เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 805

พวกเขาใช้เวลาทั้งวันอย่างสนุกสนานที่อ่างเก็บน้ำเดรค และสกายฮิว ฟอเรส

ก่อนพลบค่ำ บอยล์และคนอื่น ๆ พบจุดที่น่าสนใจที่สกายฮิว ฟอเรส เพื่อตั้งค่ายพักแรมของพวกเขา

ชายหนุ่มสองสามคนเริ่มกางเต็นท์

เชอรีชเม้มปากเมื่อเธอสังเกตเห็นบอยล์กับเลล่ายืนอยู่ใกล้ ๆ กัน

วิทนีย์รีบวิ่งเข้ามา วางแขนพาดไหล่ของเธอ เธอพูดว่า “เซอร์ไพรส์ของฉันค่อนข้างน่าประทับใจใช่ไหม?”

เชอรีชกลอกตาของเธอใส่วิทนีย์ แล้วพูดว่า “นี่มันเซอร์ไพรส์อะไรกัน?

“ไม่เอาน่า ฉันใช้ความคิด และความพยายามอย่างมากในการสร้างโอกาสนี้ให้กับเธอเลยนะ!”

เชอรีชสะบัดแขนของวิทนีย์ออก แล้วพูดว่า "ฉันจะช่วยพวกเธอไปหาฟืนให้!"

แมนดี้รีบวิ่งเข้ามาแล้วพูดว่า "ฉันจะไปกับเธอด้วย เชอรีช ตอนนี้มันดึกมากแล้ว และไม่ปลอดภัยสำหรับเธอที่จะออกไปข้างนอกคนเดียว"

เนื่องจากพวกผู้ชายกำลังยุ่งอยู่กับการกางเต็นท์ พวกเขาไม่ได้สังเกตว่าหญิงสาวสองคนได้เดินเข้าไปในป่าลึกเพื่อหาฟืน

…

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง บอยล์ก็สังเกตเห็นว่าเชอรีชหายไป หลังจากมองไปรอบ ๆ

เขาเดินไปถามฮันท์ลีย์ "เชอรีชอยู่ที่ไหน?"

ฮันท์ลีย์ก็ไม่ได้สังเกตเห็นว่าเธอหายตัวไปเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงยืนขึ้น และมองไปรอบ ๆ บริเวณก่อนจะพูดว่า “ฉันก็ไม่รู้ เธออยู่ที่นี่เมื่อกี้นี้”

วิทนีย์กล่าวว่า "เชอรีชกับแมนดี้ออกไปหาฟืน แปลกมาก พวกเขายังไม่กลับมา"

บอยล์ก้าวเข้าไปหาเธอก่อนจะมองเธอด้วยสายตาเย็นชา และอันตราย ขณะที่เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คุณบอกให้ผู้หญิงสองคนเดินเข้าไปในป่าเพื่อเก็บฟืนในเวลานี้งั้นเหรอ?”

วิทนีย์พูด "ทำไมคุณถึงหยาบคายแบบนี้? ไม่ใช่ว่าฉันให้แมนดี้กับเชอรีชออกไปที่นั่นตั้งแต่แรก อีกอย่างตอนนั้นฉันก็ยุ่งอยู่งานด้วย ฉันก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก"

ฮันท์ลีย์สังเกตเห็นพวกเขาทะเลาะกัน เขาจึงรีบเข้าไปกอดไหล่ของวิทนีย์ก่อนบอกบอยล์ว่า "เอาล่ะ บอยล์ ทำไมนายถึงหยาบคายกับวิทนีย์ขนาดนี้?"

วิทนีย์พึมพำเบา ๆ “คุณรู้ไหม แทนที่จะตะโกนใส่ฉันตอนนี้ คุณออกไปตามพวกเขาก็ได้ ใช่ไหม? ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ เชอรีชก็จะไม่ทุกข์ใจตั้งแต่แรก”

ความโกรธของบอยล์กำลังเดือดพล่านในหัวใจของเขา แต่เขาใช้เวลาไม่นานในการระงับความโกรธของเขา ในขณะที่เขาหันหลังไป และเดินตรงเข้าไปในป่า

เลล่าเรียกบอยล์ “คุณจะทำอะไรน่ะ บอยล์?”

"ตามหาคน!"

“ถ้าเชอรีชกับแมนดี้กลับมาในภายหลัง และเนื่องจากสัญญาณในป่านั้นแย่มาก การที่คุณเดินเข้าไปในป่าจะไม่แย่พอกันเหรอ ถ้าเราไม่สามารถติดต่อคุณได้?”

บอยล์ไม่สนใจสิ่งที่เลล่าพูดกับเขาจากด้านหลัง

ฮานส์เริ่มกังวลด้วยเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงพูดว่า "ผมจะไปค้นหาพวกเขากับบอยล์ด้วยเช่นกัน"

ฮันท์ลีย์พูดว่า "งั้นพวกนายต้องระวังตัวให้ดี ถ้านายหาพวกเธอไม่เจอ ให้กลับมาที่ฐานแล้วแจ้งให้เราทราบ หลังจากนั้นเราจะออกไปหาพวกเขาด้วยกัน"

…

เชอรีชหลงทางมานานแล้ว และสุดท้ายก็ต้องแยกทางจากแมนดี้

เนื่องจากความมืดของป่า และการที่เธอถือฟืนจำนวนมาก เธอจึงบังเอิญลื่นเข้าไปในหลุม

เธอข้อเท้าแพลง และไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถปีนกลับขึ้นไปได้ ลมอันน่ากลัวโหยหวนอยู่รอบตัวเธอ และสิ่งนี้ทำให้เธอกลัวมาก เธอแทบจะไม่สามารถตั้งสติไว้ได้

เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา และต้องการจะโทรออก แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามเท่าไร เธอก็ไม่สามารถโทรออกได้

ไม่มีสัญญาณตอบรับ

"ช่วยด้วย!"

เชอรีชตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างสิ้นหวัง โดยเปิดไฟฉายมือถือของเธอไว้ ถ้าพวกเขามองเห็นแสงไฟฉายของเธอได้ พวกเขาอาจจะตามหาเธอเจอ?

แต่จะมีใครมาหาเธอจริง ๆ หรือเปล่า?

ทำไมบอยล์ต้องสนใจเธอด้วยในเมื่อเขามีช่วงเวลาดี ๆ กับเลล่า?

หัวใจของเธอเจ็บปวดมาก

“ช่วยด้วย! มีใครอยู่ไหม!”

บอยล์กับฮานส์แยกทางกันไปเพื่อตามหาเชอรีช