เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 72

ก่อนที่จะไปที่บริษัท เวอเรียนได้ไปที่ร้านขายยาซึ่งอยู่ชั้นล่างของอาคารฟัดด์ กรุ๊ป เพื่อซื้อยาคุม

ในช่วงเช้าลิฟต์สำหลับพนักงานทั่วไปหลายตัวในบริษัทอยู่ระหว่างการซ่อมบำรุง ช่วงเช้าเป็นช่วงเวลาเร่งด่วนสำหรับการทำงาน นอกจากนี้ เวอเรียน ยังถูกบังคับให้ 'ออกกำลังกายอย่างหนัก' เมื่อคืนส่งผลให้ร่างกายไม่แข็งแรงดังนั้นเธอจึงไม่สามารถต่อสู้กับผู้คนเพื่อเข้าไปในลิฟต์ได้ เธอมองไปที่นาฬิกา และคิดว่าวันนี้เธอคงจะสายไปอีกแล้ว แนนซี่ เดินมาอยู่ข้าง ๆ เธอ ริมฝีปากสีแดงของหล่อนก็โค้งขึ้นด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับกระซิบเพื่อยั่วโมโห “ฉันได้ยินมาว่าเธอทะเลาะกับฮีลตัน เมื่อคืนนี้เหรอ?”

เวอเรียน เม้มริมฝีปากและใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป เธอเห็นแนนซี่ กดปุ่มของลิฟต์พิเศษด้วยนิ้วเรียวยาวของหล่อนขณะที่เธอเยาะเย้ยเบา ๆ "แล้วเจอกันนะ ฉันคงจะต้องไปก่อนไม่เหมือนกับเธอที่ต้องรอลิฟต์ที่นี่"

ประตูลิฟต์พิเศษกำลังจะเปิดออก แนนซี่ ซึ่งก้าวเดินอย่างมั่นใจด้วยส้นสูงจิมมี่ ชู รุ่นลิมิเต็ดของเธอ เธอเดินไปรอหน้าลิฟต์พิเศษตัวนี้ซึ่งมันเรียกความสนใจจากคนที่ยื่นอยู่ใกล้ ๆ มามองที่เธอด้วยความอิจฉาของทุกคน เธอหันไปหาเวอเรียน และยิ้มยั่วเธอ

เมื่อประตูลิฟต์พิเศษเปิดออกสายตาของ เวอเรียน ก็บังเอิญได้เห็น ฮีลตัน ที่อยู่ในลิฟต์ด้วยโดยไม่คาดคิด

ดวงตาสีเข้มของเขาลึกล้ำและเย็นชาจนมองไม่เห็นอารมณ์ใด ๆ ของเขาได้เลย เมื่อประตูลิฟต์กำลังจะปิดอีกครั้งจู่ ๆ แขนเรียวยาวของเขาก็ยื่นมากั้นประตูลิฟต์

ประตูลิฟต์พิเศษเปิดออกอีกครั้ง และเขาที่อยู่ข้างในก็จับจ้องไปที่ เวอเรียน "เข้ามา"

ในคำพูดของ ฮีลตัน เขาไม่ได้กล่าวถึงใครเป็นพิเศษ มีพนักงานหญิงหลายคนยืนอยู่กับเวอเรียน ด้านนอก หัวใจของพวกเขาเต้นรัว และดวงตาของพวกเขาก็กลายเป็นฟองสีชมพูโรแมนติก พวกเขาคิดว่า ฮีลตัน กำลังเรียกพวกเขา พวกเขาเข้าใกล้ลิฟต์อย่างเขิน ๆ แต่ คุซ หยุดพวกเขาจากลิฟต์ เขาพูดด้วยสีหน้าแข็งทื่อ “ไม่ใช่เธอ แต่หมายถึงเธอคนนั้นต่างหาก”

คุซ ยื่นมือออกไปชี้ไปที่เวอเรียน โดยตรงเวอเรียน ได้ตกตะลึงและยืนอยู่ข้างประตูลิฟต์อย่างอึ้ง เธอไม่ได้วางแผนที่จะเข้าไปในลิฟต์พิเศษ เธอยอมแออัดอยู่ในลิฟต์พนักงานมากกว่าที่จะอยู่ในลิฟต์ตัวเดียวกันกับ ฮีลตัน และ แนนซี่ เธอไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของใคร

เมื่อเห็นเวอเรียน ยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว ฮีลตัน ก็ไม่พอใจเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดอย่างอดรนทนไม่ได้ด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ฉันบอกให้เข้ามา”

เวอเรียน กำหมัดแน่น เธอรู้สึกโกรธและมีความคับแค้นใจอยู่แล้ว ตอนนี้เขาสั่งเธอเช่นนั้นเธอก็โกรธมากขึ้น ถ้าเธอไม่เข้าไปเขาก็อาจจะยุ่งกับเธอมากกว่าเดิม เธอไม่ควรขัดคำสั่งของเขาต่อหน้าพนักงานเหล่านี้ ดังนั้นเธอจึงจำใจพาตัวเองก้าวเข้าไปในลิฟต์พิเศษ

เมื่อประตูลิฟต์กำลังปิดลงอีกครั้ง เวอเรียน ก็ได้ยินเสียงที่ดูดูถูกเหยียดหยามและสงสัยอยู่ข้างนอกเข้า

"เธอเป็นใครทำไมเธอถึงได้รับการปฏิบัติแบบเดียวกับผู้จัดการแซนเดอร์ ให้ขึ้นลิฟต์ของท่านประธานไปชั้นบนด้วย"

"นั่นไม่ใช่ เวอเรียน แฟนของ เจนเซ่น เหรอ? ทำไมเธอถึงมีได้ความสัมพันธ์ที่น่าสงสัยกับท่านประธานได้ล่ะ"

"เธอเป็นแค่ผู้หญิงชั้นต่ำจริง ๆ ทั้งที่เธอมีเจ้าของอยู่แล้วยังมีหน้ามาอ่อยผู้ชายคนอื่นอีก!"

...

ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดสนิทเสียงซุบซิบจากข้างนอกก็หายไปด้วย

ฮีลตัน ยืนอยู่ที่ด้านในสุดของลิฟต์เวอเรียน และ แนนซี่ เข้าไปมาทีหลังจึงยืนอยู่ที่หน้าลิฟต์

บรรยากาศในลิฟต์เงียบแปลก ๆ เวอเรียน จ้องไปที่ตัวเลขสีแดงบนหน้าจอลิฟต์ที่เพิ่มขึ้นทีละชั้นเธอได้แต่หวังให้มันเคลื่อนที่เร็วขึ้น

ลิฟต์มาถึงชั้นหกสิบในทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก เวอเรียน ก็รีบเดินออกจากลิฟต์ราวกับว่ามันเป็นการทรมานอย่างมากที่เธอต้องอยู่ในลิฟต์นี้ต่อไปอีกแม้แต่วินาทีก็ทนไม่ได้ แนนซี่ ก็เดินออกจากลิฟต์ ประตูลิฟต์ก็ได้ปิดลงอีกครั้ง ในขณะนี้ คุซ สังเกตเห็นใบหน้าของฮีลตัน และถามอย่างระมัดระวังว่า "เจ้านาย คุณจะปล่อยเรื่อง คุณมอนท์ ไว้อย่างนี้เหรอครับ?"

ภายใต้สายตาของทุกคนเขาได้เรียก เวอเรียน ให้เข้าไปในลิฟต์พิเศษสำหรับประธาน มันเท่ากับว่าเขาได้บอกทุกคนอย่างชัดเจนว่า เวอเรียน มีสถานะพิเศษ ความคิดของเจ้านายนั้นยากที่จะคาดเดา เขาคิดว่า ฮีลตัน จะถือโอกาสพา เวอเรียน ไปด้วยเพื่ออยู่ในห้องทำงานของเขาด้วยกันสักพักซะอีก แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ เช่นนี้

ในลิฟต์ทั้งสองคนไม่มีการสื่อสารต่อกัน

พวกเขาไม่ได้สบตาด้วยซ้ำ

ฮีลตัน ไม่แลตามองและดวงตาของเขาก็เย็นชาและสงบ ริมฝีปากบางของเขาเปิดออกอย่างไม่แยแส "ถ้าฉันไม่ปล่อยเธอไปทำงาน หรือว่าคุณอยากไปช่วยเธอทำงานอย่างนั้นเหรอ?"

"... "

คุซ น้ำท่วมปากพูดไม่ออก และถูจมูกตัวเองอย่างแก้เก้อ