เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 755

วิลสันเห็นเซรีนยืนพิงประตู เธอกำลังแอบฟังเมื่อเขาออกมาจากห้อง เธอดูเหมือนอาชญากร

วิลสันแตะหลังคอเสื้อของภรรยาและพาเธอมาข้างล่าง ราวกับว่าเขากำลังหิ้วลูกไก่

เซรีนถามด้วยความสงสัย "พวกคุณคุยอะไรกันในห้องทำงานเหรอ?"

"ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก"

"แล้วทำไมรูบี้ถึงอยู่ในห้องคนเดียว เหมือนเพิ่งรู้ความจริงที่ถูกเปิดเผยล่ะ?"

วิลสันก้มลงมองใบหน้าที่น่ารักของเธอ ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูเธอ "บางทีเธอคงกำลังคิดจะลักพาตัวสามีของคุณอยู่ก็ได้นะ"

ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เธอก็กอดอกแล้วบ่น "ฝันไปเถอะ! ถ้าเธอกล้าลักพาตัวคุณ ฉันจะสู้กับเธอ!"

วิลสันขำ เขามองท่าทางอวดดีของเธอแล้วถาม "คุณจะสู้กับเธอยังไงล่ะ? ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอพกปืนมาด้วย?"

"ฉัน...ฉันก็จะเกาะขาเธอ ห้ามไม่ให้เธอไป!"

"โอ้ ที่รัก คุณห้ามได้ไม่เกินสามวินาทีหรอก"

เซรีนเม้มปากและกอดเอววิลสัน ก่อนจะบอกเขา "ฉันไม่ให้เธอเอาตัวคุณไปหรอก!"

วิลสันลูบศีรษะหญิงสาวที่กำลังซบอกเขา "เธอเอาตัวผมไปไม่ได้หรอก และผมก็จะไม่ไปกับเธอด้วย"

รูบี้ใช้เวลาคิดเรื่องทุกอย่างอยู่ในห้องทำงาน ประมาณครึ่งชั่วโมง

เธอไม่ออกมาจากห้องแม้แต่ครั้งเดียว

เซรีนแอบมองไปที่ห้องทำงานบ่อย ๆ

"เกิดอะไรขึ้นกับรูบี้หรือเปล่า เธอคงไม่ทำอะไรโง่ ๆ ในนั้นหรอกนะ?"

"เธอกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เดี๋ยวเธอก็ดีขึ้น ไม่ต้องห่วงหรอก"

ในห้องทำงาน

รูบี้กำลังจ้องกล่องโลหะขนาดเล็กที่มีรูปวาดสีน้ำมันอยู่บนกล่อง แล้วเปิดกล่องออก

มีรูปเธอกับเบลนที่ถ่ายด้วยกัน เธอเห็นเวลาที่แสดงอยู่บนด้านขวาของรูปถ่าย มันถ่ายไว้เมื่อสิบปีก่อน

หญิงสาวในรูปดูไร้เดียงสา ถึงเธอจะค่อนข้างสวยแต่ก็ยังมีความเป็นเด็กอยู่ เธอพิงศีรษะบนไหล่ของชายหนุ่มรูปงาม รอยยิ้มของเธอดูเจ้าเล่ห์

ชายหนุ่มไม่ได้ดูเปลี่ยนไปจากเมื่อสิบปีก่อนเลย เขาดูสง่างามและมีเสน่ห์เหมือนเจ้าชาย เป็นใครก็คงตกหลุมรักเขาทันที

รูบี้มองรูปถ่ายสักพักก่อนจะสูดลมหายใจเข้า และดูของอย่างอื่นในกล่อง

มีปืนพกสีเงินอยู่ในกล่อง มันดูเหมือนเป็นปืนที่สั่งทำ ด้ามปืนประดับด้วยเพชรเล็ก ๆ ปืนกระบอกนี้ต้องเป็นของขวัญสำหรับผู้หญิง เพราะมันสวยมาก

บางทีอาจเป็นของขวัญที่เบลนให้เธอในตอนนั้น

ยังมีหวีไม้ที่ดูธรรมดาอยู่ในกล่อง

มีผมติดอยู่ระหว่างซี่หวีสองสามเส้น

เธอรู้ว่ารูปถ่ายและปืนพกนั้น มีความเกี่ยวข้องกับเธอ

เธอเคยใช้หวีนี้มาก่อนเหรอ?

รูบี้เลิกคิ้ว มีกระสุนปืนในกล่องที่ทำให้เธอสะดุดตา

ทำไมลูกกระสุนเพียงลูกเดียว มันมีค่าถึงขนาดต้องเก็บไว้ในนี้ด้วยเหรอ?

เธอมีคำถามมากมาย แต่ในใจเธอกลับว่างเปล่า มีเพียงคนเดียวที่ตอบคำถามเธอได้ และคนที่ฟื้นความทรงจำให้เธอได้นั้น ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเบลน

แต่ว่าหลังจากที่รู้เรื่องทั้งหมดนี้แล้ว เธอไม่รู้ว่าจะไปสู้หน้าเบลนได้ยังไง

รูบี้ออกมาจากห้องระหว่างอาหารเย็น

วิลสันกับเซรีนเตรียมอาหารเย็นไว้แล้ว

เซรีนโบกมือเรียกแล้วบอกเธอ "ได้เวลากินข้าวแล้ว รูบี้"

รูบี้มองไปที่โต๊ะอาหารด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะพูดกับวิลสัน "ขึ้นมาข้างบนหน่อย มีเรื่องที่ฉันต้องคุยกับคุณ"

เบลนลุกขึ้นแล้วตอบเขา "อ้อ เธอต้องมาแน่"

ไนน์สงสัยเมื่อมองเบลนเดินจากไป เขาถามเบลน "คุณมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ ผู้บัญชาการ? ถ้ามันกลายเป็นว่าผู้หญิงคนนั้นไร้หัวใจล่ะ?"

เบลนโบกแขนด้วยท่าทางสบาย ๆ ให้ไนน์ที่อยู่ข้างหลังเขา เขาตอบ "ถ้ามันเป็นแบบนั้น ก็ปล่อยให้เป็นไปตามนั้นเถอะ ถือว่าฉันตาบอด และเสียเวลาไปรักเธอก็แล้วกัน"

'อืม เขาไม่ได้กังวลเลย'

ไนน์โยนขวดเปล่าทิ้งและกำลังจะกลับไปที่ห้อง แล้วสัญญาณเตือนที่ฐานก็เริ่มส่งเสียงดัง

มันเป็นการประกาศเตือน

[แจ้งเตือน แจ้งเตือน มีเครื่องบินใบพัดคู่ที่ไม่สามารถระบุได้ ตอนนี้กำลังเข้ามาใกล้ฐาน ด้วยระยะห่างหนึ่งหมื่นไมล์ เจ้าหน้าที่ทุกคนให้มารวมตัวกัน และเตรียมพร้อมทันที...]

แสงไฟจากเครื่องส่งสัญญาณเสียงของเฮลิคอปเตอร์ กระพริบอยู่บนท้องฟ้า

ไนน์ขมวดคิ้ว เขาสงสัยว่าใครกัน ที่กล้าบุกเข้ามาในฐานของทหาร

มีเสียงประกาศเตือนอีกครั้ง หลังจากเพิ่งประกาศเตือนครั้งแรกได้ไม่นาน

[แจ้งเตือน แจ้งเตือน เจ้าหน้าที่ทุกคนอย่าเพิ่งทำอะไร เครื่องบินลำนี้ไม่ได้ติดอาวุธ]

แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ได้ส่งทีมไปตรวจสอบ

บางคนเล็งปืนไปที่รูบี้ทันทีที่เธอลงมาจากเฮลิคอปเตอร์

"คุณรู้หรือเปล่าว่าจะโดนข้อหาอาชญากรรมแบบไหน ที่บุกรุกเข้ามาในฐานทัพทหารของประเทศอาร์?"

รูบี้ชูแขนทั้งสองข้างขึ้นมาแล้วพูด "พาฉันไปหาผู้บัญชาการของพวกคุณสิ"

ทหารคนหนึ่งหัวเราะเยาะ ก่อนจะพารูบี้เข้าไปในฐาน

"คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ถึงได้อยากพบผู้บัญชาการกลาโซ?"

รูบี้กัดฟัน เธอคิดในใจ 'ก็ได้ ฉันจะทำตามที่คุณบอก ในเมื่อตอนนี้ฉันอยู่ในฐานของคุณแล้ว ฉันจะจัดการกับทหารพวกนี้เอง หลังจากที่สะสางเรื่องยุ่งเหยิงพวกนั้นเสร็จแล้ว!'