เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 885

เชอรีชรู้สึกอึดอัดที่กลับเข้ามาในงานที่ห้องผู้โดยสารจากบนดาดฟ้า

พวกเขาใช้เวลาอยู่บนเรือสำราญตอนกลางคืน

แขกคนอื่นสนุกสนานกับคู่แต่งงานใหม่

เชอรีชรู้สึกคลื่นไส้จนอยากอาเจียนออกมา

เธอกลับเข้าไปที่ห้องของเธอ

เธอกำลังจะใส่คีย์การ์ดเข้าไปเมื่อมาถึงหน้าห้อง เรือก็ปะทะกับคลื่นอย่างรุนแรง

ดูเหมือนว่าคลื่นในตอนกลางคืนจะรุนแรงกว่าคลื่นในตอนกลางวัน

เพราะเธอใส่ส้นสูง จึงสะดุดล้มลงเมื่อเรือโคลง

แต่ก็มีแขนเรียวยาวมาจับเอวเธอไว้แน่น

"ระวัง"

เชอรีชเงยหน้าขึ้นมามอง เธอเห็นใบหน้าของชายหนุ่มรูปงามมองมาที่เธอ

บอยล์ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาหยิบคีย์การ์ดของเธอที่ตกขึ้นมาสแกน และอุ้มเธอเข้าไปในห้อง

เชอรีชรู้สึกคลื่นไส้มาก

บอยล์เห็นว่าเธอรู้สึกไม่ดี และกำลังจะตรวจอุณหภูมิเธอ เธอก็ปัดแขนเขาออกไป เธอปิดปากแล้วรีบเข้าไปอ้วกในห้องน้ำ

บอยล์รีบเข้ามาลูบหลังให้เธอ ก่อนจะถามเสียงเบา "เมาเรือเหรอ?"

เชอรีชไม่ได้ทานอะไรมาทั้งวัน เธออ้วกออกมาแค่น้ำย่อย

บอยล์ขมวดคิ้ว เขารู้สึกปวดใจและเป็นห่วงเธอมาก

เขาช่วยพยุงเธอขึ้นมาหลังจากที่เธออ้วกเสร็จ แล้วพาไปที่อ่างล้างหน้าและเปิดก๊อกน้ำ

เขาหยิบผ้าเช็ดมือสะอาดมาชุบน้ำ และเช็ดรอยเปื้อนอ้วกที่มุมปากให้เธอ

หลังจากนั้นเขาก็ส่งแก้วน้ำให้เธอ "ล้างปากก่อน"

เขาโอบเธอไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอลื่นอีกถ้าเรือโคลง

เขาเป็นห่วงเธอโดยไม่มีเงื่อนไข

เชอรีชรับแก้วน้ำมาก่อนจะล้างปากให้สะอาด เธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากล้างความขมของน้ำย่อย และอ้วกออกจากปากแล้ว

บอยล์กอดเธอจากข้างหลัง ก่อนจะจับมือเธอล้างในอ่างล้างหน้า เขาก้มลงกระซิบบอกเธอ "นี่ไม่ดีเลยนะ คุณเพิ่งอ้วกและจะรู้สึกเหนื่อยมากขึ้น คุณต้องกินอะไรบ้างสิ"

เชอรีชรู้สึกมึน เธอรู้สึกแค่มีน้ำไหลผ่านมือเธอ

บอยล์ถามเสียงอ่อนโยน "คุณอยากกินอะไร? ผมจะไปเอาของกินจากห้องครัวมาให้"

เขาคิดว่าเธอคงไม่อยากทานอะไร เพราะเพราะเธอยังคงเงียบ

"ถ้าไม่รู้สึกอยากกินอะไร งั้นอยากกินข้าวโอ๊ตไหม?" เขาแนะนำเธอ

กระเพาะของเชอรีชว่างเปล่า ที่จริงแล้วเธอรู้สึกหิว ความจริงก็คือเธอไม่ได้ยินว่าเขาถามอะไรเธอ จึงทำได้แค่พยักหน้า

บอยล์ปิดก๊อกน้ำและเช็ดมือเธอให้แห้งด้วยผ้าเช็ดตัว ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมา

เขาอุ้มเธอไปที่เตียง

เขาคุกเข่าลงและถอดรองเท้าส้นสูงให้เธอ

มันเป็นรองเท้าส้นสูงคู่ใหม่ มันไปขูดกับข้อเท้าของเธอทำให้เป็นรอยแดง

บอยล์มองรอยแผลบนข้อเท้าของเธอ และลูบอย่างแผ่วเบาด้วยปลายนิ้ว

เธอรู้สึกจั๊กกะจี้ จึงรีบเอาผ้าห่มมาคลุมเท้า

แสงไฟในห้องนั้นค่อนข้างสลัว

บอยล์เป็นห่วงว่าแสงไฟอาจทำให้เธอแสบตา เขาจึงปิดไฟทุกดวง ยกเว้นหลอดไฟที่อยู่บนผนัง

บอยล์ยิ้มบาง เมื่อเขาเห็นเธอเอาผ้าห่มมาคลุมตัว เหมือนหนูตัวน้อยที่ระวังตัวเต็มที่

เขาบอกเธอ "เป็นเด็กดีและอยู่ที่นี่นะ ผมจะไปเอาอาหารมาให้"

ทันทีที่เขาออกมาจากห้อง เขาก็เจอกับเฮกเตอร์

"นี่บอยล์ แขกกำลังวุ่นวายอยู่กับคู่แต่งงานใหม่ มีแค่เพื่อนเจ้าสาวที่หายไป แบบนั้นมันยอมรับไม่ได้ เพื่อนเจ้าสาวควรปกป้องเจ้าสาวจากแขกคนอื่นสิ"

บอยล์มองกลับไปที่ห้องแล้วบอกเขา "เชอรีชไม่สบาย เธอเพิ่งอ้วกออกมา ฉันต้องดูแลเธอ นายไปอยู่กับแขกคนอื่นไปก่อน เชอรีชกับฉันจะไม่ไปร่วมวงกับพวกนายนะ"

เฮกเตอร์มองไปที่ห้องแล้วถามเขา "เชอรีชเป็นอะไรหรือเปล่า?"

"เธอไม่เป็นอะไรแล้ว ฉันจะดูแลเธอเอง ไม่ต้องห่วง นายไปสนุกต่อเถอะ"

"ก็ได้ อย่าลืมเรียกเรานะถ้าต้องการอะไร"

บอยล์พยักหน้าแล้วตอบ "ได้เลย"

เชอรีชนอนอยู่บนเตียงมาครึ่งชั่วโมง เธอเกือบจะหลับไปแล้ว

เธอได้ยินเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่ม "ตื่นขึ้นมาก่อน เชอรีช ลุกขึ้นมากินข้าวโอ๊ตเถอะ"

เชอรีชลืมตา เธอขยี้ตาและเห็นว่าบอยล์เอาข้าวโอ๊ตชามใหญ่มาให้ เขาเอาขนมมาให้เธอด้วย

เธอลูบผมตอนที่บอยล์ช่วยให้เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียง

"มีข้าวโอ๊ตในครัวด้วยเหรอ?"

หายากที่เรือสำราญลำหรูจะมีข้าวโอ๊ตในเวลานี้

บอยล์ไม่ได้ปิดบัง เขาบอกเธอ "ผมบอกให้ลูกเรือทำให้คุณน่ะ"

เธอพูดไม่ออก

เขาหยิบชามขึ้นมาแล้วตักข้าวโอ๊ตมาเต็มช้อน

ข้าวโอ๊ตยังร้อนอยู่ เขาจึงเป่าก่อนจะป้อนให้เธอ

เชอรีชไม่ได้อ้าปาก เธอแค่มองเขาเงียบ ๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

บอยล์ถามเธอ "เป็นอะไรไป? ไม่กินเหรอ? ตอนนั้นที่คุณป่วย คุณยังกินของที่ผมป้อนให้คุณเลย"

"แต่เราเลิกกันแล้ว ไม่ต้องมาทำดีกับฉันแบบนั้นอีกแล้ว"

บอยล์ตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะแล้วมองเธอ "ผมแค่อยากทำดีกับคุณ ไม่ได้เกี่ยวกับการที่เราเลิกกันเลย อีกอย่างเราก็กลับมาอยู่ด้วยกันได้หลังจากที่เลิกกันไปแล้ว"

"แต่เรา..."

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขามองเธอแล้วบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เชอรีช อย่ามองว่าผมกำลังตามจีบคุณได้ไหม?"

เชอรีชพูดไม่ออก

"คุณจะแกล้งโง่ยังไงก็ได้ ผมไม่สนหรอกถ้าคุณไม่สนใจผม ยังไงมันก็เป็นรักข้างเดียวอยู่แล้ว ไม่ต้องตอบแทนความรู้สึกที่ผมมีให้คุณหรอก คุณแค่นั่งอยู่ตรงนี้ และมีความสุขกับความรักที่ผมมอบให้คุณก็พอ"

เชอรีชไม่รู้จะพูดยังไง

รักเหรอ? ถ้านี่มันเกี่ยวกับความรัก แล้วทำไมตอนนั้น เขาถึงได้เลิกกับเธออย่างโหดร้ายแบบนั้นล่ะ?

เธอเริ่มมีน้ำตาคลอภายใต้แสงไฟมืดสลัว

ไม่แน่ใจว่าเธอเห็นว่ามันน่าขัน ว่าจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด หรือซาบซึ้งเพราะเธออ่อนแอ และอาการป่วยทำให้เธอเริ่มร้องไห้

เธอบอกไม่ได้ว่ารู้สึกยังไงกันแน่

บอยล์เช็ดน้ำตาให้เธอ "อย่าร้องไห้สิ ผมไม่ได้จีบคุณเพื่อจะมาดูคุณร้องไห้นะ"

เธอถามเขา "ถ้าฉันไม่อยากคืนดีกับคุณไปตลอดล่ะ คุณจะจีบฉันไปตลอดหรือเปล่า?"

"เป็นความผิดของผมเองที่ทิ้งคุณไปเมื่อเจ็ดปีก่อน ผมจะไม่ทิ้งคุณไปอีกแล้ว" เขาตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

เธอส่ายหน้าแล้วบอกเขา "เรากลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีกแล้ว บอยล์"

เจ็ดปีมันก็มากพอที่จะทำให้ความรู้สึกนั้นจางหายไป

เธอไม่ใช่เด็กสาวไร้เดียงสา และตามตื๊ออย่างหน้าไม่อายคนนั้นอีกแล้ว

บอยล์ไม่ได้รู้สึกผิดหวัง เขายิ้มแล้วบอกเธอ "ในเมื่อคุณไม่อยากกลับมาอยู่กับผม งั้นผมจะทำให้ดีที่สุดแล้วกลับไปอยู่ข้างคุณ เชอรีช ผมไม่ได้อยากกลับไปเป็นเหมือนที่เราเคยเป็นเมื่อก่อน ผมอยากใช้เวลาในตอนนี้และในอนาคตอยู่กับคุณ"

ไม่สำคัญว่าเธอจะไม่ยอมให้เขาได้ง่าย ๆ เพราะเวลาในชีวิตนั้นยังอีกนาน เขายินดีรอเธอไม่ว่าจะนานแค่ไหน

เชอรีชเงียบไป

บอยล์ลูบมือเธอแล้วพูด "กินข้าวโอ๊ตสิ เด็กดีต้องไม่กินอาหารทิ้งขว้าง"

บอยล์ลุกขึ้นแล้วออกไปจากห้อง หลังจากที่พูดแบบนั้นแล้ว

เขาอยากจะให้เวลาเธอคิดเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้

เธอมีอาการภาวะซึมเศร้า ต้องใช้เวลามากกว่าคนปกติเมื่อเป็นเรื่องของความสัมพันธ์

เขาไม่บังคับเธอ เพราะรู้ว่าเธอยังไม่คุ้นเคยกับเขา