เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 755

วิลสันเห็นเซรีนยืนพิงประตู เธอกำลังแอบฟังเมื่อเขาออกมาจากห้อง เธอดูเหมือนอาชญากร

วิลสันแตะหลังคอเสื้อของภรรยาและพาเธอมาข้างล่าง ราวกับว่าเขากำลังหิ้วลูกไก่

เซรีนถามด้วยความสงสัย "พวกคุณคุยอะไรกันในห้องทำงานเหรอ?"

"ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก"

"แล้วทำไมรูบี้ถึงอยู่ในห้องคนเดียว เหมือนเพิ่งรู้ความจริงที่ถูกเปิดเผยล่ะ?"

วิลสันก้มลงมองใบหน้าที่น่ารักของเธอ ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูเธอ "บางทีเธอคงกำลังคิดจะลักพาตัวสามีของคุณอยู่ก็ได้นะ"

ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เธอก็กอดอกแล้วบ่น "ฝันไปเถอะ! ถ้าเธอกล้าลักพาตัวคุณ ฉันจะสู้กับเธอ!"

วิลสันขำ เขามองท่าทางอวดดีของเธอแล้วถาม "คุณจะสู้กับเธอยังไงล่ะ? ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอพกปืนมาด้วย?"

"ฉัน...ฉันก็จะเกาะขาเธอ ห้ามไม่ให้เธอไป!"

"โอ้ ที่รัก คุณห้ามได้ไม่เกินสามวินาทีหรอก"

เซรีนเม้มปากและกอดเอววิลสัน ก่อนจะบอกเขา "ฉันไม่ให้เธอเอาตัวคุณไปหรอก!"

วิลสันลูบศีรษะหญิงสาวที่กำลังซบอกเขา "เธอเอาตัวผมไปไม่ได้หรอก และผมก็จะไม่ไปกับเธอด้วย"

รูบี้ใช้เวลาคิดเรื่องทุกอย่างอยู่ในห้องทำงาน ประมาณครึ่งชั่วโมง

เธอไม่ออกมาจากห้องแม้แต่ครั้งเดียว

เซรีนแอบมองไปที่ห้องทำงานบ่อย ๆ

"เกิดอะไรขึ้นกับรูบี้หรือเปล่า เธอคงไม่ทำอะไรโง่ ๆ ในนั้นหรอกนะ?"

"เธอกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เดี๋ยวเธอก็ดีขึ้น ไม่ต้องห่วงหรอก"

ในห้องทำงาน

รูบี้กำลังจ้องกล่องโลหะขนาดเล็กที่มีรูปวาดสีน้ำมันอยู่บนกล่อง แล้วเปิดกล่องออก

มีรูปเธอกับเบลนที่ถ่ายด้วยกัน เธอเห็นเวลาที่แสดงอยู่บนด้านขวาของรูปถ่าย มันถ่ายไว้เมื่อสิบปีก่อน

หญิงสาวในรูปดูไร้เดียงสา ถึงเธอจะค่อนข้างสวยแต่ก็ยังมีความเป็นเด็กอยู่ เธอพิงศีรษะบนไหล่ของชายหนุ่มรูปงาม รอยยิ้มของเธอดูเจ้าเล่ห์

ชายหนุ่มไม่ได้ดูเปลี่ยนไปจากเมื่อสิบปีก่อนเลย เขาดูสง่างามและมีเสน่ห์เหมือนเจ้าชาย เป็นใครก็คงตกหลุมรักเขาทันที

รูบี้มองรูปถ่ายสักพักก่อนจะสูดลมหายใจเข้า และดูของอย่างอื่นในกล่อง

มีปืนพกสีเงินอยู่ในกล่อง มันดูเหมือนเป็นปืนที่สั่งทำ ด้ามปืนประดับด้วยเพชรเล็ก ๆ ปืนกระบอกนี้ต้องเป็นของขวัญสำหรับผู้หญิง เพราะมันสวยมาก

บางทีอาจเป็นของขวัญที่เบลนให้เธอในตอนนั้น

ยังมีหวีไม้ที่ดูธรรมดาอยู่ในกล่อง

มีผมติดอยู่ระหว่างซี่หวีสองสามเส้น

เธอรู้ว่ารูปถ่ายและปืนพกนั้น มีความเกี่ยวข้องกับเธอ

เธอเคยใช้หวีนี้มาก่อนเหรอ?

รูบี้เลิกคิ้ว มีกระสุนปืนในกล่องที่ทำให้เธอสะดุดตา

ทำไมลูกกระสุนเพียงลูกเดียว มันมีค่าถึงขนาดต้องเก็บไว้ในนี้ด้วยเหรอ?

เธอมีคำถามมากมาย แต่ในใจเธอกลับว่างเปล่า มีเพียงคนเดียวที่ตอบคำถามเธอได้ และคนที่ฟื้นความทรงจำให้เธอได้นั้น ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเบลน

แต่ว่าหลังจากที่รู้เรื่องทั้งหมดนี้แล้ว เธอไม่รู้ว่าจะไปสู้หน้าเบลนได้ยังไง

รูบี้ออกมาจากห้องระหว่างอาหารเย็น

วิลสันกับเซรีนเตรียมอาหารเย็นไว้แล้ว

เซรีนโบกมือเรียกแล้วบอกเธอ "ได้เวลากินข้าวแล้ว รูบี้"

รูบี้มองไปที่โต๊ะอาหารด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะพูดกับวิลสัน "ขึ้นมาข้างบนหน่อย มีเรื่องที่ฉันต้องคุยกับคุณ"