ ลูกอายุเท่าไหร่ และลูกเป็นอะไรนักหนากับความทะนงตนนั้น?”

แฮร์ริสันตอบว่า “ฮึ่ม ตอนนี้ผมเข้าใจพ่อแล้ว! พ่อ คุณเป็นทาสภรรยากับลูกสาวของพ่อ! เมื่อไหร่ที่คุณจะสามารถยกระดับสถานะของตัวเองในลำดับชั้นของครอบครัวของเราได้กัน?! อ๊าาาา!”