เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 86

เวอเรียน มอนท์ เธอได้รับสายโทรศัพท์จาก ฮีลตัน ฟัดด์ ทันทีที่เธอมาถึงบริษัท

เสียงที่มีเสน่ห์น่าดึงดูดของเขานั้น ดังผ่านอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ...

“ทำไมเมื่อคืนคุณถึงไม่ตอบกลับข้อความของผม?”

เวอเรียน มอนท์ เธอแกล้งกัดริมฝีปาก และทำทีว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “อ๋อ เมือคืนฉันเผลอหลับไปน่ะค่ะ โทรศัพท์ของฉันปิดเสียงไว้ ดังนั้นฉันจึงรีบที่จะตอบข้อความของคุณ”

ฮีลตัน ฟัดด์ ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม “มาที่โรงพยาบาลหลังเธอเลิกงาน”

เวอเรียน มอนท์ คิดซะว่าเป็นการไปเยี่ยมชายชรา ในขณะที่เธอกำลังรู้สึกเบื่อหน่าย “ตกลงค่ะ”

“ถ้าคุณไม่มีอะไรฉันจะวางสายก่อน ฉันยังมีงานที่จะต้องทำ”

"ตกลง"

ฮีลตัน ฟัดด์ ตอบกลับไปอย่างเรียบง่าย ในขณะที่เขากำลังจะวางสายนั้น เวอเรียนก็พูดขึ้นมาว่า “เอ่อ แล้วคุณทานอาหารเช้าหรือยังคะ?”

“ยัง”

“อ๋อ ค่ะ”

เขาไม่ได้ทานอาหารเช้าจริง ๆ เมื่อนึกถึงอาหารเช้าที่เธอโยนลงถังเมื่อเช้านั้น เวอเรียน มอนท์ ก็รู้สึกผิดทันที

ถ้าหาก เจลลี่ บีน ถามเธอว่า เมื่อเช้านี้เธอได้เอาอาหารไปส่งให้พ่อของเขาไหม เมื่อเธอกลับถึงบ้านในคืนนี้ เธอจะตอบเจ้าตัวน้อยว่าอย่างไร? เธอจะโกหกเจ้าตัวน้อยได้ยังไงกันนะ?”

อาหารเช้าที่ถูกทิ้งนั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่าการอยากแก้แค้นที่ไร้เหตุผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอที่มีต่อฮีลตัน

ฮีลตันนึกอยากจะแกล้งเธอในอีกด้านของปลายสาย “ผมนึกว่าคุณจะส่งอาหารเช้าที่เต็มไปด้วยความรักมาให้ผม ตอนที่คุณถามผมเมื่อกี้นี้ซะอีก”

“ใคร...ใครอยากส่งอาหารเช้าที่เต็มไปด้วยความรักให้กับคุณ? ฉันจะวางสายเดี๋ยวนี้”

เวอเรียน มอนท์ เธอรีบวางสายอย่างร้อนรน

ตอนที่ แนนซี่ แซนเดอร์ กำลังมองหาศิลปินต้นฉบับ เวอเรียน เธอจำได้ว่ามีการแข่งขันที่จัดขึ้นโดยบริษัทยาส

เธอต้องการที่จะเข้าร่วมการแข่งขันของบริษัท ยาส เป็นอย่างมาก ไม่ใช่เป็นเพราะของรางวัลที่ล่อลวงเป็นจำนวนเงิน แต่มันยังช่วยเธอได้ในอนาคต เพราะเธอสามารถเป็นศิลปินอิสระได้ เธอต้องการที่จะเข้าแข่งขัน

แต่แนนซี่ หล่อนจงใจไม่อนุญาตให้เธอเข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้

ถ้าเธอจะขอความช่วยเหลือจาก ฮีลตัน ฟัดด์ มันจะดีไหม?

แล้วถ้าฮีลตันไม่ช่วยเธอ มันจะไม่ยิ่งแย่สำหรับเธอมากเข้าไปใหญ่เหรอ?”

ถ้าเขาปฏิเสธที่จะช่วยเธอเธอจะรู้สึกแย่มาก ถ้าเขาทำเช่นนั้น แนนซี่ แซนเดอร์ ก็จะเยาะเย้ยเธอ

เธอใช้มือประคองคางของเธอ เวอเรียน จมหายไปในห้วงของความคิดหาย ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

สายเรียกเข้าโทรศัพท์ของเธอมาจาก ยานิ เควน

เธอตะลึงไปสองสามวินาทีเนื่องจากเธอไม่เคยคาดหวังว่า ยานิ เควน จะโทรหาเธอ

เธอรับสาย…

“คุณมอนท์ คุณถ่อมเนื้อถ่อมตัวจนเกินไป รถคันนั้นเป็นของขวัญจากผมให้คุณ และผมก็รู้ว่าคุณกับ ฮีลตัน ฟัดด์ นั้นสนิทกัน แต่การที่คุณจ่ายเงินจำนวนแปดแสนดอลลาร์ คืนมาให้ผมนั้น มันช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้าใจจริง ๆ “

เธอไม่แน่ใจว่าทำไมเธอถึงได้รู้สึกถึงความรัก และความอบอุ่นนั้นออกผ่านมาจากปลายสาย แต่ถึงยังไง ยานิ เควน ก็เป็นแฟนของ กวิน เยลเลน และกวินก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ ไม่ต้องพูดถึง ยานิ เควน เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแม้แต่น้อย แม้ว่าเขาจะเขาเช่นไร เธอก็ไม่สามารถแอบทำอะไรลับหลังกวินนี่ได้

“คุณเควน กวินนี่รู้เรื่องที่คุณให้รถกับฉันไหม?”

“ถ้าเธอรู้แล้วจะเป็นยังไง? ถ้าเธอยังไม่รู้แล้วจะเป็นยังไง?”

เวอเรียน มอนท์ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณเควน กวินนี่รักคุณมาก และถ้าคุณขอเธอเป็นแฟน ดังนั้นคุณควรที่จะไปดูแลเธอ”

ยานิ เควน หัวเราะเบา ๆ “คุณมอนท์ นี่คุณคงไม่คิดว่าผมคิดอะไรกับคุณใช่ไหม?”

เวอเรียน มอนท์ ตกตะลึง ขณะที่เธอพูดไม่ออก “ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ฉันแค่รู้สึกว่า คุณเป็นแฟนของกวินนี่ คุณไม่ควรจะไปซื้อรถให้กับผู้หญิงคนอื่น โดยอย่างยิ่งเมื่อคุณคบกับเพื่อนรักของฉัน ถึงคุณจะไม่มีความรู้สึกอะไรกับฉัน แต่ถ้ากวินนี่รู้เรื่องนี้เข้าเธออาจจะเข้าใจผิดกับสถานการณ์ทั้งหมด”

ยานิ เควน ไม่ได้ใส่ใจในขณะที่เขากำลังเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ผมได้ยินมาว่า คุณทำงานอยู่ที่ ฟัดด์ กรุ๊ป คุณทำงานเกี่ยวกับศิลปะเหรอ?”

เวอเรียนได้พบกับ ยานิ เควน มาสองสามครั้งเท่านั้น เขาได้สืบเรื่องราวของเธอมาอย่างละเอียดแล้ว