เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 800

เช้าวันรุ่งขึ้น บอยล์ออกจากบ้านตอนแปดโมงครึ่ง เขาปั่นจักรยานและผ่านถนน 14 ตามปกติ

ที่สุดถนน เขาเห็นพวกอันธพาลสี่คนถือแท่งเหล็กกำลังยืนตระหง่านอยู่ราวกับว่าพวกมันกำลังรอเขาอยู่

“บอยล์ เจ้านายของเราสั่งให้เรามาแนะนำให้แกเลิกทำคดีนี้ซะ”

บอยล์ลงจากจักรยานของเขา เขาถอดเสื้อคลุมตัวนอกของเขาออก แล้วแขวนมันไว้บนจักรยาน จากนั้นเขาก็ดึงเสื้อแขนยาวคอปกสีขาวของเขาขึ้น ท่าทางของเขาดูเฉยเมย แต่มันมีความเหี้ยมโหดดำมืดในดวงตาของเขา “ถ้าแกอยากจะสู้ ก็ทำมันให้เร็ว ฉันกำลังรีบ”

พวกอันธพาลทั้งสี่คนทำเสียงขึ้นจมูก “ดูเหมือนว่าแกจะไม่สนใจคำแนะนำดี ๆ ของเรา เดี๋ยวพวกเราจะสอนแกว่าฉลาดหมายความว่าอะไร”

“พวกเรา โจมตี!”

…

การพิจารณาคดีจะเริ่มตอนสิบโมงตรง

เมื่อเก้าโมงสิบนาทีผ่านไป เจนนิเฟอร์กับพ่อของเธอกำลังยืนอยู่ที่ทางเข้าศาลเพื่อรอคอยบอยล์อย่างใจจดใจจ่อ

ฮันท์ลีย์โทรหาบอยล์สองครั้งแต่ไม่มีใครรับสาย

พ่อของเจนนิเฟอร์อยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้แล้ว เขาถามฮันท์ลีย์ “ทนายฮันท์ลีย์ ทนายบอยล์ไม่มาเหรอครับ?”

ฮันท์ลีย์เข้าใจความกังวลของเขาและปลอบเขา “คุณลุง ไม่ต้องห่วง บอยล์ไม่ใช่คนขี้กลัว เขาจะไม่ตื่นเวทีแม้ว่าจำเลยจะเป็นคนเลวที่ทำผิดกฎหมาย เขาอาจจะรถติด”

ฮันท์ลีย์ไม่เชื่อแม้แต่คำพูดของเขาเอง บอยล์ไม่ได้ขับรถ ดังนั้นรถติดจึงไม่ใช่อุปสรรคของเขาในการมาถึงศาลอย่างแน่นอน

แต่บอยล์เป็นคนตรงต่อเวลามาก มันเป็นคดีที่สำคัญมาก และการพิจารณาคดีจะเริ่มตอนสิบโมง เขามักจะมาถึงก่อนเวลาการพิจารณาคดีของศาล

…

มันยุ่งเหยิงไปหมด ณ ถนนหมายเลข14

บอยล์นอนอยู่บนพื้น เขากัดฟันด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง และพยุงตัวเองลุกขึ้นบนพื้นด้วยแขนของเขาก่อนที่จะลุกขึ้นยืน

เขาถูกแทงที่ท้องขวาล่างของเขา บาดแผลมีเลือดไหลออกเยอะมาก และทำให้แขนเสื้อของเขาเปื้อน

พวกอันธพาลพวกนั้นวิ่งหนีไปหลังจากแทงมีดเข้าไปในตัวเขา เพราะพวกมันกลัวคนที่เดินผ่านเห็น

บริเวณนั้นไม่มีกล้องวงจรปิด

บอยล์ใช้มือข้างหนึ่งกดบาดแผล ในขณะที่เขาเดินโซเซออกจากถนน

เขายกมืออีกข้างหนึ่งขึ้น และเหลือบมองไปที่นาฬิกาข้อมือของเขา มันเป็นเวลาเก้าโมงสี่สิบห้าแล้ว เขาไม่สามารถแจ้งความกับตำรวจ หรือโทรเรียกรถพยาบาลได้ เขามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ

ช่องท้องด้านล่างขวาของบอยล์ เต็มไปด้วยเลือด และเลือดก็ไหลผ่านนิ้วมือของเขา ภาพนั้นดูน่ากลัวมาก และผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาตามถนนก็ไม่สามารถเพิกเฉยเขาได้ สองสามคนเดินเข้ามาหาเขา และถามด้วยความเป็นห่วง

“คุณครับ คุณอยากให้ผมไปส่งคุณที่โรงพยาบาลไหม?”

“ได้โปรด ไปส่งผมที่ศาล ขอบคุณ"

…

เหลือเวลาอีก 10 นาทีก่อนจะเริ่มการพิจารณาคดี คนที่เกี่ยวข้องได้เข้าไปในห้องเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการพิจารณาคดีแล้ว

ฮันท์ลีย์เจอกับครอบครัวของจำเลย และทนายที่ทางเข้า

จำเลยมีสีหน้ามั่นใจ “ทนายความบอยล์ ที่เก่งมากในการปกป้องโจทก์ของเขาไม่มาเหรอวันนี้? ฉันไม่คิดว่าเขาจะยกธงขาวเร็วขนาดนี้”

ด้วยรอยยิ้มที่ไม่จริงใจบนใบหน้าของเขา ฮันท์ลีย์มองไปที่เขา และพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา ซึ่งมีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน "ถ้าบอยล์มาช้า เพราะแกทำอะไรลับหลังเรา เตรียมตัวรับหมายเรียกจากศาลได้เลย อย่าลืมว่าในฐานะทนายความ เราสามารถทำอะไรแบบนั้นได้อย่างแน่นอน”

จำเลยทำเสียงขึ้นจมูก และจ้องเขม็งไปที่ฮันท์ลีย์ ก่อนจะเข้าไปในศาล

ฮันท์ลีย์เหลือบไปมองที่เวลา การพิจารณาคดีจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้า พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้หากพวกเขายังคงรอบอยล์อยู่ที่ทางเข้า ด้วยเหตุนี้ เขาจึงบอกเจนนิเฟอร์ และพ่อของเธอว่า “เข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ”

พ่อของเจนนิเฟอร์ถามอย่างกังวลว่า “ทนายบอยล์จะมาเมื่อไหร่?”

ดวงตาของฮันท์ลีย์เป็นประกายอย่างแน่วแน่ “ผมเชื่อว่าบอยล์จะมาถึงตรงเวลา”

“เราจะทำอย่างไรถ้าเขาไม่มา?”

“ถ้าบอยล์ไม่มา ผมจะเป็นตัวแทนของพวกคุณทั้งหมดแทนเขาเอง ผมก็เป็นหนึ่งในทนายที่คุณแต่งตั้งเช่นกัน”

แต่ข้อโต้แย้ง และหลักฐานทั้งหมดอยู่กับบอยล์ ฮันท์ลีย์ไม่มีความมั่นใจในการชนะคดีด้วยตัวเอง

หากบอยล์เป็นคนว่าความ พวกเขามั่นใจว่าจะชนะคดีอย่างแน่นอน และลงโทษให้จำเลยจำคุกเกินสิบปี

…