เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 871

หลังจากที่เชอรีชกลับมาที่นอร์ท ซิตี้ จากฟิลาเดลเฟีย เธอแทบจะไม่ไปงานไหนเลย

เวนดี้โทรหาเชอรีชเพื่อแจ้งเธอว่าเธอรับงานให้เธอ

“เชอรีช ช่วงนี้หัวหน้างานทำให้ฉันร้อนรนมาก เธอรับงานน้อยกว่าคนอื่นในช่วงสามร้อยหกสิบห้าวันที่ผ่านมา โดยพื้นฐานแล้วเธอไม่ได้ทำงานอะไรเลย หากเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่เพียงแต่บริษัทของฉันจะตำหนิฉันเท่านั้น พวกเขาจะเชือดคอเธอด้วย”

เชอรีชรู้ว่าเวนดี้อยู่ในจุดที่ค่อนข้างยากลำบาก เพราะเวนดี้เป็นทั้งผู้ช่วยและผู้จัดการของเธอ เมื่อเธอได้รับมอบหมายให้ทำงานกับเชอรีชผู้เกียจคร้าน และไม่มีความทะเยอทะยาน ทำให้บริษัทของเวนดี้รู้สึกแย่กับเธอ เวนดี้ไม่ผิด ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งคู่จะสนใจเรื่องที่แตกต่างกัน

เชอรีชตอบ "ก็ได้ ฉันจะรับงานที่เธอจัดไว้ให้ในครั้งนี้

เวนดี้พูดถูก แต่ทว่า ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เข้าร่วมงานอะไรมาระยะหนึ่งแล้ว และก็ขี้เกียจมากขึ้นด้วยเพราะช่วงนี้เธอซ้อมเปียโนล่าช้าไป

เวนดี้พูด "ดูสิ เธอเพิ่งกลับมาบ้าน และบริษัทต้องการให้เธอมีอนาคตการงานก้าวไกลมากขึ้นอีกหน่อย เนื่องจากเธอเป็นคนที่มีความสามารถ และโดดเด่นมาก มันน่าอายถ้าเธอไม่ทะเยอทะยาน หรือมีอนาคตการงานก้าวไกลเพียงพอ ดังนั้นฉันจึงตอบรับข้อเสนองานให้เธอไปร่วมรายการเกมโชว์ท้องถิ่น เธอจะได้เปิดตัวสักหน่อย"

“เกมโชว์อะไร?”

"เป็นรายการชื่อว่า 'รัน' คุณน่าจะรู้ว่ารายการนี้เป็นที่นิยมในท้องถิ่นแค่ไหน อย่าแปลกใจถ้าอาชีพของเธอจะพุ่งทะยานขึ้นหลังจากนั้น"

เชอรีชไม่ได้พูดอะไรมากเพราะเธอรู้ว่าเวนดี้ได้เซ็นสัญญาให้เธอแล้ว เธอเพียงแค่พูดว่า "ฉันเข้าใจ และจะไปที่นั่น แต่ฉันหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะรับงาน ในนามของบริษัทของเราโดยไม่ปรึกษาฉันก่อน"

เวนดี้รู้สึกผิดเล็กน้อย เนื่องจากเธอรู้ว่าเธอจงใจปิดบังเรื่องงานนี้จากเธอ และพูดว่า "ก็ได้ แต่เชอรีช ฉันแค่กลัวว่าเธอจะไม่ยอมที่จะรับงานนี้ ถ้าฉันไม่เซ็นสัญญา ข้อเสนอที่ดีขนาดนี้จะถูกคนดังโนเนมคนอื่นแย่งไป"

เชอรีชไม่ต้องการฟังคำแก้ตัวของเธอต่อ เธอพูดว่า "ฉันจะวางสายล่ะ แค่ส่งอีเมลรายละเอียดงาน และกำหนดเวลามาให้ฉันทีหลัง"

เวนดี้ถอนหายใจ และพูดว่า “งั้นก็ได้ พักผ่อนให้เต็มที่เพื่อที่เธอจะได้ชาร์ตพลังงานให้เต็ม และพร้อมที่จะมีสมาธิกับงานเร็ว ๆ”

เมื่อเชอรีชได้รับอีเมล เธออ่านเนื้อหาคร่าว ๆ และตกใจเมื่อเห็นว่าการบันทึกเทปจะต้องทำให้เสร็จในวันพรุ่งนี้

หมายความว่าเวนดี้ยอมรับ และลงนามในสัญญาเมื่อสัปดาห์ก่อน

เวนดี้กำจัดหนทางทุกอย่างที่จะล้มเลิกนัดของพวกเขาได้

แม้ว่าเธอจะต้องการถอนตัวจากสัญญา แต่เธอก็ไม่สามารถหาข้อแก้ตัวที่เหมาะสมพอที่จะทำเช่นนั้นได้ มันสายเกินไปแล้วสำหรับเธอ

เชอรีชไม่สามารถสนใจที่จะคิดเรื่องสัญญาได้ ดังนั้นเธอจึงปิดแล็ปท็อป คลานขึ้นไปบนเตียง และเริ่มลูบตัวโบนี่

“พรุ่งนี้ฉันจะไปทำงาน ดังนั้นฉันจะคืนแกให้เขาทีหลัง โอเค?”

"เหมียว"

“ฉันจะใส่แกลงในกล่อง และส่งแกกลับไปหาเขาผ่านบริษัทขนส่ง ฉันต้องการให้แกทำตัวดี ๆ และไม่เคลื่อนไหวมากเกินไป แกจะกลับถึงบ้านก่อนที่แกจะรู้เสียอีก”

"เหมียว"

โบนี่มองไปที่เธอ ดูเหมือนมันจะบอกเชอรีชว่า 'คุณเป็นแม่ที่ใจร้ายขนาดนี้ได้อย่างไร? ทำไมคุณไม่ไปส่งฉันกลับบ้านด้วยตัวเองล่ะ?'

เชอรีชลูบขนที่นุ่มฟูของโบนี่ เธอพูดว่า "ฉันไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีที่ฉันจะไปพบเขาอีก เนื่องจากฉันไม่อยากเจอเขา ฉันขอโทษจริง ๆ ได้โปรดทนหน่อยนะ"

"เหมียว"

เชอรีชจ้างบริษัทขนส่งสัตว์เลี้ยงมืออาชีพ เพื่อส่งโบนี่กลับบ้านหลังจากนั้น

…

บอยล์เปิดประตู และรับพัสดุเมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จากบริษัทจัดส่ง

คนส่งของยื่นกล่องกระดาษแข็งที่บรรจุหลวม ๆ ให้บอยล์ และพูดว่า "โปรดลงชื่อตรงนี้ด้วยครับ นี่คือแมวของคุณ"

หลังจากที่บอยล์เซ็นในใบเสร็จ เขาเปิดกล่อง และสังเกตเห็นโบนี่ทันที มันกำลังนั่งนิ่งอย่างเชื่อฟังในกล่อง ในขณะที่กระพริบตาหลายครั้งให้เขา

บอยล์อุ้มโบนี่ออกจากกล่อง แล้วถามว่า "แม่ของแกอยู่ที่ไหน?"

"เหมียว"

โบนี่รู้สึกหมดหนทาง ขณะที่มันอุทานอยู่ในหัวของมันว่า 'ฉันจะทำอะไรได้ เมื่อแม่ไม่ต้องการมาส่งฉันกลับบ้านด้วยตัวเอง?'

บอยล์ลูบหัวของโบนี่ และเข้าไปในบ้านของเขา เขาพูดอย่างใจเย็น "ใช้การไม่ได้"

โบนี่คร่ำครวญ '... ฉันทำดีที่สุดแล้ว'

บอยล์วางโบนี่บนโซฟา และให้อาหารแมวกับมัน เขาพูดว่า "ทำไมเราไม่ไปเยี่ยมเธอวันพรุ่งนี้ล่ะ?"

"เหมียว" ความหมายของโบนี่คือ 'โอเค ฟังดูดี'

บอยล์บอกโบนี่ "เธอไม่ค่อยเข้าสังคม และไม่ค่อยออกไปเที่ยวข้างนอก มันจะทำให้เธอโกรธ แกรู้ไหม"

แต่ดูเหมือนว่าคำพูดโวยวายของเวนดี้จะเข้าไปในหูของคนหูหนวก

เชอรีชไม่สนใจเธออย่างสมบูรณ์แบบ เธอใส่ผ้าปิดตานอนของเธอ และดูเหมือนว่าเธอจะหลับไปแล้ว

เวนดี้โกรธอย่างช่วยไม่ได้

…

ณ บริษัทสาขาของเอ็มโอ กรุ๊ป

คาลัมเข้ามาในห้องทำงานของบอยล์ หลังจากบอยล์ประชุมวิดิโอคอนเฟอเรนซ์

“หัวหน้า นี่คือข้อมูลที่คุณต้องการให้ผมไปตรวจสอบ”

ดูเหมือนคาลัมจะค้นพบความลับใหม่ตอนที่เขาส่งข้อมูลให้บอยล์

ปรากฎว่าเจ้าของรถปอร์เช่ 911 ที่เขาชน ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นนักเปียโนหญิงชื่อดังระดับโลก โมโม่ ตอนงานเลี้ยงอาหารค่ำเพื่อการกุศลที่จัดขึ้นที่อาคารกรีนสเตท

ปรากฎว่าเจ้านายของเขาดูการแสดงของโมโม่มาตลอดหลายปีที่ผ่านมา เจ้านายของเขาจะยกเลิกงานทุกอย่าง เมื่อใดก็ตามที่เขาต้องไปดูการแสดงของเธอ ไม่สำคัญสำหรับเขาว่าเธอจะกำลังแสดงอยู่ที่ประเทศไหน

เขาสั่งให้ชนรถของเธอ เพื่อให้เจ้านายของเขาดำเนินการตามแผนของเขา

นั่นหมายความว่าเจ้านายของเขาตกหลุมรักนักเปียโนโมโม่จริง ๆ งั้นหรือ?

คาลัมอดไม่ได้ที่จะถาม "เจ้านาย คุณโมโม่สำคัญกับคุณมากขนาดนั้นเลยหรือ?"

บอยล์ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้น และมองไปที่คาลัมอย่างเงียบ ๆ

คาลัมรู้สึกหนาวที่กระดูกสันหลังจากการถูกบอยล์มอง

เขาพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า?

บอยล์พูดหลังจากนั้นครู่หนึ่ง “เธอคือมาดามลอว์สันในอนาคต นายคิดว่าเธอสำคัญไหมล่ะ?”

คาลัมพูดไม่ออก

เขาสงสัยว่ารายละเอียดสำคัญอะไรที่เขาพลาดไปจากชีวิตของเจ้านายของเขา