เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 803

บอยล์ออกจากโรงพยาบาลหลังจากห้าวัน

เพราะความเจ็บปวดของเชอรีชจากการที่เธอเยี่ยมครั้งก่อน เธอจึงไม่ติดต่อบอยล์เลยหลังจากวันนั้น

รายชื่อนักเรียนที่ได้ไปเรียนต่อที่แมสซาชูเซตส์ที่สหรัฐอเมริกาเป็นหัวข้อที่มีการพูดคุยกันอย่างหนักในที่ประชุมของโรงเรียน นักเรียนจำนวนมากได้ถูกพิจารณาในหัวข้อการประชุม ผู้ผ่านการคัดเลือกน่าจะเป็นเลล่าลูกสาวของนายกรัฐมนตรี และบอยล์นักเรียนหัวกะทิจากโปรแกรมปกติ

นั่นเป็นเพราะพวกเขาทั้งคู่ดูน่าสนใจ และยอดเยี่ยมในทุกด้าน

นอกจากนี้เลล่ายังมีเส้นสายของเธอ

ทุกคนในมหาวิทยาลัยแคปิตอล ซิตี้ รู้ดีว่าเลล่าชอบบอยล์มากแค่ไหน ดังนั้นความเป็นไปได้ของผู้สมัครขึ้นอยู่กับคำพูดดี ๆ ของเลล่าที่พูดถึงเขากับท่านนายกรัฐมนตรี

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งคู่ก็เก่งอยู่แล้ว แม้จะไม่มีเส้นสายอะไร พวกเขาก็ยังมีโอกาสแปดสิบถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่พวกเขาจะผ่านการคัดเลือกไปโดยปริยาย ดังนั้นจึงไม่มีใครอิจฉา และไม่มีข่าวลือเรื่องการใช้เส้นสาย

เชอรีชปิดหน้าเว็บ และทรุดตัวลงหน้าจอคอมด้วยอารมณ์หดหู่อย่างมาก

ดูเหมือนรักแรกของเธอจะจบลง ก่อนที่มันจะได้เริ่มด้วยซ้ำ

บอยล์จะไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกากับเลล่าจริง ๆ งั้นเหรอ?

แม้ว่าเธอจะบอกตัวเองให้หยุดคิดถึงเขา แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะทำเช่นนั้น

…

เชอรีชได้รับโทรศัพท์จากเวอเรียนหลังจากที่เธอกลับมาที่หอพักในคืนนั้น

เวอเรียนบ่นว่าลูกสาวของเธอโตแล้ว และไม่สนใจที่จะโทรกลับหาที่บ้านอีกแล้ว

เวอเรียนยังบอกกับเธออีกว่า “เจลลี่ บีน สองสามวันก่อนแม่ซื้อช็อคโกแลตที่ลูกชอบและส่งไปให้แล้ว ลูกไปดูที่กล่องจดหมาย แล้วดูว่าลูกได้รับมันหรือยัง?”

ช่วงนี้เชอรีชอยู่ในอารมณ์ที่แย่มาก เนื่องจากเธอไม่สนใจแม้แต่จะรับพัสดุแม้ว่ามันจะมาส่งแล้วก็ตาม หลังจากคุยกับเวอรียนเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ และวางสาย เธอก็เดินไปที่กล่องจดหมายของเธอเพื่อหยิบช็อกโกแลตที่เวอเรียนซื้อให้เธอ

มีช็อคโกแลตหกชิ้นบรรจุอยู่ในกล่องเล็ก ๆ

ทันทีที่เธอเปิดกล่อง และกลับเข้าไปในห้องของเธอ เธอก็ได้รับความสนใจจากรูมเมทคนอื่น ๆ

แมนดี้แซวเธอ "โอ้ เชอรีช ใครส่งช็อกโกแลตให้เธอ? ช็อกโกแลตหกชิ้นในกล่องงั้นเหรอ? เขานี้มันเจ้าบุญทุ่มจริง ๆ

ในขณะที่อ่านหนังสืออยู่บนเตียง จอยก็พูดขึ้นว่า “มันต้องเป็นของคนจากคณะกรรมการกีฬาในชั้นเรียนของเราแน่ ๆ! โอ้ พวกเธอรู้ไหมว่าฮันส์ถามฉันเกี่ยวกับเชอรีชตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียนเลย? ต้องเป็นเขาแน่นอน ไม่มีทางเป็นคนอื่นหรอก!”

นาตาลีรีบลงมาจากเตียงของเธอในชุดนอน หยิบกล่องช็อกโกแลตขึ้นมา แล้วพูดว่า "บ้าจริง! นี่ช็อคโกแลตเบลเยี่ยมไม่ใช่เหรอ? ให้ตายเถอะ หกชิ้นนี้ราคาน่าจะมากกว่าหมื่นเหรียญ! ส่งแหวนเพชรให้เธอแทนไม่ดีกว่าเหรอ!"

ความสนใจของทุกคนมากขึ้นกับสิ่งที่นาตาลีพูด

“บ้าจริง! เขาไม่กลัวเชอรีชจะปฏิเสธเขาเหรอที่ส่งช็อกโกแลตราคาแพงมาให้เธอ?”

“ใช่! เขาจะสูญเสียมากถ้าเชอรีชปฏิเสธเขาหลังจากที่เธอกินช็อคโกแลตพวกนี้หมดแล้ว!”

เชอรีชกลอกตาใส่พวกธอ เธอพูดว่า "... โอ้ ได้โปรด เลิกคิดอะไรแปลก ๆ ได้แล้ว นี่ก็แค่ขนมที่แม่ของฉันซื้อให้ฉัน"

แมนดี้ตอบ "... แค๊ก แค๊ก โอ้ เชอรีช แม่ของเธอดีกับเธอมาก แม่ของฉันไม่ซื้อแม้แต่ช็อกโกแลตธรรมดา ๆ ให้ฉันเลยด้วยซ้ำ"

นาตาลีพูดเสริม "เชอรีช เธอคงจะไม่ใช่ลูกสาวของครอบครัวที่รวยมากเลย ใช่ไหม? ครอบครัวปกติจะกินช็อกโกแลตราคาแพงขนาดนั้นเป็นของว่างได้อย่างไร?"

จอยพูด "อ่า นั่นไง ฉันรู้ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอเธอแล้ว! ความร่ำรวยมันเปล่งประกายออกมาจากทุกส่วนตามร่างกายของเธอ!"

มุมปากของเชอรีชกระตุก

“ครอบครัวของฉันก็สบายดี ฉันหมายถึงว่าทุกอย่างก็ดี แต่ฉันไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลสูงส่งอะไรหรอกนะ”

เชอรีชหยิบช็อกโกแลตสามห่อ แล้วยื่นให้พวกเธอ เธอพูดว่า "นี่ ให้พวกเธอคนละชิ้น"

แมนดี้เบิกตากว้างในขณะที่เธออุทานว่า “เชอรีช เธอแน่ใจหรือที่จะให้ช็อคโกแลตราคาแพงขนาดนี้กับเรา!”

นาตาลีหยิบช็อกโกแลต แล้วพูดว่า "เชอรีชแค่อยากจะให้เราลองชิมดู ทำไมเธอถึงไม่เต็มใจที่จะรับมันล่ะ? จริงไหม เชอรีช?"

เชอรีชยิ้มโดยไม่พูดอะไร ในขณะที่เธอคิดกับตัวเองว่า 'ฉันให้ไปสามอัน ฉันจะเก็บไว้ให้วิทนีย์อันหนึ่ง และอีกอันสำหรับตัวฉัน ฉันจะเหลืออีกอัน… บางทีฉันอาจจะให้มันกับบอยล์

แต่บอยล์ก็คงจะปฏิเสธมันอย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่ต้องพูดถึง พวกเขาเลิกกันแล้ว

โชคร้าย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะบังเอิญไปเจอเลล่ากับบอยล์ที่โรงอาหาร

เนื่องจากฮานส์สนใจเชอรีชมาก เขาจึงสังเกตเห็นตอนที่เชอรีชมองอะไรบางอย่างนานเกินกว่าสามวินาที

ฮานส์ถาม "คุณรู้จักบอยล์กับเลล่าด้วยเหรอ?"

เชอรีชละสายตาของเธอ และก่อนที่เธอจะบอกเขาว่าเธอไม่รู้จัก เลล่าก็เดินมาหาพวกเขาพร้อมกับถาดอาหารของเธอ

“นั่นเชอรีชไม่ใช่เหรอ บอยล์?”

เชอรีชก่นด่าในใจว่า 'ใครให้สิทธิ์เธอเรียกฉันแบบนั้น?'

ฮานส์หัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “พวกคุณรู้จักกันจริง ๆ ด้วย สวัสดี บอยล์กับเลล่า ผมชื่อฮานส์ และผมเป็นน้องใหม่ ผมกับเชอรีชอยู่ห้องเดียวกัน”

“สวัสดี” เลล่าทักทายเขากลับ

เนื่องจากฮานส์เป็นคนเข้ากับคนง่าย เขาจึงพูดว่า "ทำไมพวกคุณไม่มากินข้าวกลางวันกับเราล่ะ?"

เลล่าตอบทันทีว่า “ได้สิ”

จากนั้นพวกเขาทั้งสี่คนก็นั่งลง ฮานส์นั่งข้างเชอรีช ในขณะที่เลล่านั่งข้างบอยล์

เชอรีชไม่มีอารมณ์จะกิน ในขณะที่เธอกำลังเขี่ยอาหารด้วยช้อนของเธอ

ฮานส์มองเธอด้วยสายตาเป็นห่วง และบอกเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "คุณควรกินมากกว่านี้ ดูสิว่าคุณผอมแค่ไหน หยุดเล่นอาหารของคุณได้แล้ว"

เชอรีชสังเกตเห็นมาบอยล์มองอยู่ ดังนั้นเธอจึงก้มศีรษะลงอย่างลนลาน และเริ่มยัดอาหารเข้าปากอย่างเขินอาย

แต่ปฏิสัมพันธ์ของฮานส์กับเชอรีชทำให้เลล่าคิดเกี่ยวกับอะไรบางอย่าง

เลล่าเหลือบมองไปที่พวกเขา และพูดด้วยรอยยิ้ม "โอ้ ฮานส์ คุณน่าทึ่งจริง ๆ ตอนที่คุณควบคุมแฟนของคุณ"

เมื่อบอยล์ได้ยินเลล่าพูดถึงคำว่า 'แฟน' สายตาของเขาก็เย็นชา