เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 722

คืนนั้นรูบี้นอนหลับสนิท

ชายหนุ่มที่อยู่ข้างเธอออกไปแล้ว ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา

รูบี้หยิบเสื้อเชิ๊ตสีขาวที่เบลนถอดทิ้งไว้ขึ้นมาใส่ และสวมกางเกงขาสั้น ก่อนจะเดินออกมาข้างนอกถ้ำ

ทันทีที่เธอออกมาจากถ้ำ เธอก็เห็นเบลนม้วนขากางเกงขึ้นมา เขายืนอยู่ในลำธารและกำลังใช้ฉมวกจับปลา

ไม่สงสัยเลยว่าเบลนนั้นดูหล่อมาก เขาดูเหมือนกำเนิดมาจากตระกูลของชนชั้นสูง เขาดูมีเสน่ห์ต่างจากวิลสัน วิลสันนั้นดูเย็นชาและห่างเหิน ในขณะที่เบลนนั้นดูดีมาก เขาดูเหมือนคนที่รักธรรมชาติและรักอิสระ แต่ความมีอำนาจของเขานั้นเปล่งรัศมี เมื่อเขาอยู่ในตำแหน่งที่มีอิทธิพลในบางครั้ง เขามีความเด็ดเดี่ยวของคนที่ต้องทำการตัดสินใจเรื่องใหญ่

เขาเป็นชายที่มีเสน่ห์ที่สุด

ผู้บัญชาการของเธอเอาความมั่นใจมาจากไหน ที่บอกให้เธอมาล่อลวงเบลน? หากมันเป็นไปตามนั้น สถานการณ์คงกลับตาลปัตร

ไม่แน่ใจว่าใครล่อลวงใคร

เธอมองขาที่ยาว และขากางเกงที่ม้วนขึ้นมาของชายหนุ่ม เผยให้เห็นถึงน่องที่แข็งแรงของเขา เธอมองร่างกายของเขา จนไปหยุดอยู่ตรงใบหน้าอันเหล่าของเขา เขาเป็นแบบอย่างของชายหนุ่มที่ดีพร้อม

เบลนจับปลาได้หลายตัว

เขาถามเธอ "คุณชอบปลาหรือเปล่า?"

"ก็ชอบนะ แต่ฉันไม่ชอบฆ่าและไม่ชอบย่างปลา"

เขามองเธอที่เริ่มขี้เกียจ "ยอมรับมาเถอะ ว่าคุณแค่กินอย่างเดียว"

รูบี้วางคางไว้บนมือของเธอและมองเขาย่างปลา เธอเม้มปากแล้วพูดด้วยท่าทางไร้กังวล "คุณรู้จักฉันดีที่สุด แล้วฉันก็มีแฟนที่ฉลาดอีกด้วย คุณคงไม่ได้แสดงความสามารถหรอก ถ้าฉันทำทุกอย่างด้วยตัวเอง"

เบลนพูดอืมเบา ๆ เขารู้ว่าเธอพูดประจบ แต่เขาก็ชอบ

เขาย่างปลาบนตะแกรง มีเสียงฉู่ฉี่ดังขึ้นมาในอากาศ หลังจากนั้นก็มีกลิ่นหอมลอยเข้ามาแตะจมูกของรูบี้

"กลิ่นหอมจังเลย ผู้บัญชาการเบลน คุณย่างปลาเก่งนะเนี่ย"

เบลนตอบด้วยความมั่นใจ "เราอยู่ไม่รอดด้วยการกินแค่อาหารแห้งและบิสกิตหรอก ตอนที่เรามาทำภารกิจ โดยเฉพาะในพื้นที่ที่เป็นป่าและทะเล ส่วนมากเราจะกินปลาย่างกัน"

เมื่อปลาสุกแล้ว เบลนก็ยื่นปลาย่างให้หญิงสาวที่พิงไหล่ของเขา "กินสิ"

รูบี้ชมเขาและเคี้ยวปลาย่างที่หอมฉุยไปด้วย "คุณย่างปลาเก่งเหมือนที่พวกเขาบอกเลย แต่...เรามาอยู่ที่นี่สองสามวัน อย่าบอกนะว่าเราจะกินปลาย่างกันวันละสามมื้อน่ะ"

"ไม่หรอก มีอาหารอย่างอื่นอยู่ในถ้ำ และยังมีผักกับผลไม้อีกเยอะในอีส แวลลี่ เดี๋ยวเราค่อยไปเลือกทีหลัง"

"ที่คุณพาฉันมาที่นี่ เพราะจะให้ฉันได้ใช้ชีวิตที่เรียบง่ายสินะ"

เบลนเลิกคิ้วขึ้นแล้วหัวเราะเบา ๆ "ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมใช้ฃีวิตอยู่ข้างนอกคฤหาสน์ยังไง"

"คุณแค่บอกการใช้ชีวิตของคุณคราวหน้าก็ได้ คุณไม่ต้องให้ฉันได้มาเห็นเองหรอก"

เขาคิดในใจ 'เป็นเด็กสาวไร้เดียงสาจังนะ เธออาจต้องเสียสละในการมาเที่ยวครั้งนี้แล้วล่ะ เธอกินปลาที่แฟนของเธอย่าง และยังมีความสุขกับทิวทัศน์ที่สวยงามของอีสฮิล แวลลี่ อีก'

แต่รูบี้ไม่ได้ไร้เดียงสาเลย เธอเคยมาที่อีสฮิล แวลลี่ แล้วหลายครั้ง และกินปลาย่างไปหลายตัว ตอนที่เธอมาทำภารกิจ

ถ้าตัวตนที่แท้จริงของเธอถูกเปิดเผย และถ้ามันยังเป็นไปได้ดีอยู่ เธอคงแสดงฝีมือการย่างปลาให้เขาเห็นเหมือนกัน

เธอโรยผงยี่หร่าและพริกลงบนปลาย่าง นั่นเป็นวิธีกินที่ถูกต้อง

เธอกินปลาไปประมาณสามถึงสี่ตัว ริมฝีปากของเธอแดงเพราะผงพริก ยิ่งทำให้ดูน่าหลงใหลมากขึ้น

เบลนดึงเธอเข้ามากอด แล้วก้มลงจูบเธอ

พวกเขาอยู่กลางป่าในภูเขา สิ่งเดียวที่เขาเห็นก็คือหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาที่ล้อมรอบไปด้วยทิวทัศน์ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขากำลังหลงรักกันอย่างถอนตัวไม่ขึ้น จึงเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะจูบและกอดกัน

รูบี้ที่กำลังวิ่งอยู่ เหลือบมองชายที่กำลังตามล่าพวกเขา แม้ว่าเขาจะสวมหน้ากาก ดวงตาของเขากลับดูคุ้นเคย เธอรู้ว่าเขาคือวิลสันทันทีที่เธอมองตาเขา

วิลสันเหลือบมองเธอ ดูเหมือนว่ารูบี้จะเข้าใจ แม้ว่าตอนนี้ผู้บัญชาการของพวกเขาจะสั่งให้มาตามล่าพวกเขา เขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเบลน ดูเหมือนว่าสตีเฟ่นไม่ได้ต้องการแค่เอาชีวิตของเขา เขาอาจมีแผนการบางอย่างที่ใหญ่กว่านั้น

แต่ทำไมสตีเฟ่นถึงได้ส่งวิลสันมาตามล่าพวกเขาตอนนี้?

ยังคงมีการยิงกันอย่างต่อเนื่อง

ฝีมือของเบลนกับวิลสันนั้นสูสีกันมาก แต่เบลนมีศัตรูที่เป็นสายลับ ที่เธอไม่สามารถเปิดเผยฝีมือให้เขาเห็นได้ เธอจึงขยับออกห่างจากเขา

วิลสันยิงไปที่รูบี้ตอนที่พวกเขากำลังวิ่ง

เบลนหันมาและรีบดึงเธอเข้ามากอด กระสุนยิงถูกหลังของเขา

รูบี้ตกใจ เธอรีบพยุงเบลน "ผู้บัญชาการเบลน เป็นอะไรหรือเปล่า?"

รูบี้ถือปืนขึ้นมาแล้วยิงไปที่วิลสัน ที่กำลังวิ่งเข้ามาหาพวกเขา

วิลสันหยุดวิ่งตามพวกเขาหลังจากที่ทำภารกิจสำเร็จ เขาแกล้งทำเป็นมองเบลนกับรูบี้ หลังจากที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในป่า

ทั้งสองคนจึงปลอดภัยหลังจากที่วิลสันไปแล้ว

เบลนรับลูกกระสุนแทนรูบี้ หลังของเขาเปียกโชกไปด้วยเลือด

"ผู้บัญชาการเบลน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?"

เบลนส่ายหน้า "มันไม่ได้ยิงโดนจุดสำคัญ ไม่ต้องห่วงหรอก แค่พาผมกลับไปที่ซ่อนลับของเราก็พอ"

"ตกลง"