เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 690

รูบี้ดูเวลาเมื่องานเลี้ยงใกล้จบ มันเป็นเวลา 21.55 น.

เหลือเวลาอีกห้านาที ที่ระเบิดขององค์กรไลท์ที่ซ่อนไว้จะทำงาน และเริ่มการซุ่มโจมตี

รูบี้มองรองเท้าส้นสูงที่เธอใส่ แม้ว่าเธอจะหัดใส่รองเท้าส้นสูงพวกนี้แล้ว ถ้าตอนที่ระเบิดทำงานขึ้นมาเธอต้องวิ่งหนีเอาตัวรอด ถึงเธอจะมั่นใจในความสามารถของเธอ แต่ก็คงหลีกเลี่ยงการกระแทกไม่ได้ อาจมีการได้รับบาดเจ็บและต้องหลีกเลี่ยงการเสียชีวิต

'บ้าชะมัด นี่มันเป็นภารกิจแบบไหนกัน? องค์กรไลท์จะสละชีวิตของเธอด้วยหรือไง?'

21.58 น.

แขกในงานเริ่มเดินออกมาจากงานเลี้ยง

รูบี้เหลือบมองเบลนที่กำลังสนทนากับโอล เค ตรงหัวมุม

โอล เคกระซิบกับเบลน "ท่านครับ มีคนซ่อนระเบิดที่ด้านนอกอาคารนี้ เหลือเวลาประมาณหนึ่งนาทีกับอีกสามสิบวินาที ก่อนที่จะระเบิด"

สายตาของเบลนเย็นชาเมื่อเขาสั่ง "อพยพทุกคนออกจากที่นี่"

"ครับท่าน ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ"

ใช้เวลาไม่นาน ที่โอล เค จะพาแขกทุกคนออกมาจากงานเลี้ยง เบลนมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือของเขา เหลือเวลาอีกยี่สิบวินาที

เขาตรวจดูในห้องจัดงาน และเห็นว่ายังมีหญิงสาวอยู่ในนั้น

รูบี้นั่งอยู่ในห้องอย่างใจเย็น เธอถอดรองเท้าส้นสูงออก และถูเท้าที่บวมและแดง

เบลนขมวดคิ้ว เขารีบเข้าไปหาเธอแล้วสั่งเธอเสียงเย็นชา "รีบออกไปจากที่นี่ซะ"

รูบี้ไม่เพียงแค่ไม่ขยับ แต่เธอยังตอบยั่วยวนเขา "นี่คุณไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ? ไม่เห็นหรือไงว่าฉันเจ็บเท้าน่ะ? ฉันจะพักที่นี่หน่อยไม่ได้หรือไง? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?"

ผ่านไปสิบวินาทีแล้ว

เบลนหมดความอดทน เขารีบอุ้มรูบี้ขึ้นบนบ่าเหมือนแบกกระสอบข้าวแล้วบ่น "เป็นตัวยุ่งจริง ๆ !"

รูบี้ถูกชายหนุ่มอุ้มโดยไม่ทันตั้งตัว เธอบ่นเขา "นี่! คุณจะมาลวนลามฉันตอนที่ไม่มีใครเห็นไม่ได้นะ! ปล่อยฉันลงนะ!"

"เงียบเถอะถ้าคุณยังอยากมีชีวิตอยู่!"

ถึงรูบี้จะไม่พอใจในความหยิ่งยโสของเขา แต่เธอก็ยิ้มเมื่อชายหนุ่มหลงกลเธอแล้ว

เบลนรีบวางรูบี้ลงเมื่อเขาออกมาจากห้องจัดงาน แต่รูบี้ก็วิ่งกลับไปด้วยเท้าเปล่า

เบลนมองหญิงสาวที่หมดสติในอ้อมแขนของเขา เขาขมวดคิ้วและคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้ได้สร้างปัญหาอย่างมาก!

โอล เควิ่งเข้ามาหาเขาอย่างกระวนกระวาย "ท่านครับ บาดเจ็บหรือเปล่า? เป็นอะไรไหมครับ?"

เบลนก้มลงมองหญิงสาวแล้วสั่งเขา "พาเธอไปโรงพยาบาลด้วย"

โอล เคพยักหน้า "ได้ครับ"

หลังจากเข้าไปนั่งในรถ พวกเขาก็ออกเดินทางไปโรงพยาบาล

โอล เคมองชายหนุ่มที่นั่งด้านหลังผ่านกระจกมองหลัง ถึงใบหน้าของเบลนจะไม่ได้แสดงความรู้สึก แต่เขาก็เหมือนจะมีความรู้สึกให้หญิงสาวที่นอนบนตักของเขา

โอล เค อดพูดขึ้นมาไม่ได้ "ท่านครับ นี่เป็นครั้งแรกนะครับที่ช่วยคนแปลกหน้า"

แล้วคนแปลกหน้าก็ยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย...

เบลนยิ้มเยาะแล้วตอบ "ยัยนี่โง่เกินไป ฉันไม่อยากเห็นใตรตายเพราะความโง่ของตัวเอง"

โอล เคพูดกับตัวเอง 'ขอเถอะ คุณหลงรักสาวน้อยคนนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่กล้ายอมรับความจริงล่ะ!'