เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 779

เวลาผ่านไปอย่ารวดเร็ว สิบปีต่อมา

สิบปีต่อมา ณ คฤหาสน์ตะกูลฟัดด์

วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ18 ปี ของเจ้าหญิงตระกูลฟัดด์ ลานบ้านที่กว้างขวางของตระกูลฟัดด์ ถูกประดับตกแต่งอย่างสวยงาม มีอาหารว่างและแชมเปญมากมาย จัดวางอยู่บนสนามหญ้าที่กว้างขวาง

ตรงลานบ้านตอนกลางดึกส่องสว่างเหมือนตอนกลางวันและมีชีวิตชีวา

นายท่านฟัดด์ถือไม้เท้าเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เขาอารมณ์ดีเหลือเกิน เมื่อเขาถามลูกสะใภ้ของเขา เวอเรียน "เจลลี่ บีนล่ะ? แขกของเราอยู่ที่นี่กันหมดแล้ว ทำไมเจ้าของงานวันเกิดยังไม่มาอีกล่ะ?"

เวอเรียนมองขึ้นไปข้างบนแล้วหัวเราะ "หนูมั่นใจ 80 เปอร์เซนต์ ว่าเธอยังแต่งตัวไม่เสร็จค่ะ พระเจ้า เด็กคนนี้ถูกคุณพ่อกับฮีลตันตามใจจนเกินไปแล้ว เธอไม่เคยตรงต่อเวลาเลย"

นายท่านฟัดด์ไม่พอใจ เขามองเวอเรียน "เป็นเกียรติของพวกเขานะที่ได้รอหลานสาวสุดที่รักของฉัน"

เวอเรียนยิ้มและไม่เถียงชายชรา เขารู้ว่าจะเอาใจหลานสาวยังไงโดยไม่มีเหตุผล

"หนูจะขึ้นไปดู เจลลี่ บีนข้างบนนะคะ คุณพ่อ"

เวอเรียนขึ้นไปข้างบนแล้วเคาะประตู "เสร็จหรือยังลูก เจลลี่ บีน? แขกทุกคนรอลูกอยู่ข้างนอกแล้วนะ เร็วหน่อยได้ไหม? มันไม่ดีนะ ที่ปล่อยให้พวกเขารอนาน"

ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝั่งของประตู เวอเรียนเข้าไปในห้องทันที ทันทีที่เปิดประตู เธอก็เห็นว่าหน้าต่างถูกเปิดออก และมีเชือกพาดออกไปนอกหน้าต่าง

เวอเรียนตกใจ เธอรีบเข้าไปดูที่หน้าต่าง เธอเห็นเจลบี่ บีน กำลังปีนเชือกลงไปข้างล่าง

"เชอรีช ฟัดด์ นี่ลูกทำอะไรน่ะ!"

เสียงตะโกนด้วยความตกใจทำให้ เจลลี่ บีนตัวสั่นและปล่อยเชือก ทำให้เธอตกลงไปกลางอากาศ

"กรี๊ด!"

เสียงกรีดร้องดังมาจากลานบ้าน

โชคดีที่พื้นข้างล่างมีหญ้ารองอยู่ ตอนที่เชอรีชตกลงมาจากหน้าต่าง มันจึงไม่ได้รุนแรงมาก แต่ข้อเท้าเธอแพลง

เวอเรียนรีบลงมาข้างล่างอย่างกระวนกระวาย และกำลังรีบไปที่ลานบ้าน เพื่อดูว่าลูกสาวของเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ เธอก็ไปชนสามีของเธอ ฮีลตัน

"นี่คุณอายุเท่าไหร่กันแล้ว? ไม่ดูทางเลยหรือไง?"

ฮีลตันจับข้อมือภรรยา เขามองเธอแล้วขมวดคิ้ว

เวอเรียนอยู่ในอาการตื่นตกใจ เธอบอกเขา "ไม่ใช่นะ เจลลี่ บีนเพิ่งจะตกลงมาจากหน้าต่างชั้นสอง!"

"คราวนี้ยัยตัวแสบทำอะไรอีกล่ะ?"

"ไม่รู้สิ! รีบไปดูลูกเถอะ!"

เวอเรียนจับมือฮีลตันและรีบลงมาข้างล่าง

เชอรีชข้อเท้าแพลงอยู่ตรงลานบ้าน มันเจ็บจนเธอหน้าซีด เธอถูข้อเท้าด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ เธอกวาดสายตามองรอบ ๆ เผื่อมีใครอยู่แถวนี้และมาช่วยเธอ

ในขณะที่เธอกำลังมองไปรอบ ๆ เธอก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลายืนอยู่ด้านข้าง

"นี่! สุดหล่อ! สุดหล่อ! ทางนี้!"

เชอรีชร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อเห็นว่าเขาไม่สนใจเธอ "ช่วยฉันหน่อย! นี่! มาช่วยฉันสิ!"

ในที่สุดชายหนุ่มก็มีปฏิกิริยา เมื่อเห็นว่ามีคนตะโกนให้ช่วย เขาหันมามองหญิงสาวที่นอนอยู่บนพื้น

เมื่อชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใต้แสงไฟที่ประดับตกแต่งหันมามองเธอ ดูเหมือนว่าความเย็นชาและความหยิ่งยะโสที่แผ่ออกมาจากตัวเขา แม้ว่าเขาจะใส่เสื้อผ้าธรรมดา

สิ่งเดียวที่เชอรีชคิดทันที่ที่เธอมองไปที่ บอยล์ ลอว์สัน... 'ว้าว ผู้ชายคนนี้หล่อจัง'

เชอรีชมองไปทางอื่นเมื่อบอยล์เดินเข้ามาหาเธอ เธอชี้ไปที่ข้อเท้าแล้วบอกเขา "ข้อเท้าฉันแพลงและลุกขึ้นไม่ได้ คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหม?"

บอยล์ขมวดคิ้ว สายตาเขาดูเย็นชา แต่เขาก็ยังเป็นสุภาพบุรุษเมื่อเขายื่นมือให้เธอ

เชอรีชยื่นมือไปจับแขนเรียวยาวของชายหนุ่ม ทันทีที่บอยล์ช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นมา เธอก็สูญเสียการทรงตัว และล้มลงสู่อ้อมกอดเขา

"ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้นนะ"

ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมาก แขนของชายหนุ่มกำมือเธอแน่น และแขนอีกข้างหนึ่งก็ประคองเอวเธอ เพื่อไม่ให้เธอล้มลงไปอีก

ชายหนุ่มตัวสูงมาก แม้ว่าเธอจะใส่รองเท้าผ้าใบ ศีรษะของเธอก็ถึงแค่คอของเขา ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นมา ริมฝีปากนุ่มของเธอก็เฉียดลูกกระเดือกของเขา

ใบหน้าของบอยล์เย็นชา เขารีบปล่อยหญิงสาวทันที ราวกับว่าเขากำลังถือของร้อนอยู่

"ระวังกิริยาด้วยครับ คุณหนู"

เชอรีชหน้าแดงมาก เธอสะดุดพิงกำแพงและบ่น "กิริยาคุณสิ! ฉันแค่เงยหน้าขึ้นมา ทำไมคุณต้องก้มหน้าด้วย! ถ้าคุณไม่ได้ทำแบบนั้น ฉันก็ไม่จูบคุณหรอก! คุณจงใจทำแบบนั้นล่ะสิ!"

บอยล์พูดไม่ออก

บอยล์ปรับท่าทางที่เย็นชาของเขาและไม่อยากทะเลาะกับเธอ เขาหันหลังแล้วเดินจากไป

เชอรีชชี้มือไปที่เขา "นี่! กลับมานี่นะ! คุณเป็นคนรับใช้คนใหม่ที่ตระกูลเราจ้างมาหรือเปล่า?"

ไม่แน่ใจว่าคำพูดนั้นทำให้บอยล์โกรธหรือเปล่า ชายหนุ่มไม่ได้หันมามอง เขาตอบเสียงเย็นชา "ใช่ มีปัญหาเหรอครับ?"

เชอรีชไม่ได้มีเจตนาทำให้เขาไม่พอใจ เธอแค่ต้องการให้เขามาช่วยเธอ แต่เมื่อเห็นว่าเขาดูไม่เต็มใจ...หญิงสาวจึงอยากแกล้งเขา เธอยิ้ม